Δεν υπάρχει πια καμιά αμφιβολία για τις τεράστιες διαστάσεις της κρίσης που προκαλεί στ Μέση Ανατολή και πιθανότατα πολύ πέρα από αυτήν, η επίθεση της Χαμάς κατά του Ισραήλ. Ο Νετανιάχου ήδη τόνισε ότι η αντίδραση της χώρας του θα αλλάξει τον χάρτη της περιοχής, προφανώς το εννοεί και δεν υπάρχει λόγος να μην τον πιστέψουμε, όμως φαίνεται ότι αυτός ήταν και είναι ο στόχος της Χαμάς.

Παρ’ όλο που απομένει ο δεύτερος γύρος των αυτοδιοικητικών εκλογών μπορούν να βγουν σημαντικά πολιτικά/κομματικά συμπεράσματα από τα αποτελέσματα της περασμένης Κυριακής. Ιδιαίτερα όταν για άλλη μία φορά οι συγκεκριμένες εκλογές είχαν έντονο κομματικό χρώμα. Αυτό το ήθελε πολύ ο Κυρ. Μητσοτάκης –βάζοντας τον αντίστοιχο πήχη για τις περιφέρειες τους δήμους Αθηναίων, Θεσσαλονίκης Πειραιά - , αλλά είναι αλήθεια επίσης ότι συνήθως και σε μεγάλο βαθμό έτσι ψηφίζουν διαχρονικά οι Έλληνες πολίτες από τότε που καθιερώθηκε ο θεσμός των αιρετών περιφερειαρχών και πάντοτε σε επίπεδο δημάρχων και κάτω.

Στο διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στην κακοκαιρία Daniel και την κακοκαιρία Elias ειπώθηκαν πολλά, με τον Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, να καταλήγει τελικά στο συμπέρασμα πως η κλιματική κρίση είναι ευκαιρία για τον ελληνικό τουρισμό.

Σε μία περίοδο που η Κεντροαριστερά βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ξεκινήσει «περιπετειωδώς» τη δεύτερη θητεία της, ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε να βάλει ψηλά τον πήχη για το ΠΑΣΟΚ.

Η φωτιά στον Έβρο, που κράτησε για περισσότερο από δύο εβδομάδες, αποτελεί μία εθνική τραγωδία. Μία τεράστια οικολογική καταστροφή και όσο και αν δεν θέλει να το παραδεχθεί η κυβέρνηση, μία μεγάλη αποτυχία του κρατικού μηχανισμού.

Οπωσδήποτε  επικοινωνιακά, αλλά και επί της ουσίας σε ένα βαθμό, «λουκούμι» του ήρθε του Μητσοτάκη η ζεϊμπεκιά του Πατούλη στο Ζάππειο, ενώ πολίτες και κράτος θρηνούσαν τα παιδιά που χάθηκαν στην Κάρυστο. Κανονικά ο πρωθυπουργός θα μπορούσε κάλλιστα να μην θέλει να τον δει πλέον στα μάτια του και για τον τρόπο που χόρευε κακοποιώντας το ζεϊμπέκικο ως χορό, μεταξύ μας όμως , δεν τον έχω τον Μητσοτάκη και για ρέκτη της λαϊκής κουλτούρας. Υποψιάζομαι ότι οι λόγοι που ο Πατούλης «φαγώθηκε» είναι πιο πεζοί και ενταγμένοι στους πολιτικούς τακτικισμούς.

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, τις τελευταίες ημέρες δηλαδή, δύο είναι οι απορίες που με απασχολούν. Πως και γιατί ο Τσίπρας αντιμετωπίζεται από μέρος των μήντια και των δημοσιογράφων σαν πολιτικός που σφράγισε με την παρουσία του τον ιδεολογικό χώρο του και τη χώρα, αφήνοντας πια δυσαναπλήρωτο κενό στο κόμμα του και πως και με ποιο τρόπο ο Μητσοτάκης θα καταφέρει να κάνει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στους τομείς που τις χρειάζονται για να πάει την Ελλάδα πιο μπροστά από εκεί που είναι σήμερα. Θα μπορούσα να προσθέσω και μία τρίτη απορία για το μυαλό που κουβαλάνε όσοι ψάχνουν πολιτικές και μεθόδους για να επαναφέρουν στο «σωστό δρόμο» τους νεοναζιστές και τους ποικίλους ψεκασμένους, που έφεραν με την ψήφο τους στη Βουλή το κατάλληλο προσωπικό για να τη μετατρέψουν σε τσίρκο.