Σε δημοσκόπηση της MRB που παρουσιάστηκε στο Open το βράδυ της Τετάρτης (15/5) εμφανίζονται ουσιαστικά δύο... Ελλάδες.

Αυτή που παραμένει συσπειρωμένη στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και αυτή που θέλει να τη "μαυρίσει".

Το πιο ενδιαφέρον εύρημα της δημοσκόπησης δείχνει συγκεκριμένα πως το 60,3% των πολιτών σκοπεύει να «ρίξει» ψήφο δυσαρέσκειας στις ευρωεκλογές και η δυσαρέσκεια αυτή αφορά βασικά τη ΝΔ που κυβερνά.

Αντίθετα, το 32,7% δηλώνει πως επιδιώκει τη σταθερότητα, στηρίζοντας τη Νέα Δημοκρατία, η οποία «έχει πετύχει πολλά». Ακολουθεί δηλαδή ακριβώς το κυβερνητικό αφήγημα. Ακριβώς ίδιο ποσοστό αναμένεται, σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, να λάβει η ΝΔ και στην κάλπη.

Απέναντί τους βρίσκεται το 60,3% των δυσαρεστημένων, που, όμως, είναι πολυδιασπασμένο (80% σε όλα τα υπόλοιπα κόμματα, 20% σε άκυρο, λευκό, αποχή) κι έτσι το κυβερνών κόμμα δεν απειλείται.

Διαπιστώνουμε δηλαδή πως υπάρχει δυσαρέσκεια στον κόσμο, ωστόσο, αυτή δεν βρίσκει έκφραση σε κάποιο συγκεκριμένο κόμμα κι έτσι η ΝΔ εξακολουθεί να μην έχει στην πραγματικότητα αντίπαλο.

Γιατί ακόμα κι αν έχει φθορές και πέσει από το 41% στο 31%, αν ο δεύτερος δεν ξεπεράσει το 16%, τότε δεν θα ιδρώσει το αυτί της.

Αναδεικνύεται έτσι το πρόβλημα της πολυδιάσπασης της αντιπολίτευσης. Γιατί θα ήταν διαφορετικό το κλίμα αν το σκορ ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο ήταν 31% - 25% και διαφορετικό αν καταλήξουμε τελικά στο 31% - 16% που δείχνουν οι περισσότερες μετρήσεις.

Και φυσικά είναι ξεκάθαρο πως η αδυναμία αυτή οφείλεται (εκτός από τα υψηλά ποσοστά αποχής) κυρίως στο ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ εκφράζουν σε μεγάλο βαθμό τον ίδιο κόσμο, αλλά παραμένουν από δυο χωριά χωριάτες.

Η ΝΔ φυσικά το συντηρεί αυτό επιλέγοντας για βασικό αντίπαλο τον Στέφανο Κασσελάκη και προσπαθώντας να φρενάρει τον Νίκο Ανδρουλάκη. Η στρατηγική της είναι επιτυχημένη κι έτσι παρά τις απώλειες που είναι βέβαιο πως θα καταγράψει, κυρίως λόγω της αδυναμίας της να αντιμετωπίσει την ακρίβεια, θα συνεχίσει να παίζει χωρίς αντίπαλο σε όρους κυβερνησιμότητας.

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ από την άλλη πρέπει να καταλάβουν πως παίζουν στις ευρωεκλογές την τελευταία τους ζαριά. Αν κάποιο από τα δύο κόμματα δεν ξεχωρίσει σε αυτή την αναμέτρηση, θα πρέπει να ξαναδούν πως θα πορευθούν στις εθνικές εκλογές. Και σίγουρα θα πρέπει να σκεφθούν καλά το ενδεχόμενο συσπείρωσης των κεντροαριστερών δυνάμεων. Μόνο έτσι μπορεί να απειλήσουν την κυριαρχία Μητσοτάκη.

Τώρα η Ελλάδα έχει πολύ περισσότερα «όπλα» στη διάθεσή της και είναι εξασφαλισμένη πλήρως, τουλάχιστον ως προς το όνομα. Η χρήση του ονόματος της Μακεδονίας για τη συγκεκριμένη χώρα δεν επιτρέπεται. Αποτελεί παραβίαση διεθνούς συμφωνίας και γι’ αυτό υπήρξε ισχυρή αντίδραση και εκ μέρους της ΕΕ.

Προφανώς, δε, εφόσον οι γείτονές μας επιμείνουν στις εθνικιστικές κορώνες, το «όνειρο» της ένταξής τους στην ΕΕ θα μείνει «όνειρο» και μάλιστα απατηλό. Και θα έχουν επίσης μπελάδες με το ΝΑΤΟ.

Στα παραπάνω προσθέστε πως ακόμα και εντός της Βόρειας Μακεδονίας και της νέας εθνικιστικής κυβέρνησης, υπάρχουν λογικές φωνές. Όπως για παράδειγμα αυτή του υπουργού Δικαιοσύνης, που είπε πως η ορκωμοσία της Γκορντάνα Σιλιάνοφσκα, είναι ουσιαστικά άκυρη καθώς δεν χρησιμοποίησε το συνταγματικά κατοχυρωμένο όνομα της χώρας.

Και επαναλαμβάνουμε, πριν τη Συμφωνία των Πρεσπών όλες αυτές οι αντιδράσεις δεν υπήρχαν γιατί στην πραγματικότητα εμείς απλώς στρουθοκαμηλίζαμε και όλος ο υπόλοιπος πλανήτης έλεγε την ΠΓΔΜ... «Μακεδονία» σκέτο.

Στο σήμερα, η ΝΔ βρίσκεται προφανώς σε δύσκολη θέση γιατί ως γνωστόν είχε «πολεμήσει» τη Συμφωνία, ενώ από το 2019 που βρίσκεται στην κυβέρνηση δηλώνει πως απλώς την αποδέχεται ως «συνέχεια του κράτους». Και τώρα καλεί την κυβέρνηση της Βόρειας Μακεδονίας να σεβαστεί τη Συμφωνία. Άραγε γιατί; Επειδή απλά υπάρχει ή επειδή επιβάλλει στη Βόρεια Μακεδονία να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα και όχι το σκέτο Μακεδονία;

Ρητορικό το ερώτημα, προφανώς...

Η Συμφωνία των Πρεσπών ακόμα κι αν δεν είναι τέλεια, είναι συμφέρουσα για την Ελλάδα και σίγουρα διόρθωσε την πρότερη κατάσταση. Τώρα, τα έφερε έτσι η ζωή και αυτό είναι περισσότερο εμφανές από ποτέ.

Φανταστείτε να ζητήσει το VMRO από τη ΝΔ να καταργήσουν από κοινού τη Συμφωνία. Τι θα πράξει η ΝΔ; Ή αν η νέα κυβέρνηση κάνει τη Συμφωνία "κουρελόχαρτο", τι θα πράξει η Ελλάδα;

Υπάρχει δήλωση του Άδωνι Γεωργιάδη που σχετικά πρόσφατα είπε πως εφόσον δεν τη θέλει ούτε η άλλη πλευρά, η Συμφωνία μπορεί να καταγγελθεί και να αλλάξει.

Ο κ. Γεωργιάδης σημείωσε μάλιστα πως είναι κρίμα που δεν είχε βγει νωρίτερα το VMRO για να δοθεί η ευκαιρία για αλλαγές. Και να που έγινε πράξη η ευχή του.

Αλλά να αλλάξει η Συμφωνία ως προς τι; Το VMRO είναι ένα ακραίο κόμμα που θεωρεί ότι όλοι οι Σκοπιανοί είναι απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Τι ακριβώς θα διαπραγματευθεί μαζί τους η ΝΔ; Ή θα αποδεχθεί πως η Συμφωνία είνα άκυρη έτσι απλά, ας επιστρέψουμε στα παλιά; Και θα χαρίσει το βέτο σε ΕΕ και ΝΑΤΟ;

Θυμίζουμε πως χάρη στη Συμφωνία των Πρεσπών, στη Βόρεια Μακεδονία υποχρεώθηκαν και κατέβασαν τα αγάλματα του Μεγαλέξανδρου από τις πόλεις τους, άλλαξαν όλες τις ταμπέλες στους δρόμους ώστε να μην υπάρχει πουθενά το σκέτο «Μακεδονία». Ο αυτοκινητόδρομος «Αλέξανδρος ο Μεγάς» μετονομάστηκε σε αυτοκινητόδρομος «Φιλία», ενώ το αεροδρόμιο των Σκοπίων από «Μέγας Αλέξανδρος» ονομάζεται πλέον «Διεθνές Αεροδρόμιο Σκοπίων».

Αυτά θέλει να καταργήσει, να επαναδιαπραγματευθεί και να αλλάξει η κυβέρνηση της ΝΔ και η ακροδεξιά ελληνική «πολυκατοικία»; Δεν μοιάζει με καλή ιδέα. Και έχω την αίσθηση πως στην πραγματικότητα η κυβέρνηση συμφωνεί με αυτό. Αν τεθεί θέμα κατάργησης από τη μεριά των γειτόνων η Ελλάδα θα απαντήσει πως δεν δέχεται καμία επαναδιαπραγμάτευση. Υπάρχει Συμφωνία και πρέπει να γίνει σεβαστή. Διαφορετικά η Βόρεια Μακεδονία θα ξεχάσει οριστικά ΕΕ και ΝΑΤΟ, καθώς και κάθε διμερή σχέση με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την οικονομία της.

Παπούδες και γιαγιάδες που έζησαν κομβικές στιγμές της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας απευθύνονται στα εγγόνια τους και τους ζητούν ένα και μόνο πράγμα. Να υπερασπιστούν την ελευθερία και τη δημοκρατία, για τις οποίες αγωνίστηκαν οι ίδιοι και θυσιάστηκαν οι γονείς και τα αδέρφια τους.

Ιστορίες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μέχρι την Άνοιξη της Πράγας, την ανεξαρτητοποίηση της Λετονίας και την πτώση του τείχους του Βερολίνου έχουν ένα κοινό μήνυμα:

«Δεν πρέπει ποτέ να θεωρείς δεδομένη τη δημοκρατία, πρέπει πάντα να την υποστηρίζεις και να την υπερασπίζεσαι».

Το 2024 στην Ευρώπη ζει μία ολόκληρη γενιά πολιτών που απολαμβάνει συνθήκες ειρήνης και ευημερίας από την ημέρα που γεννήθηκε. Αλλά και όσοι γεννηθήκαμε στα τέλη του '70 ή στις αρχές του '80, ως ενήλικες έχουμε απολαύσει την καλύτερη περίοδο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όλοι μας... καλομάθαμε ζώντας σε μία ήπειρο που θεωρούμε δεδομένη την ευημερία μας. Μόνο που πλέον η ομαλή αυτή πορεία δεν είναι εξασφαλισμένη.

Τα σύνορα της Ευρώπης φλέγονται και πάλι. Η ΕΕ (που ασφαλώς φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τις αναταράξεις που προκλήθηκαν) καλείται να λάβει κρίσιμες και τολμηρές αποφάσεις για να αποτρέψει τα χειρότερα. Για να τα καταφέρει πρέπει να επανδρωθεί κατάλληλα.

Οι νεότερες γενιές από τη μεριά τους πρέπει να αντιληφθούν ότι δεν είναι πλέον παιδιά για τα οποία αποφασίζουν πάντα οι άλλοι. Ήρθε η ώρα να βγουν μπροστά και να αποδείξουν ότι πράγματι νοιάζονται. Ότι θέλουν να διατηρήσουν την κληρονομιά που τους άφησαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους. Ότι θέλουν να χτίσουν κάτι ακόμα καλύτερο.

Το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα, ασφαλώς και δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά, αλλά οι ευρωεκλογές είναι προφανώς κάτι πολύ μεγαλύτερο από τα ποσοστά του Μητσοτάκη και το κρας τεστ Κασσελάκη - Ανδρουλάκη. Και προφανώς δεν έχουν καμία σχέση με τους Βελόπουλους και τους Σπαρτιάτες.

Για τους παππούδες, τις γιαγιάδες μας, τους εαυτούς μας και κυρίως τα παιδιά μας, πρέπει να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας. Και ποιος αμφιβάλλει ότι στην πραγματικότητα δεν έχουμε τίποτα πολυτιμότερο από την ειρήνη, την ελευθερία και τη δημοκρατία;

Με τα καλά της και τα στραβά της η Ευρώπη έχει συμπληρώσει δεκαετίες ευημερίας. Να είμαστε απαιτητικοί απέναντί της, αλλά όχι αγνώμονες.

Ψαχτείτε, ενημερωθείτε και ψηφίστε στις 9 Ιουνίου.

Πίσω από τις φωνές των κομμάτων και τον στείρο ανταγωνισμό τους, σίγουρα μπορείτε να βρείτε κάποιον ή κάποια στα ψηφοδέλτιά τους που αξίζει την ψήφο σας. 

Όπως πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση έτσι και ενόψει των ευρωεκλογών της 9^ης Ιουνίου τα κόμματα δεν... πρωτοτύπησαν και έστησαν τα ψηφοδέλτιά τους με υποψηφίους που έχουν υψηλή αναγνωρισιμότητα.

Κάθε φορά το ίδιο τροπάρι. Όταν βρισκόμαστε μακριά από τις εκλογές, οι αρχηγοί των κομμάτων διαβεβαιώνουν πως θα κάνουν επιλογές ουσίας και όχι εντυπωσιασμού. Μαντέψτε, τελικά κάνουν ακριβώς το αντίθετο.

Το ζήτημα συζητήθηκε έντονα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς από την προηγούμενη φουρνιά των 21 Ελλήνων ευρωβουλευτών, οι πέντε είχαν... τραβήγματα με τη Δικαιοσύνη. Έπεσε έτσι στο τραπέζι η ιδέα για επαναφορά της λίστας, αλλά ο Πρωθυπουργός τελικά την απέρριψε και ο σταυρός παρέμεινε.

Απορρίφθηκε επίσης και το σενάριο για διαφορετικά ψηφοδέλτια ανά περιφέρεια, ώστε να έχουν ελπίδες και άλλοι υποψήφιοι πέραν από αυτούς που βρίσκονται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Κάπως έτσι έχουμε και πάλι... λαμπερά ονόματα στα ψηφοδέλτια των κομμάτων που ασφαλώς και έχουν σοβαρό προβάδισμα εκλογής.

Δημοσκόπηση της Opinion Poll για το Action24 έκανε μία πρώτη μέτρηση που δείχνει πως στο ψηφοδέλτια της ΝΔ, για παράδειγμα, έχει σαρωτικό προβάδισμα ο Γιώργος Αυτιάς και ακολουθεί ο Πύρρος Δήμας. Τρίτος και... καταϊδρωμένος ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης με τόσα χρόνια εντός ΝΔ. Ακολουθεί η Ελίζα Βόζεμπεργκ και φυσικά ο Φρέντι Μπελέρης που άλλωστε μπήκε στο ψηφοδέλτιο ακριβώς επειδή μετρήθηκε θετικά στις δημοσκοπήσεις.

Η Ελεονώρα Μελέτη επίσης δείχνει δυναμική και τέλος πάντων όλοι αυτοί εμφανίζονται πιο ισχυροί από ενεργεία ευρωβουλευτές, όπως ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος και η Μαρία Σπυράκη, αλλά και ο επί χρόνια στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, Δημήτρης Τσιόδρας.

Τώρα για επιστήμονες με κύρος όπως για παράδειγμα ο Σωτήρης Σέρμπος μην τους ψάχνετε καν στη λίστα αυτών που επιλέγει ο κόσμος...

Και είναι λογικό, γιατί δεν έχουν καμία προβολή και χαντακώνονται από τα ίδια τα κόμματα που τους βάζουν για να δείξουν ότι έχουν υποψήφιους με περγαμηνές και τελικά τους αφήνουν... βορά στους celebrities.

Ανάλογη εικόνα υπάρχει ασφαλώς και στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου οι πρωτοεμφανιζόμενοι πρώην αθλητές, Σοφία Μπεκατώρου και Νίκος Παππάς, οδεύουν σε άνετη εκλογή.

Ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ που ομολογουμένως έχει επενδύσει σε επιστήμονες της νέας γενιάς βασιζόμενο στο επιτυχημένο μοντέλο του Χάρη Δούκα, η παρουσία του Θοδωρή Ζαγοράκη επισκιάζει στο δημόσιο διάλογο κάποιες αξιομνημόνευτες επιλογές.

Δυνατό χαρτί είναι φυσικά ο Γιάννης Μανιάτης, αλλά και ο νυν ευρωβουλευτής Νίκος Παπανδρέου. Αν προσθέσουμε τον γραμματέα του κόμματος, Ανδρέα Σπυρόπουλο και τον μετεωρολόγο, Σάκη Αρναούτογλου, εύκολα καταλαβαίνουμε πως και στη Χαριλάου Τρικούπη είναι δύσκολο να προκύψει κάποια τεράστια έκπληξη.

Όσοι πάντως σκοπεύετε να ψηφίσετε, ξεσκονίστε λίγο παραπάνω τα ψηφοδέλτια των κομμάτων και επικεντρωθείτε στα βιογραφικά τους. Σχεδόν παντού υπάρχουν άξιες επιλογές.

Προς διευκόλυνσή σας παραθέτω τα ευρωψηφοδέλτια για να τα μελετήσετε:

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της ΝΔ ΕΔΩ

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ΕΔΩ

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ ΕΔΩ

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ ΕΔΩ

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της Νέας Αριστεράς ΕΔΩ

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές της Πλεύσης Ελευθερίας ΕΔΩ

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΚΟΣΜΟΣ ΕΔΩ

Οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΜέΡΑ25 ΕΔΩ

Στο Παλάς είδα το «Μόνος στο Σπίτι» με τη μητέρα μου, στο Μετάλλιον τον Μπάτμαν του Τιμ Μπάρτον με το θείο Μάκη και στο Κόρονετ το Μάτριξ με τους κολλητούς. Πριν 6 χρόνια σε ένα από τα πρώτα μας ραντεβού με τη γυναίκα μου είδαμε την επανέκδοση της Οδύσσειας του Διαστήματος στο Πτι Παλαί. Πλέον, κανένα από αυτά τα σινεμά δεν λειτουργεί στο Παγκράτι...

Πριν από λίγες ημέρες μάλιστα πληροφορηθήκαμε πως το ιστορικό Παλάς, έπειτα από σχεδόν 100 χρόνια παρουσίας στην περιοχή, πρόκειται να αλλάξει χρήση και να γίνει σούπερ μάρκετ.

Ούτως ή άλλως βέβαια εδώ και χρόνια η χειμερινή αίθουσα υπολειτουργούσε, ενώ και η ταράτσα του τα καλοκαίρια δεν είχε πια σταθερή λειτουργία. Το περασμένο καλοκαίρι για παράδειγμα δεν άνοιξε καθόλου. Είχε προηγηθεί μία προσπάθεια αμέσως μετά τον κορονοϊό, αλλά προφανώς δεν ήταν αρκετή για την αναβίωση του χώρου.

Έτσι, όπως μαθαίνουμε, το ιστορικό οίκημα και τα καταστήματα που το πλαισιώνουν -ήταν επίσης κλειστά για χρόνια- πρόκειται να αλλάξουν χρήση.

Είχαν προηγηθεί το Coronet, που τουλάχιστον έγινε θέατρο, το Μετάλλιον που έγινε κοτοπουλάδικο και το Πτι Παλέ, που παραμένει κλειστό και είναι άγνωστη η τύχη του. 

Έμειναν έτσι τα θερινά Όασις και Λάουρα, αλλά και το multiplex Village, που έχει πέντε αίθουσες, αλλά και αυτό δεν ζει εποχές δόξας. Έχει λίγο προσωπικό και είναι φανερό πως δεν είναι εξασφαλισμένη η λειτουργία του.

Φυσικά, η περίπτωση του Παγκρατίου, που τα σινεμά εξαφανίστηκαν, δεν είναι μοναδική. Ενδεικτικά, είχαμε πρόσφατα το κλείσιμο του Έμπασσυ στο Κολωνάκι, αλλά και του Ιντεάλ στο κέντρο της Αθήνας. Μόλις προχθές ήρθε και η αιφνιδιαστική απόφαση να κλείσει το σινεμά Αλεξάνδρα στην Καλλιθέα. Το τελευταίο που είχε μείνει στη συγκεκριμένη γειτονιά.

Είναι προφανές πως το σινεμά παγκοσμίως νοσεί με long covid, που το άφησε εκτεθειμένο απέναντι στην επέλαση της πλατφόρμας και των home cinema που με ένα καλό delivery αποτελούν μία δελεαστική και φθηνή λύση. Κακά τα ψέματα, η προσέλευση του κόσμου στις αίθουσες έχει μειωθεί αισθητά.

Ο Γούντι Άλεν στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ελλάδα δήλωσε πως στις ΗΠΑ έχουν κλείσει σχεδόν όλα τα ανεξάρτητα σινεμά και οι Αμερικανοί δεν έχουν ουσιαστικά πρόσβαση σε παραγωγές εκτός Χόλιγουντ και πολύ περισσότερο σε ταινίες από την Ευρώπη ή την Ασία.

Το ίδιο συμβαίνει και εδώ. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας αφήνει πίσω τις μικρές επιχειρήσεις και οι κινηματογράφοι δυστυχώς δεν έχουν λίπος να κάψουν. Οι ιδιοκτήτες των χώρων βρίσκουν ευκαιρίες και αλλάζουν τις χρήσεις. Σε σούπερ μάρκετ, συνεδριακούς χώρους, ξενοδοχεία ή στην καλύτερη περίπτωση θέατρα.Τα συνοικιακά σινεμά θα είναι δυσεύρετα και θα επικρατήσουν οι multiplex αίθουσες.

Θυμάμαι σαν τώρα που με πήγε η μητέρα μου στο Παλάς και ασφαλώς με στενοχωρεί που κλείνει ένας ακόμα κινηματογράφος, αλλά καλώς ή κακώς δεν υπάρχει γυρισμός.

Αναγκαστικά θα πάω το γιο μου σε κάποιο multiplex για την πρώτη του ταινία και λογικά θα κάτσουμε σπίτι και θα φτιάξουμε ποπ κορν για να δούμε αγκαλιά τη «Φαντασία». Κι όταν γίνει αυτός 30 θα νοσταλγεί τα village και το Netflix.

Γιατί τότε θα φοράει με την κοπέλα του γυαλιά VR και δεν θα βλέπουν καν ο ένας τον άλλον την ώρα της ταινίας. Ελπίζω, τουλάχιστον, πως όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, θα καθίσουν και θα συζητήσουν για το νόημα της ταινίας που μόλις είδαν.

Βέβαια, σύμφωνα με επιστήμονες, χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη, οι άνθρωποι το 2050 θα έχουν τη δυνατότητα να εξατομικεύουν τις ταινίες ανάλογα με τα δικά τους θέλω. Να φτιάχνουν δικό τους τέλος κλπ.

Το σκηνικό των ταινιών θα είναι επίσης δημιούργημα της εικονικής πραγματικότητας. Ένα αντίγραφο ολόκληρου του κόσμου θα υπάρχει online σε υψηλή ποιότητα και θα χρησιμοποιείται στις ταινίες από οποιονδήποτε θέλει.

Θα μπορούμε επίσης να σκηνοθετούμε τις ταινίες που βλέπουμε την ώρα που τις βλέπουμε. Μία σκηνή για παράδειγμα από το «Νονό» θα μπορεί να ιδωθεί τόσο από τη ματιά του Αλ Πατσίνο, όσο και από τη ματιά του Μάρλον Μπράντο.

Με λίγα λόγια «ο κινηματογράφος του μέλλοντος δεν θα είναι πλέον μια εικαστική τέχνη, αλλά μια τέχνη της συνείδησης».

Για ποιο Παλάς μιλάμε λοιπόν;

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Αποχαιρετάμε λοιπόν τα σινεμά που χάνουμε, κρατάμε τις αναμνήσεις και περιμένουμε να δούμε αν τα παραπάνω θα βγουν αληθινά ή όχι.

Αλλωστε κι εμείς του '80 οι εκδρομείς όταν βλέπαμε ταινίες για το millennium οραματιζόμασταν ιπτάμενα αυτοκίνητα, ταξίδια στο χρόνο και συνύπραξη με εξωγήινους. Δεν έπεσαν και τόσο μέσα αυτές οι προβλέψεις. Μπορεί και τώρα οι επιστήμονες να υπερεκτιμούν τις δυνατότητες της τεχνολογίας και τα σινεμά του μέλλοντος να αντισταθούν στους πειρασμούς της τεχνητής νοημοσύνης.

Το συλλογικό σήμερα καθορίζεται:

Πρώτον, από μία  κυβέρνηση που είναι φανερό ότι έχει χάσει τον βηματισμό της σε σύγκριση με την πρώτη τετραετία της  και ίσως σε αυτό να έχει συντελέσει  η αισθητή αποτυχία του rotation στο κυβερνητικό σχήμα που επιχείρησε ο πρωθυπουργός  μετά τις εκλογές, σε συνδυασμό με  την μετριότητα, τον πολιτικαντισμό και την αίσθηση ιδιοκτησίας του κράτους  που χαρακτηρίζει πολλά κυβερνητικά και κομματικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Η περίπτωση της Άννας-Μισέλ Ασημακοπούλου, μεταξύ άλλων, μιλάει μόνη της.

Το πιο σημαντικό, η κυβέρνηση δεν δείχνει διάθεση να προχωρήσει με τόλμη και σπάζοντας αυγά στην απαραίτητη ανασυγκρότηση του κρατικού μηχανισμού και της κοινωνίας. Και είναι σαφές ότι χώρα δίχως στοιχειωδώς αποτελεσματικό κράτος, δεν είναι χώρα, είναι πολτός με ονομασία χώρας.

Δεύτερον, μία αντιπολίτευση αλλού γι΄ αλλού,  για να μη πούμε για τα μπάζα, που αποτελείται από  

α) το κακό και αγενές παιδί με τα τραμποφασιστικά χαρακτηριστικά (μη σας ξεγελά η μάσκα του) και το όνομα Κασσελάκης που έχει δώσει συνειδητά πρωϊνάδικη διάσταση στον λαϊκισμό – μέχρι και συνομιλία με τη μαμά του εν όψει της 15θήμερης παρουσίας του στο στρατό διοχέτευσε στα ανόητα μήντια ο αθεόφοβος και εκείνα την  «έπαιξαν»  – φορώντας προβιά «μάτσο» όσο και αν ακούγεται γελοίο στην περίπτωσή του,

β) ο πάντα θυμωμένος και αγριωπός – νομίζοντας ότι έτσι εκπέμπει σοβαρότητα – ανθρωποδιώκτης  Ανδρουλάκης με την έντονη κρητική προφορά,

γ) ο αετονύχης Βελόπουλος κινούμενος μεταξύ δήθεν αντιπολιτευτικής και εξόχως ψεκαστικής ρητορικής από τη μία πλευρά και παραπλάνησης «καταναλωτικού» κοινού  από την άλλη,

δ) ο Κουτσούμπας  που ηγείται εκείνου του ποσοστού των πολιτών οι οποίοι πιστεύουν σε μείγμα μαρξιστικής  θεωρίας,  λενινιστικής πρακτικής και επαναστατικής γυμναστικής χωρίς προσαρμογές στο τώρα,

ε) κάποιος Νατσιός  που εκπροσωπεί ακραίους ζηλωτές  που λανσάρονται ως  στρατιώτες του Χριστού, αλλά και  μάρτυρες του Ελληνισμού

στ) η γνωστή Κωνσταντοπούλου που συμπεριφέρεται ανάλογα με τα κέφια της όταν επιδίδεται σε δημόσιες παρεμβάσεις

ζ) τους Σπαρτιάτες – βραχίονες του Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής

Τρίτον, μία κοινωνία εντελώς κακομαθημένη, βυθισμένη στον παραλογισμό και στην άγνοια, ευνουχισμένη από προστατευτικό οικογενειακό, κρατικό και δκαστικό πλέγμα προστατευτικού μηθριδατισμού, μαθημένη στην ασυδοσία και από δίπλα  μήντια, ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά, που συντηρούν ποικιλοτρόπως αυτή την πραγματικότητα. Σε όλα αυτά έχει προστεθεί τα τελευταία χρόνια η συμφορά των λεγόμενων κοινωνικών δικτύων στο Διαδίκτυο, όπου καταφεύγουν και δίνουν τον τόνο οι διάφορες κατηγορίες των ψεκασμένων που αποτελούν το 30 – 35% της ελληνικής κοινωνίας (σε αυτή τη μεγάλη δεξαμενή ψαρεύουν κυρίως οι Κασσελάκης, Βελόπουλος, Νατσιός) αλλά και οι απανταχού κακόβουλοι που δεν είναι και λίγοι ανάμεσά μας. Τέλος, υπάρχει πάντα η επιρροή των ιεραρχών, των παπάδων και των καλόγερων / καλογριών  της ελληνικής Εκκλησίας, οι οποίοι ζουν ακόμη στα χρόνια του Βυζαντίου με τις αντίστοιχες δοξασίες.

Κάπως έτσι πορευόμαστε προς τις ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου. Τα αποτελέσματά τους δεν πρόκειται να  αλλάξουν τα κυβερνητικά δεδομένα στο εσωτερικό, έχουν όμως τη σημασία τους. Θα καθοριστούν κατ’ αρχήν από το εύρος της συμμετοχής και ασφαλώς θα συνδυαστούν με τα γενικότερα  αποτελέσματα και τις τάσεις σε όλη την Ευρώπη. Από εκεί και πέρα, είναι βέβαιο ότι πρώτο κόμμα θα έλθει η Νέα Δημοκρατία, αλλά το ποσοστό που θα πάρει θα δείξει το μέγεθος της δυσαρέσκειας απέναντί της και αν είναι κάτω από 30% θα κτυπήσει καμπανάκι ή καμπάνα για την παντοδυναμία του Μητσοτάκη μέσα και έξω από το κόμμα. Αντίθετα, αν ξεπεράσει το 33%, χαράς ευαγγέλια…

Η δεύτερη θέση θα παιχθεί μεταξύ Σύριζα και ΠΑΣΟΚ, ουσιαστικά θα δούμε αν ο πρωϊνάδικος, εντελώς κακόγουστος και ξεφτιλισμένος λαϊκισμός του Κασσελάκη, θα υπερισχύσει ή όχι της διαπιστωμένης  έλλειψης «γκελ» που διακρίνει την μίζερη προσωπικότητα του Ανδρουλάκη, ο οποίος επιπλέον θα πλευροκοπείται από τον Λοβέρδο. Μετά θα δούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο «πωλών τοις μετρητοίς» στους ψεκασμένους Βελόπουλος και από την άλλη πλευρά ο ειδικός επί της επαναστατικής γυμναστικής και όψιμος χωρατατζής Κουτσούμπας. Θα δούμε επίσης αν οι αποσχισθέντες από τον Σύριζα της Νέας Αριστεράς έχουν προοπτικές καταγραφής στον πολιτικό χάρτη, ή όχι. Τέλος, θα δούμε αν και πόσο ανιχνεύονται ή περνούν κάτω από το ραντάρ των δημοσκοπήσεων οι ζηλωτές του Νατσιού και οι Κασιδιαραίοι των Σπαρτιατών.

Τούτων λεχθέντων κυρίες και κύριοι, να είστε επιφυλακτικοί με τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων.

Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, τόσο για την υπόθεση των Τεμπών, όσο και για την υπόθεση της 12χρονης στον Κολωνό, η Δικαιοσύνη υπονομεύθηκε από τον ίδιο της τον εαυτό.

Δεν κρίνουμε, ασφαλώς, τις αποφάσεις της, αλλά την εικόνα της. Αξιολογούμε τι αντίκτυπο έχουν στην κοινωνία κάποιες κινήσεις της, οι οποίες είναι δεδομένο πως δημιουργούν μεγάλο χάσμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στην ίδια και τους Έλληνες πολίτες.

Εδώ και πολλά χρόνια βέβαια το μεγάλο πρόβλημα για την εικόνα της Δικαιοσύνης, είναι οι... κακές παρέες που κάνει με τους πολιτικούς.

Όταν σχεδόν το 80% των πολιτών βλέπει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, προσπάθεια συγκάλυψης στα Τέμπη, είναι δεδομένο πως παίρνει και τους δικαστές η μπάλα. Είτε πιέζονται, είτε φοβούνται τους πολιτικούς. Πάντως, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Και είχε προηγηθεί φυσικά και η υπόθεση των παρακολουθήσεων που και εκεί υπάρχουν ενδείξεις για «περίεργες» παραλείψεις ορισμένων δικαστικών.

Έχοντας λοιπόν ήδη βεβαρυμένο παρελθόν, έρχεται και η ιστορία με τη 12χρονη στον Κολωνό ως νέο... βαρίδι.

Η αγόρευση μίας εισαγγελέως δεν εκφράζει ασφαλώς όλους τους δικαστικούς, αλλά σίγουρα προκαλεί το κοινό αίσθημα.

Διαβάζω πως η αγόρευση της εισαγγελέως δεν είναι τελείως αυθαίρετη. Έχει νομικά επιχειρήματα και «πατάει» στον ποινικό κώδικα. «Πατάει», όμως, σε σημείο που ούτε καν «ονειρευόταν» ο κατηγορούμενος.

Έχουμε ακούσει τόσες φορές το δημοσιογραφικό κλισέ για αγορεύσεις-καταπέλτες, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, η εισαγγελέας ερμήνευσε τα πάντα πολύ ευνοϊκά για τον κατηγορούμενο. Δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης, αλλά διαβάζετε κι εσείς για «έρωτες», για «συνευρέσεις» με τη 12χρονη και «διευκόλυνση» να εκδίδεται χωρίς μάλιστα να έχει οικονομικό όφελος ο «διευκολυντής», αν και υπάρχουν άπειρα sms που υποδηλώνουν το αντίθετο.

Παράλληλα, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η συγκεκριμένη δίκη διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών -για την προστασία της ανήλικης- και οι πληροφορίες είναι περιορισμένες. Δεν γνωρίζουμε δηλαδή σε τι ύφος αγόρευσε η εισαγγελέας, αλλά πάντως καταλαβαίνουμε πως δεν ήταν και τόσο «σκληρή». Αυτή η μυστικότητα δίνει χώρο σε διάφορες ερμηνείες...

Αφήστε δε τις φήμες πως και σε αυτή την υπόθεση ο κατηγορούμενος «κρατάει» (με κάποιον τρόπο) ισχυρούς οι οποίοι τον καλύπτουν κλπ. Ειλικρινά δεν γνωρίζω και ελπίζω να μην ισχύουν όλα αυτά. Ελπίζω επίσης το προεδρείο να λάβει τελικά μία απόφαση ακριβοδίκαιη ανεξάρτητα από το τι θέλει «η κοινή γνώμη» να ακούσει.

Δεν μπορούμε, όμως, να παραβλέψουμε πως η Δικαιοσύνη «ταλαιπωρείται» από συγκεκριμένες συμπεριφορές. Από αδιαφάνεια, διαπλοκή, δημοσιοϋπαλληλίκια και άλλες τέτοιες παθογένειες που αν ήταν γυναίκα του Καίσαρα, δεν θα περνούσε το... τεστ. Ούτε του είναι, ούτε του φαίνεσθαι.

Στις ΗΠΑ, όπου τώρα τρέχουν οι προκριματικές εκλογές και το Νοέμβριο θα γίνουν οι προεδρικές, τα φαβορί για το χρίσμα των δύο κομμάτων – μειώνονται οι πιθανότητες εμπλοκής του Τραμπ σε δικαστικές περιπέτειες πριν τις εκλογές, δεν υπάρχουν ενδείξεις αντικατάστασης του Μπάϊντεν από άλλο υποψήφιο του Δημοκρατικού Κόμματος - είναι από τη μία πλευρά ό σημερινός εύθραυστος, καταφανώς γηραλέος και με ενδείξεις άνοιας πρόεδρος, ο Τζο Μπάϊντεν και από την άλλη ό άκρατος, ούλτρα λαϊκιστής και επικίνδυνος ρεβανσιστής σύμφωνα με τις διακηρύξεις του, Ντόναλντ Τραμπ. Περί τα 82 ο ένας, στα 79 περίπου ο άλλος, με τον δεύτερο να θεωρείται απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα, καθώς το ιστορικό του είναι ανάλογο και δεν κρύβει τις προθέσεις του.

Το αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι ο Τραμπ, που προηγείται σαφώς στις δημοσκοπήσεις έναντι του Μπάϊντεν, κινείται και ελίσσεται με εμφανή σύμμαχο το Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο της χώρας, μαζί με ένα επιτελείο μεγαλοδικηγόρων που καταφέρνει με διάφορα τερτίπια να τον οδηγεί στις εκλογές αναβάλλοντας ή ξεπερνώντας δίκες που εκκρεμούν σε βάρος του. Ανοιχτό είναι και το τι μπορεί να συμβεί στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ιδιαίτερα αν εκλεγεί ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών, όπως και αν χάσει και αμφισβητήσει πάλι το αποτέλεσμα…

Οι ευρωπαίοι ηγέτες, όχι όλοι αλλά πολλοί από αυτούς, αντιμετωπίζουν με δέος την πιθανότατη νίκη πλέον του Τραμπ. Φοβούνται τις απειλές του περί ενδεχόμενου αποχώρησης των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ, τρέμουν την πιθανότητα να τα βρει με τον Πούτιν και να «πουλήσει» την Ουκρανία με την οποία συνδέουν όλο και περισσότερο τις τύχες της Ευρώπης, κρίνοντας από διάφορα γεγονότα, ανησυχούν για το κλίμα που θα επικρατήσει σε βάρος  της λεγόμενης φιλελεύθερης δημοκρατίας, νοιάζονται μήπως τους παρασύρει σε ψυχροπολεμική ένταση με την Κίνα, κάτι που θα επιδεινώσει τις οικονομικές σχέσεις τους με το Πεκίνο και πλήξει τις ήδη δοκιμαζόμενες ευρωπαϊκές οικονομίες. Αν και μία αντικειμενική ματιά πείθει κάθε καλόπιστο ότι η Ευρώπη δεν είδε τίποτα καλό από τις ΗΠΑ επί θητείας Μπάϊντεν, το αντίθετο. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες αγκομαχούν, επωμίζονται όλο και περισσότερο τα βάρη του πολέμου στην Ουκρανία, οι κυβερνήσεις ανησυχούν για τις συνέπειες του πολέμου στη Γάζα, βλέπουν το φάσμα της Ακροδεξιάς που επελαύνει, αλλά δεν τολμούν να βγουν από την πεπατημένη που χαράζει σε έντονα και ταυτόχρονα ανέξοδα για την ίδια η Ουάσινγκτον…

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη βρίσκεται σε περιδίνηση. Η γερμανική οικονομία  έχει μπει επίσημα σε ύφεση, το ακροδεξιό Afd σημειώνει αύξηση, χρειάζεται εισαγωγή εργατικού δυναμικού, αλλά παίρνει μέτρα κατά της μετανάστευσης, τα πλήγματα στο κύρος της είναι αλλεπάλληλα, πότε με τη φρεγάτα στην Ερυθρά Θάλασσα να τα κάνει παρά λίγο μαντάρα, πότε με την αποκάλυψη μυστικών διαλόγων από τους Ρώσους που δείχνουν σαφή και αυξανόμενη συμμετοχή δυτικών στον πόλεμο της  Ουκρανίας, οι τριγμοί στην κυβέρνηση είναι αισθητοί.

Ο Μακρόν χάνει τα αυγά και τα καλάθια εν όψει νίκης της Λεπέν στις επερχόμενες εκλογές, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Ίσως έτσι εξηγούνται οι «περίεργες» πρόσφατες δηλώσεις του από την υπαναχώρηση από τη θέση το πολεμικό υλικό που διοχετεύεται στη Ουκρανία να παράγεται τουλάχιστον στην Ευρώπη (ούτε η Γερμανία προσπαθεί να τηρήσει αντίστοιχη γραμμή αφού αντί να ρίξει βάρος στην ανάπτυξη και αγορά Eurofighters, επέλεξε αγορά F – 35) ως τη δημιουργία εντυπώσεων περί αποστολής ευρωπαίων και νατοϊκών στρατιωτικών στο μέτωπο της Ουκρανίας. Με αποτέλεσμα να βγουν περίτρομοι οι πάντες για να τον διαψεύσουν. Την ευρωπαϊκή εικόνα συμπληρώνουν μία Ολλανδία που ακόμη πασχίζει να φτιάξει κυβέρνηση, μετά την πρώτη θέση που πήραν οι ακροδεξιοί, οι οργισμένες διαμαρτυρίες των αγροτών, η αμήχανη στάση απέναντι στον πόλεμο στη Γάζα, η επιβάρυνση του κόστους των μεταφορών λόγω της δραστηριότητας των Χούθι και πολλά άλλα εν όψει ευρωεκλογών…

Στο μεταξύ, όλοι διαπιστώνουν ότι οι Ουκρανοί δεν τα πάνε καλά στο μέτωπο, παρά τη βοήθεια που λαμβάνουν και την ομολογημένη παρουσία Αγγλων, Γάλλων, Αμερικανών «συμβούλων» και «ειδικών» στο πεδίο. Οι νίκες των Ρώσων αντικατοπτρίζονται σαφώς στις δηλώσεις του Πούτιν που εμφανίζεται πιο αγέρωχος. Δύσκολο να πει κανείς πως και πότε θα σταματήσει αυτός ο πόλεμος, αλλά η εκδοχή ενός συμβιβασμού ακούγεται πια συχνότερα, ιδιαίτερα αν εκλεγεί ο Τραμπ στις ΗΠΑ.

Όπως ακούγεται και η εκδοχή ότι στόχος της Μόσχας είναι πια και η κατάληψη της Οδησσού, που αν συμβεί θα καταστήσει την Ουκρανία περίκλειστη χώρα. Στο άλλο μέτωπο, αυτό της Γάζας, η σφαγή των άμαχων «αμνών» συνεχίζεται, ο Νετανιάχου (που παίζει το τομάρι του) και η κυβέρνησή του δείχνουν αποφασισμένοι να μην κάνουν πίσω στους στόχους τους. Δεν πτοούνται ούτε από εκκλήσεις, ούτε από καταγγελίες, ούτε από καταδίκες καθώς νιώθουν ότι έχουν «βάλει στο βρακί» τους Μπάϊντεν και ευρωπαίους ηγέτες. Ποιοι είναι οι πιθανοί στόχοι τους; Δεν υπάρχει σίγουρη απάντηση, αλλά δεν αποκλείεται να είναι εκτός από την αποδεκτή γενικά  εξόντωση της Χαμάς, η απώθηση του μεγαλύτερου αριθμού των Παλαιστινίων πέρα από τη Γάζα σε αιγυπτιακό έδαφος (όπου λέγεται ότι θα κτιστεί τεράστιο περιφραγμένο στρατόπεδο), η μεγαλύτερη πίεση και νέοι εποικισμοί στην πλευρά της Δυτικής Όχθης και ούτε κουβέντα για δύο κράτη, η ανοιχτή σύγκρουση με την Χεζμπολάχ, όταν τελειώσουν οι μάχες στη Γάζα που θα είναι πια ακατοίκητη…

Ο Θεός βοηθός λοιπόν και περαστικά μας!

Κατά τα άλλα, εντός, εκτός και επί τα αυτά. Οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παρά τη διάχυτη γκρίνια που υπάρχει στον αέρα, η κυβέρνηση συνεχίζει να υπερέχει συντριπτικά απέναντι στους αντιπάλους τους. Ναι, η ακρίβεια δεν λέει να τιθασευτεί – και να δούμε αν θα πιάσουν τα νέα μέτρα που κατά την κυβέρνηση θα την φέρουν σε λογαριασμό - , ναι, οι αγρότες παραμένουν δυσαρεστημένοι καθώς πέρα από τις σωστές αξιώσεις τους  απαιτούν επιπλέον τη μάνα τους και τον πατέρα τους, ναι, οι δικηγόροι και οι δικαστές δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στον τρόπο που λειτουργούν, ναι, διάφοροι κλάδοι ζητούν τα πάντα και το ΚΚΕ κάνει εντατικές ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής», ναι, ο γάμος των ομοφύλων δεν είναι αποδεκτός από την Εκκλησία και αρκετούς συμπολίτες και ναι, το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά «μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια έχει προκαλέσει μία ανακατωσούρα με μπόλικη θολούρα, ασάφεια και ανασφάλεια.

 Όμως όλα αυτά ξεχνιούνται σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον προς το παρόν,  όταν ο πολίτης κλείνει τα μάτια και φαντάζεται τη χώρα με πρωθυπουργό τον Κασσελάκη με ακόμη πιο στενά ρούχα, ή τον πάντα θυμωμένο Ανδρουλάκη, ή τον Βελόπουλο (να πουλάει ματζούνια από το Μαξίμου), ή την Ζωή με τις καρδούλες στη φάση βρίσκεται, ή τον Στίγκα των Σπαρτιατών (  απλά μπρρρ…), ή τον Ναντσιό με καμιά ρομφαία από τη μια και αγιαστούρα από την άλλη, ή τέλος τον Κουτσούμπα μαζί με την πρωτοπορία του κόμματος και τα κοντόξυλα με τα κόκκινα σημαιάκια. Γιατί όλα κι όλα, μπορεί ο έλληνας να μη διαθέτει επαρκείς ποσότητες στοιχειώδους λογικής, μπορεί η συμπεριφορά του να είναι αλλοπρόσαλλη, μπορεί η Ελλάδα να μην είναι κυβερνήσιμη χώρα, αλλά διαθέτει ένστικτο αυτοσυντήρησης και διασφάλισης κεκτημένων, έστω και αν έχει μεγάλη έφεση προς την μπουρδολογία και τον ψεκασμό. Όσο λοιπόν θεωρεί ότι  Μητσοτάκης του εξασφαλίζει επιδόματα, μισθούς, φοροδιαφεύγοντα έσοδα, ασυδοσία, μεταρρυθμίσεις μόνο στα λόγια, οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης δεν έχουν καμία τύχη. Αφήστε που έτσι και αλλιώς, οι συγκεκριμένοι αντικειμενικά δεν έχουν τύχη οι έρμοι…

Εν όψει ευρωεκλογών πάντως, το ζητούμενο από τον Μητσοτάκη είναι να μην πέσει η Ν.Δ. κάτω από το 33% των προηγούμενων, ο Κασσελάκης ονειρεύεται πάνω από 17,8% και τολμάει να το διαλαλεί, ενώ παράλληλα αποκαθηλώνει μεν τον Τσίπρα, αλλά ταυτόχρονα είναι τώρα όλο γλύκες με τη Γεροβασίλη και άλλους βουλευτές μήπως και του φύγουν πριν τον Ιούνιο, ο δε Ανδρουλάκης ελπίζει ότι το ΠΑΣΟΚ θα έλθει δεύτερο κόμμα, πάνω από τον Σύριζα. Εκείνος που δείχνει να ψηλώνει είναι ο Βελόπουλος που κερδίζει ως αυθεντικός αρχηγός των ψεκασμένων, ψεκασμένους από τον Σύριζα, τη Ν.Δ. και κάποιους από το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η δεξαμενή των ψεκασμένων στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη, γύρω στο 30%, ασχέτως που έβρισκαν και βρίσκουν κομματική στέγη. Τέλος το ΚΚΕ προσπαθεί να ξεφύγει από τα γνωστά επίπεδα και η Νέα Αριστερά να τσιμπήσει ένα 3% για να δείξει ότι έχει μέλλον.

Όλα τα παραπάνω ρευστά, αλλά μήπως η ρευστότητα δεν είναι και τα βασικό χαρακτηριστικό διεθνώς;   

Δεν ξέρω αν όντως αυτός ήταν ο στόχος του, δεν γνωρίζω καν αν νομίζει ότι τα κατάφερε. Εκ του αποτελέσματος θεωρώ ότι ίσως να τα μισοκατάφερε με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, παρ’ ότι έμπλεξε σε ένα βαθμό. Γιατί η ακρίβεια βέβαια δεν έχει τιθασευτεί, η «γαμήλια» ψηφοφορία στη Βουλή προκάλεσε κραδασμούς στη Ν.Δ., αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, όπως και στον Σύριζα και μένει να δούμε αν και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις τους στο μέλλον, ξεκινώντας από τις ευρωεκλογές.

Όσον αφορά δε στους αγρότες αυτοί εξακολουθούν να είναι αγριεμένοι προκειμένου να επιβάλουν αιτήματα και απαιτήσεις. Και φυσικά για άλλη μία φορά η κυβέρνηση έκανε πίσω στην επιβολή του νόμου και της τάξης. Από το κανένα τρακτέρ δεν θα μπει στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις, πήγαμε στα 100 – 120 στην πρωτεύουσα και τσιμουδιά για τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα κλπ. και φτάσαμε στα περί 200 που θα φτάσουν … συντεταγμένα βέβαια στο Σύνταγμα. Μία ολόκληρη μεραρχία δηλαδή…

Τέλος πάντων, αυτό που ήθελα να πως εξ αρχής ήταν ότι τελικά ο Μητσοτάκης δεν χρειαζόταν να καταφύγει σε αντιπερισπασμούς, αν όντως το έκανε. Τους προσφέρει με όλη του την καρδιά, αφειδώς και δωρεάν, ο Σύριζα και ειδικά ο Κασσελάκης με την αμέριστη βοήθεια του Πολάκη και άλλων συντρόφων. Δεν υπάρχει μέρα που να μη δημιουργήσουν εσωκομματικό θέμα ελκυστικό για προβολή από τα μήντια και συζήτηση στις άφθονες καφετέριες της επικράτειας, στις καφενόβιες παρέες τηλεοράσεων και ραδιοφώνων. Το πιο καινούργιο βέβαια είναι το ερωτηματολόγιο προς τα μέλη που έστειλε ο πρόεδρος στα απανταχού μέλη του κόμματος προκειμένου να διαπιστώσει τις ορέξεις τους περί αλλαγής του ονόματος, του λογότυπου, των χρωμάτων και κατά πως φαίνεται, του ιδεολογικού προσανατολισμού τελικά…

Εγώ δεν θα εκφράσω γνώμη αν σωστά ή όχι ο Σύριζα πρέπει να αλλάξει ταυτότητα για να έχει ελπίδες ανάκαμψης. Θα θυμίσω ότι σε ένα βαθμό τέτοιες αλλαγές έχουν γίνει στην πολιτική σκηνή στο παρελθόν και άλλοτε ωφέλησαν, άλλοτε όχι. Παλιότερα το έκανε με επιτυχία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διαδεχόμενος, αν και εντελώς «αουτσάϊντερ», τον Αλέξανδρο Παπάγο στον Ελληνικό Συναγερμό που αμέσως τον μετονόμασε σε Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (ΕΡΕ) και την μπόλιασε με στελέχη από τον κεντρώο χώρο και τους Φιλελεύθερους ( Π. Κανελλόπουλος, Π. Παπαληγούρας, Ευ. Αβέρωφ, Κ. Τσάτσος, Ι. Μπούτος κ.α.), προσπαθώντας να διαφοροποιηθεί κάπως (σχεδόν ανεπαίσθητα και δίχως να το διαλαλεί, καθώς υπήρχαν η εποπτεία των αμερικανών και οι μηχανισμοί της ανελέητης εμφυλιακής Δεξιάς και το Παλάτι) από το Λαϊκό Κόμμα και τον Ελληνικό Συναγερμό. Πιο πρόσφατα το επιχείρησαν χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία οι Πασόκοι πιστεύοντας ότι παίρνοντας αποστάσεις από τα καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ με κάλυψη πέπλου με τίτλο Κιν.Αλ. θα προσέλκυαν ψηφοφόρους, παραμένοντας στον χώρο της Κεντροαριστεράς.  Του κάκου, γιατί η αλλαγή ονομασίας, λογότυπου και λοιπών χρειάζεται και άλλα για να αποδώσει. Κυρίως αρχηγό που να κάνει «γκελ», ικανά στελέχη με απήχηση και φυσικά την κατάλληλη συγκυρία.

Ο Κασσελάκης

Ωστόσο, ομολογώ πως δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Κασσελάκης έχει τα προσόντα για να αλλάξει τη δική του μοίρα και αυτή του κόμματος, όπως και να μετονομάσει τον Σύριζα, όποιο νέο λογότυπο επιλέξει, όποιο διαφορετικό προσανατολισμό ακολουθήσει. Ισχύει πάντα η σοφή λαϊκή παροιμία που συνδυάζει τα «μεταξωτά βρακιά» με «επιδέξιους κώλους» προκειμένου να υπάρξει θετικό αποτέλεσμα. Εξ ου και επιμένω στη συγκεκριμένη  άποψη από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο Κασσελάκης στο πολιτικό προσκήνιο. Άποψη που λέει ότι αυτοί που τον έφεραν και τον προώθησαν, αν υπάρχουν τέτοιοι, περιλαμβανομένου του Τσίπρα, θέλουν την δημιουργία ενός κόμματος αντιπολίτευσης, ικανού να διεκδικεί και να εναλλάσσεται στην εξουσία, δίχως όμως ριζοσπαστικά αριστερά χαρακτηριστικά (που δήθεν είχε ο Σύριζα), όμως έπεσαν έξω σην επιλογή του προσώπου. Ο Κασσελάκης δεν έχει πολιτικό ένστικτο, δεν διαθέτει γνώσεις, είναι αλλού γι’ αλλού, κάπου μεταξύ Παρισιού, Λονδίνου, Νέας Υόρκης και Μαϊάμι, ίσως και Κοτ’ Ντ’ Αζούρ…

Παρατηρήσεις

Τούτων λεχθέντων, εκείνα που παρατηρώ σε αυτή τη φάση, ελάχιστες μέρες πριν το Συνέδριο, είναι ότι:

α) οι καθοδηγητές του Κασσελάκη τον ενθαρρύνουν να γράφει τα όργανα και τα στελέχη του κόμματος στα παλιά του τα παπούτσια, να ακολουθεί επικοινωνιακή πολιτική που θα δίνει την εντύπωση ότι θέλει να ανοίξει το κόμμα και να συνδιαλέγεται ο ίδιος απ’ ευθείας με τον λαό, όπως προκύπτει από τα τερτίπια περί επιλογής υποψηφίων από ενδιαφερόμενους πολίτες, από το γεγονός ότι κάνει δηλώσεις του και τις σερβίρει από δικό του συνεργείο, χωρίς να εκτίθεται σε ενοχλητικές ερωτήσεις, από το ότι στρέφεται απ’ ευθείας στα μέλη, αγνοώντας τα κομματικά όργανα , για να προωθήσει αλλαγές τίτλου, λογότυπου και φυσιογνωμίας του Σύριζα, από τον τρόπο (ναρκισσιστκό λόγω χαρακτήρα) που περιφέρεται σε διάφορα σημεία για να προβάλλει τον εαυτό του.

β) δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βασικός στόχος είναι να στρέψει τν Σύριζα, ή όπως αλλιώς θα λέγεται στο εξής, προς τη Σοσιαλδημοκρατία, αφ΄ ενός για να απομακρυνθεί από το παρελθόν του, αφ’ ετέρου για να απευθύνεται σε μεγαλύτερη δεξαμενή ψηφοφόρων και να μη τους φοβίζει, χωρίς να παραβλέπουμε ότι αυτός ήταν και είναι ο πρωταρχικός στόχος των εμπνευστών και καθοδηγητών του, αλλά και ότι έτσι θα μπορεί να ανταγωνίζεται ευθέως το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη. Αυτά τα ομολογεί ανοιχτά το «εξαπτέρυγο» του Κασσελάκη, ο βουλευτής Κιλκίς Πέτρος Παππάς που μιλάει ευθέως για σοσιαλδημκρατία και για πρόβλημα δημοσκοπικής καθήλωσης του κόμματος, όπως είναι σήμερα. Στα επιχειρήματά του προθέτει ότι το ίδιο επεδίωκε ο Τσίπρας, χωρίς να το τολμήσει και ότι οι ψηφοφόροι του Κασσελάκης στις εσωκομματικές εκλογές του ζητούσαν «να τα αλλάξει όλα»

γ) Είναι σαφές από τη στάση της Γεροβασίλη και του εξάδελφου Γιώργου ότι οι μεθοδεύσεις Κασσελάκη δεν είναι του γούστου του Αλέξη Τσίπρα. Πρώτον γιατί ακόμη και αν θέλει τον Σύριζα δεξιότερα, δεν του αρέσουν οι διαδικασίες που ακολουθεί, δεύτερον γιατί νιώθει ότι ο Κασσελάκης ανοίγει δική του περπατησιά και γράφει τον ίδιο και τους δικούς του που παραμένουν στο κόμμα στα παλιά του τα παπούτσια, τρίτον, γιατί βλέπει το κόμμα να καταρρέει και ενδεχομένως φοβάται ότι θα εξαερωθεί ως τις προσεχείς ευρωεκλογές και δεν θα μείνει τίποτα, αν έχει κατά νου να επανέλθει, τέταρτον, σε συνδυασμό με το τρίτο, δεν αποκλείεται να του ξαναήλθε η όρεξη να αναλάβει πάλι τα ηνία τώρα, πριν από τις ευρωεκλογές.

Τελειώνοντας, επαναλαμβάνω ότι με Κασσελάκη και Σύριζα στην πολιτική σκηνή και με το κόμμα αυτό ανήμπορο να ηρεμήσει, ο Μητσοτάκης σπαταλάει τζάμπα σκέψη και πολιτικό κεφάλαιο για δικούς του  αντιπερισπασμούς. Έστω και αν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα ήθελε, έστω και αν η κυβέρνησή του εμφανίζει ανεπάρκειες και ο κρατικός μηχανισμός ανικανότητα εκτέλεσης.

Τα ενδιαφερόμενα μέρη του κλάδου της ναυτιλίας έχουν συχνά διαφορετικό background και διαφορετικά συμφέροντα, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε αποκλίνουσες και αντικρουόμενες απόψεις. Ο ανταγωνιστικός ναυτιλιακός κλάδος χαρακτηρίζεται από δυναμικές εξουσίας και ανταγωνιστικές προτεραιότητες, ενώ η επικοινωνία μπορεί να αποτελέσει πρόκληση λόγω παρερμηνειών της ορολογίας και πολιτισμικών διαφορών. 

Ως αποτέλεσμα, είναι απαραίτητες πιο ολοκληρωμένες μεθοδολογίες για την καταγραφή των απόψεων, με στόχο την ενημερωμένη λήψη αποφάσεων. Το να ενεργούμε αποκλειστικά με βάση τη «μέση» προοπτική απογοητεύει πιθανότατα ορισμένους κρίσιμους ενδιαφερόμενους. Αντ' αυτού, οι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων θα πρέπει να φέρουν στην επιφάνεια τις διάφορες σχολές σκέψης και να αναλάβουν συναινετική δράση με βάση τις διαφορετικές προτεραιότητες. 

Το Claros, μία νέα μεθοδολογία, ξεκινά με έναν αρχικό κατάλογο θεμάτων που δημιουργήθηκε από το ChatGTP. Μια ομάδα ειδικών του χώρου της ναυτιλίας κλήθηκε να διαγράψει ή να προσθέσει σε αυτόν τον κατάλογο. Στη συνέχεια, τους ζητήθηκε να ταξινομήσουν με Q-Sort τον αναθεωρημένο κατάλογο θεμάτων σε πέντε σωρούς, με βάση το επίπεδο συμφωνίας τους. Αυτό τους ανάγκασε να προσδιορίσουν τις προτεραιότητές τους, κάτι που δεν κάνουν τα συστήματα αξιολόγησης. Η μεθοδολογία Q είναι μια ερευνητική μέθοδος που χρησιμοποιείται στην ψυχολογία και στις κοινωνικές επιστήμες για τη μελέτη της υποκειμενικότητας των ανθρώπων - δηλαδή της άποψής τους. Η ανάλυση εντόπισε πέντε σχολές σκέψης πάνω στα ναυτιλιακά ζητήματα.

Άνθρωποι, τεχνολογία και βιοποικιλότητα

Αυτή η ιεράρχηση απαιτεί την εξισορρόπηση της τεχνολογίας, της φύσης, του κλίματος και των ανθρώπων. Οι ειδικοί δίνουν ίση σημασία στην ενσωμάτωση ψηφιακών τεχνολογιών, όπως το διαδίκτυο των πραγμάτων (IoT), η τεχνητή νοημοσύνη και η αυτοματοποίηση, καθώς και στη διατήρηση της βιοποικιλότητας μέσω της αντιμετώπισης των επιπτώσεων της ναυτιλίας στο θαλάσσιο φυσικό οικοσύστημα. Περιλαμβάνουν επίσης την κατάρτιση και την ανάπτυξη δεξιοτήτων, επιτρέποντας την προσαρμογή στις νέες τεχνολογίες. 

Αποανθρακοποίηση

Η έμφαση δίνεται στην απεξάρτηση από τον άνθρακα και στη συγκεκριμένη ανάγκη στροφής προς καύσιμα χαμηλών και μηδενικών εκπομπών άνθρακα για τη μείωση των αερίων του θερμοκηπίου. Οι ειδικοί εντοπίζουν επίσης τη σημασία της απαλλαγής των λιμένων από τον άνθρακα, η οποία περιλαμβάνει τον συντονισμό των στρατηγικών των μεγάλων λιμένων για την απαλλαγή της ναυτιλίας από τον άνθρακα. 

Προστασία και διατήρηση

Αυτή η ομάδα ανησυχεί επίσης για το περιβάλλον, αλλά το συνδυάζει με τις επιπτώσεις των κινδύνων στον κυβερνοχώρο και την ανθρώπινη πλευρά των επιχειρήσεων - την ευημερία του πληρώματος. Οι ειδικοί δίνουν προτεραιότητα στους περιβαλλοντικούς στόχους και κανονισμούς και στην επιβολή τους, ενώ τονίζουν την ανάγκη διασφάλισης επαρκούς ναυπηγικής ικανότητας για μετασκευές και νέες κατασκευές, ώστε να επιτευχθούν οι στόχοι απαλλαγής από τον άνθρακα. Με αυτό συνδέεται μια ολιστική θεώρηση της προτεραιότητας για την προστασία των πλοίων και των λιμενικών εγκαταστάσεων από απειλές στον κυβερνοχώρο, καθώς και της ευημερίας και της ψυχικής υγείας των ναυτικών.

Υποδομές και δυνατότητες

Η γήρανση των υποδομών και η ανάγκη για την αναγκαία αναβάθμιση και συντήρηση των λιμένων, των καναλιών και άλλων θαλάσσιων εγκαταστάσεων, καθώς και η ανησυχία για την αναντιστοιχία της προσφοράς με τη ζήτηση, ιδίως όσον αφορά τη χωρητικότητα της ναυτιλίας εμπορευματοκιβωτίων, είναι οι βασικές ανησυχίες αυτής της σχολής σκέψης. Η αντιμετώπιση αυτών των ανησυχιών απαιτεί επιτάχυνση της ψηφιοποίησης, επενδύσεις στην αναβάθμιση και συντήρηση των υποδομών και εναλλακτικές διαδρομές, π.χ. σιδηροδρομικές και οδικές συνδέσεις στη Μέση Ανατολή και τον Παναμά.

Ασφάλεια και προστασία

Η τελευταία ομάδα δίνει προτεραιότητα στους αυξανόμενους κινδύνους που προκαλούνται από ανθρωπογενείς παράγοντες, όπως οι συγκρούσεις στην Ουκρανία και τη Γάζα και ο εμπορικός και τεχνολογικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας, οι οποίοι προκαλούν περιορισμούς στο εσωτερικό των παγκόσμιων δικτύων της αλυσίδας εφοδιασμού και έχουν αλυσιδωτές επιπτώσεις. Η ασφάλεια της εφοδιαστικής αλυσίδας απειλείται από την αύξηση των περιστατικών πειρατείας, ιδίως στον Κόλπο της Γουινέας και στα Στενά της Μάλακα, ενώ η ασφάλεια τίθεται σε κίνδυνο από τον σκοτεινό στόλο των γερασμένων, ανεπαρκώς ασφαλισμένων δεξαμενόπλοιων με ασαφές ιδιοκτησιακό καθεστώς.

Κοινό θέμα όλων των πέντε σχολών σκέψης είναι η ανησυχία για τους ανθρώπους, το περιβάλλον και τα θαλάσσια περιουσιακά στοιχεία που προκαλούνται από τον σημερινό κόσμο των αυξημένων ασυνεννοησιών και εντάσεων, με αποτέλεσμα την αύξηση των κινδύνων και της ευπάθειας. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει προθυμία για δράση και αντιμετώπιση των προκλήσεων.

Πείτε μου λοιπόν και εσείς τι θα λέγατε για μία χώρα όπου μέσα σε ένα τριήμερο σαμποτάρεται – κατά τρόπο ανάλογο με την αχρήστευση του αγωγού που θα έφερνε αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία και την Ευρώπη - ο αγωγός νερού που με τα πολλά ένωσε την Αίγινα με την Αττική, ο ΑΔΜΗΕ καταγγέλλει δολιοφθορά στο καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κρήτης με την ηπειρωτική Ελλάδα και ακραίοι –επίτηδες δεν καθορίζω την υποτιθέμενη ιδεολογική τοποθέτησή τους γιατί τους θεωρώ και τους μεν και τους δε του ιδίου φυράματος – βάζουν βόμβα στο κέντρο της Αθήνας. Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι από εσάς θα λέγατε «Πάει, Κολομβία γίναμε» και αυτή ήταν και η δική μυ σκέψη μόλις άκουσα τα νέα. Με την υπογράμμιση ότι η κατάσταση στην Κολομβία έχει πια βελτιωθεί …

Δεν γνωρίζω και δεν προσπαθώ να ξεχωρίσω σε κατηγορίες τους δράστες του τριπλού κτυπήματος. Του ποινικού δικαίου είναι όποιοι και να είναι, είτε υποκινήθηκαν από άνομα οικονομικά συμφέροντα, είτε έχουν για βιτρίνα την ιδεολογία. Ούτε αλλάζει τίποτα αν ο εκρηκτικός μηχανισμός στη Σταδίου, απέναντι από το υπουργείο Εργασίας ήταν απάντηση στην ανάθεση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη στον Χρυσοχοϊδη, που είναι γνωστό ότι τον μισούν ο αναρχοαυτόνομος κόσμος και οι επαγγελματίες μπαχαλάκηδες. Πρόκειται άλλωστε για μαφιόζους, όπως και οι δολιοφθορείς του αγωγού ή του καλωδίου, αλλά το πολύ ανησυχητικό είναι ότι έχουν την δυνατότητα και δεν φοβούνται να κάνουν σμπαράλια την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών της.

Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη άλλη χώρα με τέτοια φαινόμενα. Όπου να επικρατεί τέτοια ασυδοσία στην καθημερινότητα. Με δρόμους όπου μαζικά οδηγοί δικύκλων (κυρίως) και τροχοφόρων να έχουν επιβάλει  δικό τους κώδικα κυκλοφορίας που δεν σέβεται ούτε σήματα τροχαίας, ούτε «STOP», ούτε μονόδρομους, ούτε πεζοδρόμια, ούτε καν φανάρια και όπου το νταηλίκι περισσεύει. Με πεζοδρόμια αδιάβατα εξαιτίας κακοτεχνιών, στενότητας και κατάληψης από τραπεζοκαθίσματα. Με σχολεία και πανεπιστήμια ξεχαρβαλωμένα και σε κατάληψη μέσα σε βουητό ενός εντελώς ακατάληπτου δήθεν δημόσιου διαλόγου και μιας αντιπαράθεσης κομμάτων και συντεχνιών. Με αυξανόμενα και κλιμακούμενα επεισόδια βίας ανάμεσα σε παιδιά που δεν ξεχωρίζουν τις επιτρεπτές από τις ανεπίτρεπτες συμπεριφορές σε μία κοινωνία. Με τα μισά βενζινάδικα να ανήκουν σε γνωστού ςκαι δηλωμένους μαφιόζους και με τόσα παράνομα όπλα να κυκλοφορούν. Με κρατικό μηχανισμό αντιδραστικό, ανίκανο κα διεφθαρμένο, με ιδιωτικό τομέα  διαμορφωμένο από την κουλτούρα της επαιτείας και της λεηλασίας. Με οικονομία και ευημερία να βασίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη φοροδιαφυγή και τη μαύρη εργασία.

Θα μπορούσε ασφαλώς να ρωτήσει κάποιος αν αυτή η όντως απαισιόδοξη εικόνα έχει περιθώρια σημαντικής βελτίωσης. Η δική μου απάντηση είναι ότι τα περιθώρια βελτίωσης είναι τεράστια και απολύτως αναγκαία. Αμφισβητώ όμως έντονα και λυπάμαι που το λέω ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Δεν το απαιτεί η κοινωνία, ούτε έχει διάθεση, ούτε τολμά (ούτε και ξέρει) να το επιχειρήσει η πολιτική τάξη, είναι εντελώς  βολεμένοι, αλλά και πολύ χαμηλής στάθμης, οι λεγόμενοι οικονομικοί, εκπαιδευτικοί και κοινωνικοί ταγοί για να πιέσουν ή να δώσουν παράδειγμα και τέλος, δεν υπάρχουν τα όργανα, ειδικά η αστυνομία και η Δικαιοσύνη, για να επιβάλουν βελτιωτικές αλλαγές. Με λίγα λόγια, είμαστε ένας «ευχαριστημένος» … πολτός, πού ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αλλάξει. Το αντίθετο μάλιστα!   

Δε ξέρω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης προχώρησε στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών γνωρίζοντας ότι θα προκαλέσει αντιδράσεις στο εσωτερικό του κόμματός του, ή έστω αναμένοντας τόσες αντιδράσεις. Αν δεν το περίμενε, κακώς γιατί θα έπρεπε να γνωρίζει τη νεοδημοκρατική βάση του κόμματός του, το βουλευτικό και στελεχιακό της δυναμικό, τον συντηρητισμό που κουβαλάει και τις στενές σχέσεις με την Εκκλησία. Αν από την άλλη πλευρά περίμενε τόσες και τέτοιες αντιδράσεις και παρ’ όλ’ αυτά προχώρησε μπράβο του και μακάρι τέτοια να είναι η αποφασιστικότητά του και σε άλλα θέματα που επηρεάζουν περισσότερο τη ζωή πολύ μεγαλύτερων κατηγοριών πολιτών. Αν μάλιστα το έκανε ποντάροντας στο γεγονός ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Κασσελάκη θα τον οδηγούσε σε συμπαράταξη στο συγκεκριμένο θέμα παρασύροντας και το ΠΑΣΟΚ, δυο φορές μπράβο του γιατί δείχνει πολιτική οξυδέρκεια, αφού έτσι θα καλυφθούν οι απώλειες από την πλευρά της Ν.Δ κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή.

Θα πρέπει να επισημανθεί ωστόσο ότι η παροχή δυνατότητας σε ομόφυλους να συνάπτουν γάμο αποκάλυψε κάποιες πραγματικές καταστάσεις στο εσωτερικό της Ν.Δ. Πρώτον, ότι πολλοί, πάρα πολλοί, βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος δεν έχουν ιδέα τι λέει το πρόγραμμα με το οποίο κατέβηκαν στις εκλογές και ζήτησαν την ψήφο των πολιτών, επομένως οι τωρινές αντιδράσεις τους είναι αυτόχρημα αντιφατικές έως γελοίες (είμαι βέβαιος ότι η ίδια άγνοια δέρνει και τους περισσότερους βουλευτές άλλων κομμάτων γι τα δικά τους προγράμματα…).

Δεύτερον, είναι σίγουρο ότι άγνοια και αδιαφορία περί το περιεχόμενο των προγραμμάτων των κομμάτων στις εκλογές χαρακτηρίζει και τους πολίτες, γεγονός που αποδεικνύει πόση σημασία έχει για ένα κόμμα να κάνει γκελ στον κόσμο ο αρχηγός, ασχέτως των πραγματικών δυνατοτήτων του (παράδειγμα ο Τσίπρας βέβαια…).

Τρίτον, έγινε φανερό πόσοι πολλοί βουλευτές της Ν.Δ. εξαρτούν την πολιτική τους παρουσία στη βοήθεια της Εκκλησίας και φοβούνται την… οργή της, αν και σε εκείνους που αντιδρούν συγκαταλέγονται και κάποιοι πικραμένοι με τον Μητσοτάκη (Π.χ. Οικονόμου, Μυταράκης). Τέταρτον, ήταν απολύτως αναμενόμενη η αντίδραση της Εκκλησίας, αν και δεν της πέφτει λόγος γιατί κανείς γάμος ομοφύλων δεν θα γίνει σε ναό. Αν πραγματικά νοιάζονταν οι ιεράρχες για την οικογένεια και το έθνος που οδεύει προς εξαφάνιση θα φρόντιζαν να κάνουν εκστρατεία κατά της υπογεννητικότητας έξω και μέσα από τους ναούς ενθαρρύνοντας τους έλληνες να γεννοβολούν, η και να υιοθετούν. Αλλού λοιπόν οι φαρισαϊσμοί…

Τούτων λεχθέντων, υποψιάζομαι ότι ένας άλλος βασικός λόγος που ο Μητσοτάκης έβγαλε στη φόρα τα νομοσχέδιο για τον γάμο ομοφύλων είναι ο αντιπερισπασμός. Ήταν δηλαδή βέβαιος ότι το θέμα λόγω της φύσης του θα σήκωνε θόρυβο, συζητήσεις και αντιδράσεις, αλλά καλύτερα αυτό παρά να μιλούν και να γκρινιάζουν οι πάντες για την ακρίβεια και τον πληθωρισμό. Ψυλλιάζομαι επίσης ότι για αντιπερισπασμό πέταξε στο τραπέζι ξαφνικά και στα καλά καθούμενα την επιστολική ψήφο στις βουλευτικές εκλογές ενώ είχε εξασφαλίσει συναίνεση για την επιστολική ψήφο στις ευρωεκλογές. Εκτός και αν η αλαζονεία λόγω παντοδυναμία ξεχειλίζει και θολώνει πια το μυαλό του κυβερνήτη. Ισως να περνάει από το μυαλό του Μητσοτάκη ή συμβούλων του ότι εκτός από τον αντιπερισπασμό που προκαλούν ο γάμος ομοφύλων και η επιστολική ψήφος στις βουλευτικές εκλογές, η πολλή συναίνεση χαλαρώνει και τη συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος… δεν είναι απίθανο να σκεφτεί ο πονηρός νεοδημοκράτης πολιτευτής ότι δεν χρειάζεται να ψηφίσει ο ίδιος νομοσχέδιο της κυβέρνησής του, αφού θα το ψηφίσει ο αντίπαλος. Και έτσι κακομαθαίνει!

Δεν ξέρω πόσοι αναρωτήθηκαν  γιατί η φρεγάτα «Ύδρα» , που υποτίθεται ότι ανήκει στα ετοιμοπόλεμα καμάρια του ένδοξου ναυτικού μας δεν έχει σαλπάρει ακόμη για την Ερυθρά Θάλασσα 3-4 εβδομάδες μετά την ανακοίνωση του υπουργού Άμυνας ότι θα την εντάξει στον πολυεθνικό στολίσκο ο οποίος βρίσκεται εκεί για να προστατεύσει την ναυσιπλοϊα από τις επιθέσεις των Χούθι της Υεμένης Φαντάζομαι ότι αυτοί οι λίγοι περίεργοι θεωρούσαν ότι οι τυπικές διαδικασίες έπαιρναν χρόνο, καθώς διάφοροι αρμόδιοι διέρρεαν ότι η φρεγάτα τάχα ετοιμαζόταν για την αποστολή της. Λες και αν ο Τούρκος βγάλει το στόλο του, ο δικός μας χρειάζεται ένα μήνα για να αποπλεύσει. Ζήτω που καήκαμε δηλαδή…

Το μυστικό έσκασε από τα χείλη του δοξασμένου Αποστολάκη, πρώην ΑΓΕΕΘΑ και νυν δεξί χέρι του Κασσελάκη που κάποια στιγμή πριν μια εβδομάδα είπε ότι υπάρχει μεγάλο πρόβλημα, γιατί 17 μέλη και στελέχη του πληρώματος του «’Υδρα» δήλωσαν παραίτηση! Αυτό διάβασα και εγώ και δεν πίστευα τα μάτια μου. Πέρασαν μερικές μέρες απόλυτης σιωπής, καθώς όπως εγώ και άλλοι θα σκέφτηκαν «οι άθλιοι τα έκλασαν εν όψει της αποστολής στην Ερυθρά Θάλασσα», μέχρι το Σαββάτο που ρεπορτάζ στην «Καθημερινή» διευκρίνιζε ότι δεν είναι 17 οι παραιτηθέντες αλλά … μόνο 4 στελέχη του πλοίου – επομένως μόνιμοι αξιωματικοί βγαλμένοι από τη Σχολή Δοκίμων – οι οποίοι είχαν υποβάλει τις παραιτήσεις τους πριν ανακοινωθεί από τον Δένδια η αποστολή του πλοίου.

Μπούρδες και μάλιστα ακαλαίσθητες. Τώρα βγαίνει ότι όντως είναι 17 οι παραιτηθέντες (αν δεν προστέθηκαν και άλλοι στο μεταξύ) και 4 από αυτούς στελέχη –με την υπογράμμιση ότι όλοι όσοι υπηρετούν σε πλοία είναι επαγγελματίες είτε από τη Σχολή Δοκίμων, είτε από σχολές υπαξιωματικών του Ναυτικού, είτε ναύτες πενταετούς θητείας – και το έκαναν γιατί τα επιδόματα που τους δίνουν για αποστολές στο εξωτερικό είναι χαμηλά και όχι επειδή … δείλιασαν οι άνθρωποι.

Κάποιος κακόπιστος βέβαια θα μπορούσε να θυμηθεί ιστορίες του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος, όπως το στρατιωτικό τμήμα που είχε αποσταλεί στην Αλβανία στα φασαρίες και κατέλαβε το υποκατάστημα της Εθνικής στα Τίρανα όταν καθυστέρησε η μισθοδοσία τους, τους άλλους που αρνήθηκαν να πάνε στη διαλυμένη από τον εμφύλιο Γιουγκοσλαβία στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ μήπως μολυνθούν από τις αμερικανικές βόμβες με εμπλουτισμένο ουράνιο που είχαν πέσει στο έδαφος, εκείνες τις μανούλες, αδελφές, συζύγους και γκόμενες που έκλαιγαν με μαύρο δάκρυ στο λιμάνι για να μη φύγει πάλι για Ερυθρά Θάλασσα ένα άλλο πλοίο – νομίζω το «Ελλη» -, την αεροπορική βάση στη Νέα Αγχίαλο που κόντεψε να τιναχθεί στον αέρα από τις πυρκαγιές το περασμένο καλοκαίρι, την άλλη στο Στεφανοβίκιο που επίσης κινδύνευσε, το «Βέλος» που το έδεσαν στραβά στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και το βρόντηξε ο άνεμος και άλλες τέτοιες ηρωϊκές σελίδες των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων με την σκληρή εκπαίδευση και τη σιδερένια πειθαρχία. Αλλά δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.

Συμπεράσματα

Από την άλλη πλευρά ακούω βερεσέ τις διευκρινίσεις και διαψεύσεις γύρω από το «Ύδρα» σημειώνοντας κατ΄αρχήν ότι το θέμα με τα επιδόματα και τις παραιτήσεις προφανώς ανέκυψε όταν ανακοινώθηκε η αποστολή του πλοίου. Άρα μ…ς τα περί παραιτήσεων πριν ανακοινωθεί η αποστολή. Δεύτερον, αν οι παραιτήσεις είχαν δηλωθεί πιο πριν, ή ακόμη και αν δηλώθηκαν μετά την απόφαση Δένδια, γιατί δεν αντικαταστάθηκαν αμέσως οι παραιτηθέντες με άλλους αξιωματικούς και μέλη του πληρώματος για να φύγει το πλοίο; Τρίτον, δεν μπορεί να αποκλειστεί η πονηρή σκέψη ότι η δυσαρέσκεια για τα επιδόματα προβλήθηκε ως  φερετζές δειλίας και πάντως η ομαδική παραίτηση μονίμων και μάλιστα εν όψει στρατιωτικής αποστολής ισοδυναμεί με στάση –έχει προηγηθεί πολύ τελευταία στάση στην ΕΛΑΣ όταν αστυνομικοί αρνήθηκαν να πάνε να τηρήσουν την τάξη σε γήπεδο – και σε όλα τα ναυτικά και τους στρατούς η στάση αντιμετωπίζεται με αυστηρά πειθαρχικά μέτρα, ένα από τα οποία είναι και η ατιμωτική απόταξη. Ή όχι;

Τούτων λεχθέντων λοιπόν, προβλέπω ότι η  παραίτηση αυτών των ηρωϊκών στρατιωτικών δεν θα γίνει δεκτή, το πλοίο θα αναχωρήσει με αυτούς ή άλλους για να καλυφθεί η ξεφτίλα –με τον Δένδια να συνεχίζει να δίνει εξηγήσεις για να πείσει για την αναγκαιότητα της αποστολής -, τα επιδόματα για αποστολές στο εξωτερικό θα αυξηθούν, η πειθαρχία στο στράτευμα / ασκέρι  θα παραμείνει όνειρο απατηλό και δεν αποκλείεται να δούμε πάλι κάποια στιγμή τους ένστολους να σηκώνουν κεφάλι απέναντι στην πολιτική ηγεσία, αφού θα έχουν επαρκώς θητεύσει στην άρνηση εκτέλεσης εντολών / διαταγών. Για να σώσουν την πατρίδα φυσικά, βρε αδελφέ.

Κατά τα άλλα, ο αφαλός των απέναντι και των νατοϊκών κοντεύει να λυθεί από τα γέλια για όλα τα καλά και ωραία στη φαιδρά πορτοκαλέα (δις)…

Υ.Γ. Για να συμπληρωθεί η εικόνα παραπέμπω στις δηλώσεις Δενδια για την ΕΑΒ και με την ευκαιρία αναρωτιέμαι εκείνον τον Παναγιωτόπουλο γιατί τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι;

Η στήλη φιλοξενεί αυτή τη φορά την άποψη του «Ειδικού Συνεργάτη», όπως αυτή δημοσιεύθηκε στο Reporter Magazine Δεκεμβρίου:

Η λέξη «κρίσιμη» έχει υποστεί κατάχρηση μέχρις σημείου απώλειας του νοήματος της. Για παράδειγμα, κάθε εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα παγίως περιγράφεται ως η «πιο κρίσιμη της Μετα - πολίτευσης». Το να χαρακτηρίσουμε επομένως το 2024 «κρίσιμο» δεν προσθέτει ιδιαίτερα στην ανάλυση. Αφήνοντας κατά μέρος τέτοια κλισέ, ας επικεντρωθούμε σε τρία ενδιαφέροντα – και αλληλένδετα – ερωτήματα για την Ευρώπη, που θα απαντηθούν με τη νέα χρονιά:

Το πρώτο αφορά την εξέλιξη της πολεμικής σύγκρουσης στην Ουκρανία. Μολονότι το θέμα έχει υποχωρήσει από τα πρωτοσέλιδα, από εκεί εξαρτώνται πολλά για την ΕΕ.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κατάσταση στο μέτωπο έχει παγώσει - κυριολεκτικά και μεταφορικά -υπό το φώς πληροφοριών ότι στο παρασκήνιο αναζητείται διπλωματική διέξοδος. Ωστόσο, είναι σαφές ότι ο αρχικός ενθουσιασμός για τη γενναία αντίσταση των Ουκρανικών στρατευμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της ανακατάληψης εδαφών, έχει δώσει τη θέση του στον έντονο προβληματισμό. Μετά το φιάσκο της αρχικής επίθεσης, η μαζική πολεμική κινητοποίηση της Ρωσίας έχει επιτρέψει στον Πούτιν να ανακτήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και να καταγράφει εδαφικά κέρδη. Υπό μία έννοια, δεν είναι έκπληξη: όσο ο πόλεμος τραβάει, τα μεγαλύτερα αποθέματα της Ρωσίας σε ανθρώπινο δυναμικό και βιομηχανική παραγωγή γέρνουν την πλάστιγγα.

Το πρόβλημα για την Ευρώπη είναι ότι έχει εκτεθεί πολιτικά, υποσχόμενη αμέριστη στήριξη στην Ουκρανία. Ωστόσο, ούτε η στρατιωτική, ούτε η οικονομική βοήθεια που έχει διοχετεύσει στο Κίεβο μέχρι σήμερα, συμβαδίζουν με τα μεγάλα λόγια.

Εν μέρει τα Ευρωπαϊκά προβλήματα είναι πρακτικής φύσεως: με την έναρξη του πολέμου, η ΕΕ συνειδητοποίησε ότι δεν διαθέτει ούτε αποθέματα πυρομαχικών, ούτε την παραγωγική βάση για να υποστηρίξει μία μεγάλης έκτασης παρατεταμένη πολεμική σύγκρουση. «Μετά από λίγες ώρες μάχης, θα αναγκαστούμε να πετάμε πέτρες» δήλωσε άρτι αποστρατευθείς αντιστράτηγος του Βελγικού Γενικού Επιτελείου τον περασμένο μήνα, περιγράφοντας τη δεινή κατάσταση αποθεμάτων του στρατού της χώρας του. Κυρίως όμως, η ΕΕ στην πράξη έδωσε προτεραιότητα σε επιχειρηματικά συμφέροντα και μικροπολιτικές επιδιώξεις στα κράτη-μέλη της έναντι των γεωπολιτικών δεσμεύσεων της. Έτσι, ο οικονομικός στραγγαλισμός της Ρωσίας ουδέποτε εφαρμόστηκε – οι εξαγωγές αγαθών συνεχίζονται μέσω πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, οι περιορισμοί στις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου έχουν γίνει σουρωτήρι και η οικονομική και στρατιωτική αρωγή στην Ουκρανία είναι κραυγαλέα ανεπαρκής.

Απαραίτητη παρένθεση: με το όρο «Ευρώπη» εννοούμε τις εκλεγμένες κυβερνήσεις της, οι οποίες νομοθετούν στο Συμβούλιο της ΕΕ, είτε με ενισχυμένη πλειοψηφία, είτε με ομοφωνία. Ειδικά για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως άλλωστε και φορολογίας, αλλά και για τις αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο αρχηγών, απαιτείται ομοφωνία. Η Κομισιόν και οι «Βρυξέλλες», οι οποίες τόσο συχνά κατηγορούνται για τα πάντα, είναι αρμόδιες μόνο για να προτείνουν κοινές πολιτικές και να εποπτεύουν την εφαρμογή τους. Η τελική διαμόρφωση των κανόνων αυτών υπόκειται σε αποφάσεις των κρατών μελών.

Επιστροφή στο Ουκρανικό: Το πρόβλημα της αναντιστοιχίας μεταξύ λόγων και έργων θα γίνει ιδιαίτερα οξύ αν ο Πούτιν καταφέρει να επικρατήσει στο πεδίο της μάχης ή οδηγήσει τα πράγματα σε μια εκεχειρία που μοιάζει με νίκη. Αν δοθεί δηλαδή η εντύπωση, ότι η προσωποποίηση όσων εναντιώνονται στο αφήγημα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ένας μετασοβιετικός δικτάτορας, παρουσιαστεί ως θριαμβευτής έναντι των συνδυασμένων δυνάμεων της Ε.Ε και των ΗΠΑ. Μολονότι η εντύπωση αυτή θα είναι εσφαλμένη – ακριβώς επειδή ούτε η ΕΕ, ούτε οι ΗΠΑ έδωσαν όση στήριξη θα μπορούσαν για την επικράτηση της Ουκρανίας – οι εντυπώσεις μετράνε.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΗΛΙΘΙΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο κίνδυνος αυτός μας φέρνει στο δεύτερο διακύβευμα. Πιθανή επικράτηση της Ρωσίας στο μέτωπο από στρατιωτικής άποψης θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις δυνάμεις της ηλιθιοκρατίας, οι οποίες κάνουν επέλαση. Διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις στην ΕΕ, από την Ιταλία μέχρι τη Σλοβακία και την Ολλανδία επιβεβαιώνουν ότι όσοι δίνουν τις πιο απλοϊκές απαντήσεις στα πιο περίπλοκα ερωτήματα, επιβραβεύονται στις κάλπες.

Παρά τις φωτεινές εξαιρέσεις – όπως τα αποτελέσματα των εκλογών σε Ισπανία και Πολωνία – η τάση είναι ανησυχητική, ειδικά σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως δείχνουν τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων στην Γερμανία και τη Γαλλία. Αν επιβεβαιωθούν στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, είναι ορατό το ενδεχόμενο πολιτικής παράλυσης στην ΕΕ, καθώς οι δυνάμεις της αντίδρασης θα αποκτήσουν καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις.

Οι λόγοι που μας οδηγούν προς την ηλιθιοκρατία είναι ασαφείς. Μεταξύ των υπόπτων είναι η ανισότητα πλούτου και ευκαιριών. Παρά το γεγονός ότι το ερώτημα αν η ανισότητα αυτή έχει ενταθεί τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί θέμα έντονων συζητήσεων μεταξύ των οικονομολόγων, είναι δεδομένο ότι οι πολίτες είναι πιο εκτεθειμένοι στο θέαμα της και μέσω των κοινωνικών δικτύων και μέσω των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης. Η αδυναμία των κυβερνήσεων να την ελέγξουν – και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ – είναι βούτυρο στο ψωμί των λαϊκιστών, ακόμη και όταν οι ίδιοι προέρχονται από την ελίτ του πλούτου την οποία κατακευραυνώνουν.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ειδικά στην Ε.Ε, πολιτικές ηγεσίες αδυνατούν να υπερασπιστούν το έργο τους με αποφασιστικότητα. Κραυγαλέο παράδειγμα: όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία το 2022 και έκλεισαν οι στρόφιγγες φυσικού αερίου, οι περισσότεροι αναλυτές προέβλεπαν βαθειά ύφεση και εκτεταμένα μπλακάουτ. Αντ’ αυτού, η Ευρωπαϊκή οικονομία αναπτύχθηκε το 2022 με ταχύτερους ρυθμούς και από την Κίνα και από τις ΗΠΑ, ενώ η ανεργία έπεσε σε ιστορικά χαμηλά.

Μολονότι τα σημάδια της οικονομικής στασιμότητας είναι πλέον εμφανή, τα πράγματα από οικονομικής απόψεως είναι πολύ καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσαν να είναι. Ας μην ξεχνάμε ότι η ΕΕ, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, δεν είναι μεγαλοπαραγωγός πετρελαίου και αερίου και ήταν εξαιρετικά εκτεθειμένη στη Ρωσία. Παρά τα όσα υποστηρίζουν – και οι εν Ελλάδι – υποστηρικτές του Πούτιν, η ΕΕ δεν είχε απομονώσει τη Ρωσία πριν τον πόλεμο. Αντιθέτως, η Ρωσία ήταν από τους κορυφαίους εμπορικούς εταίρους της ΕΕ και οι σχέσεις των δύο – από την ενέργεια, μέχρι τον τουρισμό και το real estate – ήταν πολύ στενές. Όταν ο Πούτιν διέβη τον Ρουβίκωνα (ή ακριβέστερα: τον Δνείπερο), η ΕΕ ήταν εξαιρετικά ευάλωτη.

Παρόλα αυτά, ελάχιστες κυβερνήσεις – με εξαίρεση την ελληνική – κατάφεραν να υπερασπιστούν τη διαχειριστική τους επάρκεια, καίτοι κατάφεραν να περιορίσουν τις οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης. Η φοβική και απολογητική στάση, απέναντι στους λαϊκιστές επικριτές τους, ενισχύει σήμερα την ηλιθιοκρατία.

Οι δυσεξήγητες φοβίες των μετριοπαθών – υποτίθεται – κυβερνήσεων δεν σταμα - τάνε εκεί. Επι χρόνια δίστα - σαν να υπερασπιστούν αυτό που γνωρίζει ο κάθε πρωτο - ετής φοιτητής οικονομικών. Ότι δηλαδή η μετανάστευση έχει θετικές επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα και αυξάνει το ΑΕΠ, ειδικά για κοινωνίες όπως οι Ευρω - παϊκές που γερνάνε ραγδαία και οι θάνατοι παραμένουν σταθερά υψηλότεροι από τις γεννήσεις.

Αντί να εξηγήσουν στους ψηφοφόρους ότι χρειαζόμαστε επειγόντως εργατικά χέρια – για να μαζέψουν τις σοδειές μας, να φροντίσουν τους γέροντες μας, κλπ - άγονταν και φέρονταν από ηλιθίους που υποστήριζαν ότι η μετανάστευση θα πρέπει να είναι μηδενική. Τώρα – δειλά, δειλά – οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παραδέχονται ότι χρειαζόμαστε κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Ή μάλλον δεν το παραδέχονται, αλλά τους νομιμοποιούν στην πράξη. Ωστόσο, το νερό που έχουν ρίξει στο μύλο της ηλιθιοκρατίας είναι ήδη πολύ και τώρα καλούνται να υπερασπιστούν τις πράξεις τους, χωρίς να έχουν αφήγημα. Με μπροστάρηδες τον Πούτιν, τον Τραμπ και τους μιμητές του στις ΗΠΑ, και τα κακέκτυπά τους στην Ευρώπη, οι ακροδεξιοί συνωμοσιολόγοι προελαύνουν.

ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ

Η πλέον δραματική συνέπεια της παράδοσης των μετριοπαθών κομμάτων στην Αυτοκρατορία των Ηλιθίων είναι το μέτωπο της κλιματικής κρίσης. Και εδώ είναι το τρίτο μεγάλο διακύβευμα.

Ήδη το 2023 πήραμε μία γεύση των δημοσιονομικών επιπτώσεων της αβελτηρίας μας. Δεν ήταν μόνο τα θύματα που είχαμε και στην Ελλάδα από τις πρωτοφανείς σε ένταση βροχοπτώσεις και τις πρωτοφανείς σε ένταση πυρκαγιές. Τα όλο και πιο συχνά και έντονα φαινόμενα της κλιματικής κρίσης έχουν πλέον και ουσιαστικές δημοσιονομικές επιπτώσεις. Ο λογαριασμός τους πληρώνεται από τον προϋπολογισμό – του κράτους, των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Και ακόμη είμαστε στην αρχή. Σε λίγα χρόνια, το καλοκαίρι του 2023 θα το θυμόμαστε σαν «τις παλιές καλές εποχές».

Παρόλα αυτά, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα – ο σύνδεσμος κεντροδεξιών κομμάτων της ΕΕ και μεγαλύτερη παράταξη στην Ευρωβουλή – έχει εν μέρει υιοθετήσει το παρανοϊκό αφήγημα ότι για την επιβράδυνση της οικονομίας δεν ευθύνεται η εξάρτηση μας από τα ορυκτά καύσιμα, αλλά οι πράσινες πολιτικές. Έτσι, ο ρυθμός και η φιλοδοξία στην εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας μειώνονται, λόγω των δισταγμών των μεγάλων κομμάτων της κεντροδεξιάς.

Ο κίνδυνος είναι να χάσει ως εκ τούτου η Ευρώπη το τρένο της μετάβασης στην οικονομία χαμηλών ρύπων. Ήδη, οι επενδύσεις της Κίνας σε πράσινες τεχνολογίες είναι πολλαπλάσιες των Ευρωπαϊκών, και η Αμερική καλύπτει γοργά το χαμένο έδαφος χάρη στην – ατυχώς αποκαλούμενη – «Νομοθετική Πράξη Για τη Μείωση του Πληθωρισμού» που κατάφερε να περάσει η κυβέρνηση Μπάιντεν. Ήδη, για κάθε ευρώ που επενδύεται σε πετρέλαιο, άνθρακα και φυσικό αέριο, παγκοσμίως κάθε χρόνο, τα διπλάσια ποσά επενδύονται σε ανανεώσιμες πηγές.

Την ίδια στιγμή, στην Ελλάδα ονειρευόμαστε ακόμη γεωτρήσεις και αγωγούς αερίου και στη Γερμανία προσπαθούν να διασώσουν τις μηχανές εσωτερικής καύσης για την άλλοτε κραταιά αυτοκινητοβιομηχανία τους. Προσκολλημένοι στο παρελθόν, κινδυνεύουμε να χάσουμε το μέλλον.

Προφανώς, τίποτε από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι η μετάβαση στη νέα οικονομία θα είναι εύκολη. Ήδη έχουμε χάσει πολύ χρόνο και ορισμένες από τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής είναι μη αναστρέψιμες. Χρειάζονται επομένως γιγαντιαίες επενδύσεις σε υποδομές ανθεκτικότητας και αντοχής σε ένα πλανήτη που θα γίνεται όλο και πιο θερμός και άρα πιο εχθρικός για τις πόλεις μας, την οικονομία και τη γεωργία. Και απαιτούνται αναδιανεμητικές πολιτικές ώστε να επιμεριστεί δίκαια τόσο το κόστος, όσο και οι ευκαιρίες, από τη μετάβαση στην οικονομία μηδενικών ρύπων. Αντί να επικεντρώνεται σε αυτές τις προκλήσεις, η Ευρώπη σκέφτεται αν πρέπει να κατεβάσει την ταχύτητα της πράσινης μετάβασης. Το 2024 θα δείξει αν αυτή η καταστροφική αμφιταλάντευση θα συνεχιστεί.

Τα δυσμενή σενάρια που περιγράψαμε είναι πιθανόν να μην επαληθευτούν. Η μυθολογία της Ευρώπης λέει ότι από κάθε κρίση βγαίνει πιο ισχυρή. Η αλήθεια είναι ότι απλά τα κουτσοκαταφέρνει. Δεδομένων των προκλήσεων που θα αντιμετωπίσει φέτος, αν τα κουτσοκαταφέρει πάλι, δεν θα είναι καθόλου μικρό επίτευγμα.

Η αίσθηση που έχω από όσα ακούω γύρω μου και από εκείνα που λέγονται στα μήντια είναι ότι αυτός καθ’ εαυτός ο γάμος μεταξύ ομοφύλων δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα. Νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία ανέχεται και γενικά αποδέχεται τον γάμο ομοφύλων ως επιλογή και δικαίωμα συνανθρώπων που ανήκουν στην κατηγορία των ΛΟΑΤΚΙ. Άλλωστε έχει θεσμοθετηθεί και γίνει αποδεκτό το σύμφωνο συμβίωσης που τακτοποιεί σε μεγάλο βαθμό και νομικά θέματα που προκύπτουν από την εθελούσια ένωση ενός ζευγαριού.

Αν λοιπόν το ζήτημα σταματούσε στο γάμο, ο Μητσοτάκης δεν θα είχε αυτόν τον νέο πονοκέφαλο. Ωστόσο, το πράγμα δεν είναι τόσο απλό, καθώς ο γάμος συνδέεται άμεσα με δικαιώματα τεκνοποίησης, που για τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να υλοποιηθούν είτε με υιοθεσία ενός παιδιού, είτε με τεκνοθεσία, μέσω παρένθετης μητέρας, ειδικά όταν το ζευγάρι αποτελείται από δύο άντρες. Για τα ομόφυλα ζευγάρια γυναικών υπάρχει και η λύση απόκτησης παιδιού μέσω εγκυμοσύνης βέβαια και είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να απαγορευτεί μία τέτοια επιλογή δια νόμου. Αυτό τουλάχιστον λέει η δική μου λογική…

Οι αντιδράσεις λοιπόν επικεντρώνονται κατά μεγάλη πλειοψηφία στο δικαίωμα υιοθεσίας / τεκνοθεσίας παρά στο γάμο, παρ΄ όλο που νομικά τα δύο συνδέονται. Για τους σκεπτόμενους δε που προβληματίζονται το θέμα δεν είναι ούτε ηθικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε πολιτικό. Στα παλιά μας τα παπούτσια τολμώ να πω – αφού συγκαταλέγομαι μαζί  με αρκετούς άλλους που γνωρίζω στους προβληματισμένους - και για τις τρεις αυτές πηγές αντίδρασης, δίχως να αγνοώ την τεράστια επιρροή τους στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, που με τη σειρά της επηρεάζει πολιτικές συμπεριφορές και αποφάσεις.

Το μεγάλο ερώτημα για μένα είναι η ομαλή ένταξη και εξέλιξη των παιδιών, ή τουλάχιστον των πρώτων παιδιών αυτής της κατηγορίας, με ομόφυλους γονείς. Πώς θα αντιμετωπιστούν από την ελληνική κοινωνία – γι αυτήν μιλάμε, όχι για την αμερικανική ή τη σουηδική – που ξέρουμε πολύ καλά ποια είναι, πως θα τα πάνε στο σχολείο και πως θα αντιμετωπίζονται από τα άλλα παιδιά με «αντιδραστικούς» (δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη) γονείς, αν είναι σε θέση να τα προστατεύσουν από αρνητικές συμπεριφορές οι δάσκαλοί τους, ποια τέλος πάντων θα είναι η πορεία τους στη ζωή, αν δηλαδή θα είναι ισότιμη. Γιατί αν αυτά τα παιδιά μπουν στη ζωή και πορευτούν σε αυτήν με δεδομένο τον τραυματισμό τους, να λείπει το βύσσινο των δικαιωμάτων και των ρίσκων που θέλουν να αναλάβουν οι ΛΟΑΤΚΙ γονείς τους. Έτσι ωμά!

Με αυτή την έννοια, δεν ξέρω αν υπάρχουν αξιόπιστες μελέτες για την εξέλιξη παιδιών με ομοφυλόφιλους γονείς στην Ελλάδα (όχι στη Σουηδία ή αλλού). Και από την άλλη πλευρά, δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερο για παιδιά να παραμένουν σε ιδρύματα παρά να υιοθετηθούν από ομόφυλα ζευγάρια. Εκείνο που ξέρω με σιγουριά είναι ότι απορρίπτω εντελώς τη λύση της παρένθετης μητέρας – και για τα ετερόφυλα ζευγάρια – και το διαλαλώ χωρίς να ντρέπομαι, γιατί μου θυμίζει  «φάρμα των ζώων» ανάμεικτη με ναζιστικές πρακτικές, άποψη που είχα πριν ο Κασσελάκης κάνει γνωστό το όνειρό του να τεκνοποιήσει με αυτή τη μέθοδο για να έχουν τα παιδιά του το δικό του DNA και εκείνο του Τάϊγκερ.

Σύνοψη: Ναι, ο Μητσοτάκης έχει μπλέξει με αυτό το θέμα και το μπλέξιμο αφορά περισσότερο το δικό του κόμμα και τους δικούς του ψηφοφόρους. Όχι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε τέτοιο στάδιο ωρίμανσης για να δεχθεί και να εντάξει παιδιά ομόφυλων ζευγαριών. Ναι, το ρίσκο είναι πολύ μεγάλο για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσης αυτών των παιδιών.

Αυτά, όχι ως νομικός που δεν είμαι, όχι ως παιδαγωγός, κοινωνιολόγος ή ψυχολόγος που επίσης  δεν είμαι, αλλά ως μέσος πολίτης, με κοινό νου ελπίζω…

Η νίκη της Μελόνι στην Ιταλία, η επικράτηση του Βίλντερς στην Ολλανδία ήρθαν να προστεθούν στις ήδη επικρατούσες ακροδεξιές δυνάμεις στην Ουγγαρία και την Πολωνία (παρά την ανάσα με τη νίκη Τουσκ, πρόεδρος παραμένει ο συντηρητικός, ομοφοβικός Ντούντα). Στη Σλοβακία επανήλθε ο «φίλος του Πούτιν», Ρόμπερτ Φίτσο, ενώ ακόμα και στη Σκανδιναβία οι πολίτες έστριψαν προς τα Δεξιά.

Ενόψει ευρωεκλογών, που η ψήφος είναι «παραδοσιακά» πιο χαλαρή, τα μηνύματα δεν είναι αισιόδοξα ακόμα και στις ηγέτιδες δυνάμεις της Ευρώπης. Στη Γαλλία η Λεπέν καλπάζει, ενώ στη Γερμανία οι σοσιαλδημοκράτες καταρρέουν, με τους χριστιανοδημοκράτες να αποτελούν… ανάχωμα στην άνοδο του ακροδεξιού AfD, που πάντως, καταγράφει ιστορικά υψηλά.

Όλα τα παραπάνω έχουν ασφαλώς ως κοινό παρονομαστή το μεταναστευτικό, που «πουλάει» σαν φρέσκο ψωμί για τους ακροδεξιούς σε όλη την Ευρώπη, ενώ φυσικά κρίσιμο ρόλο παίζει και η οικονομία. Η ενεργειακή κρίση και η άνοδος του πληθωρισμού, τον οποίο έχουν «χρεωθεί» οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αποτελούν βαρίδι για τις φιλοευρωπαϊκές κυβερνήσεις

Σε αυτό το φόντο, ο Ιούνιος του 2024 αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον και το διακύβευμα είναι ασφαλώς το νέο μωσαϊκό που θα διαμορφωθεί στο Ευρωκοινοβούλιο. Ποια θα είναι η ποσόστωση ανάμεσα σε φιλοευρωπαίους και ευρωσκεπτικιστές, οι οποίοι φιλοδοξούν να κερδίσουν περισσότερες έδρες και τη δυνατότητα να μπλοκάρουν κρίσιμες αποφάσεις για την επόμενη μέρα της Ευρώπης.

Προφανώς, η αναμέτρηση των ευρωεκλογών αποτελεί και πρόβα τζενεράλε για τις εθνικές εκλογές τόσο στη Γαλλία, όσο και στη Γερμανία, αλλά και σε άλλες χώρες που ακροδεξιοί διεκδικούν την πρωτιά

Λίγους μήνες αργότερα, η σκυτάλη θα περάσει στις ΗΠΑ, όπου τον Νοέμβριο αναμένεται να επαναληφθεί το ντέρμπι ανάμεσα στον Τζο Μπάιντεν και τον Ντόναλντ Τραμπ.

Ένας Αμερικανός κωμικός σχολίασε πρόσφατα με χιούμορ πως οι Αμερικανοί ψηφοφόροι είναι σαν να βρίσκονται σε ένα αυτοκίνητο που τρέχει με 100 και έχουν να επιλέξουν για το αν θέλουν οδηγό έναν που κοιμάται στο τιμόνι ή έναν που οδηγεί μεθυσμένος.

Ανεξάρτητα από το ποιο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα σε όλα τα παραπάνω, είναι βέβαιο πως ο λαϊκισμός δεν τελείωσε και πως επανέρχεται με ένα νέο ακροδεξιό κύμα, τροφοδοτούμενο από τους πολέμους, που ανεβάζουν τις τιμές και επιβαρύνουν το μεταναστευτικό.

Το μεγαλύτερο δε πρόβλημα είναι πως η νέα γενιά (σε μεγάλο ποσοστό) δεν εμπιστεύεται τους θεσμούς, νιώθει αποκομμένη από τους πολιτικούς και εμπιστεύεται σχεδόν «τυφλά» τα social media, που παίζουν ρόλο «αναθεωρητή» της ιστορίας.

Στο TikTok η επικρατούσα άποψη είναι ότι δεν πατήσαμε ποτέ στη Σελήνη και κάθε είδους συνωμοσιολογικά βιντεάκια κερδίζουν έδαφος καθημερινά στον αλγόριθμο. Με τη βοήθεια της Τεχνητής Νοημοσύνης, το ψέμα δύσκολα ξεχωρίζει από την αλήθεια και τελικά ο λαϊκισμός όχι απλά δεν αποτελεί παρελθόν, όπως πολλές φορές «κομπάζει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να... πικάρει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι πιο ισχυρός από ποτέ.

Είναι προφανές ότι ο Συρίγος δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεχωρίσει το καθηγητιλίκι από την πολιτική, την αίθουσα διδασκαλίας από το στούντιο, ούτε τα κοινά στα οποία απευθύνεται αφενός με το καπέλο του επιστήμονα, αφετέρου με το καπέλο του πολιτικού. Κυρίως δεν έχει αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να φοράει και τα δύο καπέλα ταυτόχρονα και επομένως ήταν εντελώς ανόητο να μιλήσει για «παρωχημένα» άρθρα της Συνθήκη της Λωζάννης χρονιάρες μέρες και δίχως καμία αφορμή. Όταν η Συνθήκη της Λωζάννης και το απαραβίαστό της είναι το Άγιο Δισκοπότηρο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας και όταν ο απέναντι Τούρκος προωθεί συνεχώς την αναθεώρησή της, τι τις θέλεις τις δημόσιες αναφορές σε επιμέρους άρθρα άνθρωπέ μου; Όταν μάλιστα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι εκεί έξω θα σε … «παρεξηγήσουν»;

Και να λοιπόν που βρέθηκε αυτός ο υπέροχος Έλληνας, ο Κασσελάκης, που μπορεί να μην ξέρει τι λέει η Συνθήκη τη Λωζάννης, ούτε πότε, ούτε και γιατί, αλλά όλα κι’ όλα, την θέλει ζωντανή και αναλλοίωτη. Άκουσε επίσης ότι Σαμαράς και Κ. Καραμανλής υποπτεύονται για ενδοτισμό τον Μητσοτάκη, έχει ο ίδιος από δίπλα τον ένδοξο ναύαρχο Αποστολάκη και τον Πολάκη –τέκνα της λεβεντογέννας όπως ελόγου του, έστω και αν η δική του σχέση μόνο από το –άκης προκύπτει, είπε να ορμήξει και αυτός, χαρακτηρίζοντας «λαγό» του Μητσοτάκη τον Συρίγο, εν όψει αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης και απαιτώντας τον αποκεφαλισμό του καθηγητή. Τι διάολο αριστερός πατριώτης είναι;

Περιττό να επισημανθεί ότι η αναθεώρηση μίας διεθνούς Συνθήκης που καθορίζει τα σύνορα μιας ολόκληρης περιοχής δεν είναι αποκλειστικό ζήτημα Αθήνας και Άγκυρας καθώς έχει υπογραφεί και από άλλα κράτη. Και ο άμοιρος καθηγητής που έφερε στην επιφάνεια τα πατριωτικά αντανακλαστικά του Κασσελάκη, αναφέρθηκε έστω ανόητα, αλλά απολύτως περιοριστικά,   σε κάποια άρθρα που αφορούν την (από)στρατιωτικοποίηση των νησιών ως «παρωχημένα», δίχως να καμία νύξη σε αναθεωρήσεις και άλλα σχετικά. Το ευχάριστο όμως είναι ότι η γελοιοκρατία έχει βαθιές ρίζες στη χώρα μας και δεν πρόκειται να μας εγκαταλείψει ούτε το 2024. Αν πάλι προκύπτει κάποιο πολιτικό συμπέρασμα από την επίδειξη πατριωτισμού του Κασσελάκη –ίσως τον δούμε και με φουστανέλα ως νέο Όθωνα κάποια στιγμή – είναι ότι θέλει να διεκδικήσει την ψεκασμένη / ακροδεξιά πλέμπα από τον Βελόπουλο, τον Νατσό, ίσως και από τους Σπαρτιάτες.

Στοιχεία γελοιότητας όμως υπάρχουν και στον ανασχηματισμούλη του Μητσοτάκη που ονομάστηκε «διορθωτική κίνηση». Γιατί με τεράστια καθυστέρηση κατάλαβε ο πρωθυπουργός ότι του προκαλεί ζημιά η διάχυτη ασυδοσία και  ανασφάλεια που καθορίζει την καθημερινότητα του πολίτη, ότι τα πράγματα είναι απελπιστικά στη συμπεριφορά οδηγών και πεζών, ότι η αστυνομία πάσχει από κακή εκπαίδευση, απειθαρχία, ανευθυνότητα και ανικανότητα και ότι η κατάσταση χειροτέρεψε πολύ και επί δικής του θητείας, ιδιαίτερα όταν στα ξεκούδουνα ξήλωσε τον τον Χρυσοχοίδη και έβαλε στη θέση του τον φοβερό Θεοδωρικάκο και τους υπόλοιπους που ακολούθησαν. Η επανατοποθέτηση του Χρυσοχοίδη φυσικά δεν αποτελεί μόνον ομολογία λάθους, αλλά παράλληλα δίνει την εντύπωση ότι η χώρα διαθέτει έναν και μόνον ικανό να κουλαντρίσει το έρμο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη…

Από την άλλη πλευρά λέγεται ότι ο Χρυσοχοίδης ήλθε και σε κόντρα με διάφορα κατεστημένα στο υπουργείο Υγείας, ούτε όμως μπορούσε να μυρίσει την Αγαπηδάκη,  ενώ ο Άδωνις θεωρείται πιο «ευέλικτος», ό,τι και να σημαίνει αυτό. Για τη Δόμνα μη ρωτάτε, αλλά να εύχεστε στο υπουργείο Έργασίας να τα πάει καλά με τον εαυτό της γιατί στα προηγούμενα πόστα δεν τα πήγαινε καλά με τους άλλους.

 Είπαμε, το 2024 μπήκε γερά, με τσαμπουκά!

Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που διάλεξε πάλι να «τα ρίξει» στην κυβέρνηση για το νόμο νομιμοποίησης εργασίας μη νόμιμων μεταναστών. Φοράει τον μανδύα του ανυποχώρητου υπερασπιστή των ιερών και οσίων του Ελληνισμού ως απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα, αλλά η ουσία της πολιτικής συμπεριφοράς του στη σημερινή συγκυρίας είναι ο αντιμητσοτακισμός, όσο και να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει ο Μητσοτάκης, όσους Σαμαρικούς Πτωχούς και να στηρίζει στην περιφέρεια Πελοποννήσου. Τελεία και παύλα.

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση υπερηφανεύεται για τις επιδόσεις της στην οικονομία, την χειροκροτούν διεθνείς οργανισμοί και ξένα μήντια, είναι αλήθεια ότι η ίδια διανέμει άφθονα χρήματα για να διατηρεί σχετικά ευχαριστημένα πολλά και μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, αλλά η κατάσταση της καθημερινότητας και της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι ευχάριστη. Αντίθετα, εμφανίζει όλο και πιο σοβαρά συμπτώματα προϊούσας παρακμής, αν όχι σαπίλας. Που σημαίνει ότι αυτά τα συμπτώματα όχι μόνο τα βιώνουμε σήμερα σε κάθε βήμα μας, αλλά θα τα αντιμετωπίζουμε όλο και πιο δυσάρεστα στο μέλλον.

Από πού να πρωταρχίσει κανείς; Από την εκτεταμένη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή που ουσιαστικά την υπερασπίζονται πολίτες, συντεχνίες και κόμματα; Από τα συνεχή και πολλά περιστατικά βίας – των χούλιγκανς που τραυμάτισαν τον αστυνομικό, των μπράβων που τραυμάτισαν τους «κρητικούς», των κλεφτών αυτοκινήτων που προκάλεσαν τον θάνατο αστυνομικού, της συμπλοκής στην Κρήτη όπου βγήκαν και πιστόλια, τις επιθέσεις συμμοριών παιδιών κατά συνομηλίκων τους, τα επεισόδια ενδοοικογενειακής βίας, τους εκρηκτικούς μηχανισμούς που εκρήγνυνται συνεχώς , την οργανωμένη δραστηριότητα των μπαχαλάκηδων σε δρόμους και πανεπιστήμια, την κυκλοφορία τόσων όπλων ενώ υποτίθεται ότι απαγορεύεται η πώλησή τους– που καθορίζουν την καθημερινότητα; Από την ασυδοσία που επικρατεί στους δρόμους με αποτέλεσμα να σκοτώνονται νυχθημερόν άνθρωποι μέσα σε αστικούς ιστούς επειδή οδηγοί, δικυκλιστές και πεζοί κάνουν ό,τι γουστάρουν; Από την πρωτοφανή «στάση» των αστυνομικών που αρνήθηκαν εντολές να εκτελέσουν υπηρεσία, ή από την ανικανότητά τους που δεν πήραν μυρωδιά την τοποθέτηση βόμβας δίπλα σε σκοπιά των ΜΑΤ; Από τις επιδόσεις των μαθητών των δημοσίων σχολείων –γιατί των ιδιωτικών είναι πολύ καλύτερες – στο διαγωνισμό PISA; Και να δείτε τι έχει να γίνει όταν έλθει στη Βουλή το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια…

Αν σε όλα τα παραπάνω προστεθεί η ανίκητη υπογεννητικότητα, πού ούτε ένας Σαμαράς δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει, αφήνω στη φαντασία ποιο είναι το μέλλον της χώρας. Και για όποιον δεν διαθέτει μεγάλη φαντασία, παραπέμπω σε πολλούς και διάφορους δείκτες στους οποίους η Ελλάδα είναι πρώτη όταν πρόκειται για αρνητικές συμπεριφορές (π.χ. καισαρικές, κάπνισμα, κατανάλωση αντιβιοτικών, τροχαία,  φοροδιαφυγή) και τελευταία όταν πρόκειται για θετικές (π.χ. ανακύκλωση). Προς το παρόν Καλά Χριστούγεννα!

Ακολουθούν ορισμένα μηνύματα από τη συμφωνία:

Τέλος εποχής για το πετρέλαιο;

Η «είδηση» της COP28 είναι μία συμφωνία που καλεί για «μετάβαση προς την απομάκρυνση από τα ορυκτά καύσιμα στα ενεργειακά συστήματα, με τρόπο δίκαιο, συντεταγμένο και ισότιμο... προκειμένου να επιτευχθεί η ουδετερότητα άνθρακα το 2050 σύμφωνα με τις επιστημονικές συστάσεις».

Για πρώτη φορά, η διεθνής κοινότητα έχει εκφράσει ενωμένη την επιθυμία για ένα τέλος εποχής στο πετρέλαιο και στέλνει ένα ηχηρό σήμα στις διεθνείς αγορές.

Δεν πρόκειται να καταστρέψει άμεσα την κατανάλωση πετρελαίου και να μειώσει τις τιμές. Αλλά -αν οδηγήσει σε σταδιακά αυξανόμενες μετακινήσεις πολιτικής και αλλαγή επενδυτικών τάσεων προοδευτικά- θα μπορούσε να διασφαλίσει μια μεταμόρφωση της οικονομίας ενέργειας σε πιο μακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Όχι τόσο γρήγορα

Η συμφωνία επιφύλαξε επίσης ανταμοιβές για τους παραγωγούς πετρελαίου, με τη μορφή μιας σαφούς αναγνώρισης ότι υπάρχουν τεχνολογίες που μπορούν να μειώσουν τον κλιματικό αντίκτυπο του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και του άνθρακα, κυρίως δεσμεύοντας διοξείδιο του άνθρακα που παράγεται με την καύση ορυκτών καυσίμων προκειμένου οι εκπομπές να μην εισέρχονται στην ατμόσφαιρα.

Σε έναν κατάλογο ενεργειών που θα πρέπει να λάβουν οι χώρες προκειμένου να καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή περιλαμβάνεται «η επιτάχυνση τεχνολογιών περιλαμβανομένων εκείνων μηδενικών και χαμηλών εκπομπών, μεταξύ άλλων, των ανανεώσιμων, της πυρηνικής ενέργειας και τεχνολογιών που περιορίζουν και απομακρύνουν όπως η δέσμευση, χρήση και αποθήκευση άνθρακα».

Η δέσμευση άνθρακα είναι δυνατή εδώ και καιρό, αλλά παραμένει πολύ ακριβή σε ορισμένες εφαρμογές, και δεν έχει αποδειχθεί ότι έχει πράγματι αντίκτυπο στην κλιματική αλλαγή.

Πηγή που γνωρίζει τον τρόπο σκέψης της Σαουδικής Αραβίας δήλωσε πως η χώρα μπόρεσε να δεχθεί τη συμφωνία επειδή παρέχει ένα «μενού» για κάθε χώρα, ώστε να ακολουθήσει το δικό της μονοπάτι.

Τι γίνεται με τα χρήματα;

Ακόμη και οι αντιπροσωπείες που εμφανίστηκαν πιο ικανοποιημένες με τη συμφωνία είχαν ορισμένα θέματα με αυτήν. Το κύριο είναι η απουσία οποιασδήποτε επιπλέον χρηματοδότησης που θα βοηθήσει αναπτυσσόμενες χώρες να αντιμετωπίσουν το τεράστιο κόστος της μετάβασης προς την απομάκρυνση από τα ορυκτά καύσιμα. Τα χρήματα για τις φτωχές, κλιματικά ευάλωτες χώρες, επίσης, λείπουν.

«Η προσαρμογή είναι πραγματικά ένα ζήτημα ζωής και θανάτου», δήλωσε ο απεσταλμένος του Μπανγκλαντές για το κλίμα Σάμπερ Χοσάιν Τσόουντχουρι. «Δεν μπορούμε κάνουμε συμβιβασμούς στην προσαρμογή. Δεν μπορούμε να κάνουμε συμβιβασμούς στις ζωές και στα μέσα διαβίωσης». Οι λεπτομέρειες αυτές θα πρέπει να τύχουν επεξεργασίας αργότερα, ίσως στη σύνοδο COP29 της ερχόμενης χρονιάς στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν.

Η σύνοδος του ΟΗΕ για το κλίμα «κλείδωσε» μια πρώιμη νίκη σε σχέση με τα χρήματα κατά την έναρξη των συνομιλιών, όταν οι αντιπροσωπείες ενέκριναν τη δημιουργία ενός νέου ταμείου που θα βοηθήσει τις φτωχές χώρες να αντεπεξέλθουν στις απώλειες και τις ζημιές που προκαλούνται από την καταστροφή του κλίματος.

Ο στόχος για τον 1,5 βαθμό παραμένει στη συζήτηση

Οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ευρωπαϊκή Ένωση και δεκάδες άλλες χώρες ήταν γενικά ευχαριστημένες από το αποτέλεσμα των συνομιλιών, λέγοντας πως η συμφωνία διατηρεί μια ευκαιρία για περιορισμό της παγκόσμιας υπερθέρμανσης στον +1,5 βαθμό Κελσίου πάνω από τον μέσο όρο της προβιομηχανικής εποχής.

Το να φθάσουν εκεί θα είναι δύσκολο -- απαιτεί μείωση των εκπομπών σχεδόν στο μισό μέσα σε μόλις έξι χρόνια, και μηδενικές καθαρές εκπομπές μέχρι το 2050.

Το κείμενο καλεί τις χώρες να το πράξουν, όμως η Συμμαχία Μικρών Νησιωτικών Κρατών ανησυχεί ότι αυτό δεν θα συμβεί. Η εκπρόσωπος της AOSIS Αν Ράσμουσεν δήλωσε πως η συμμαχία αισθάνεται πως το κείμενο απέτυχε να δώσει τη «διόρθωση πορείας που χρειάζεται».

Η Ελλάδα φυσικά δεν φταίει σε τίποτα και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να ανεχθεί μία τέτοια συμπεριφορά, γι’ αυτό άλλωστε και σχεδόν το σύνολο του πολιτικού κόσμου καταδικάζει τη συμπεριφορά του Βρετανού πρωθυπουργού.

Η άκομψη στάση του Σούνακ, μας επιτρέπει, ωστόσο, να αποκτήσουμε μία καλύτερη εικόνα για το τι τελικά συμβαίνει με το θέμα της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Προκύπτει παρασκήνιο, που ίσως δεν θα μαθαίναμε αν Μητσοτάκης και Σούνακ είχαν μία… τυπική συνάντηση για το θέμα.

Η Ντάουνινγκ Στριτ δικαιολογεί την ακύρωση της συνάντησης, λέγοντας πως πρώτον δεν είχε ποτέ οριστικοποιηθεί και δεύτερον πως είχε τεθεί όρος στον Έλληνα Πρωθυπουργό να μην αναφέρει τίποτα για τα Γλυπτά του Παρθενώνα κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Βρετανία.

Η Ελλάδα διαψεύδει το δεύτερο και συμπληρώνει πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης απλώς ρωτήθηκε σχετικά στο BBC και όπως ήταν λογικό απάντησε.

Από τα βρετανικά ΜΜΕ προκύπτει, όμως, πως στην πραγματικότητα ο Σούνακ ενοχλήθηκε κυρίως από το γεγονός ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός επέλεξε να κάνει πρώτα συνάντηση με τον ηγέτη των Εργατικών, Κιρ Στάρμερ, φαβορί για τη νίκη στις επερχόμενες εκλογές στη Βρετανία.

Ο Στάρμερ μάλιστα είχε διαρρεύσει πριν ακόμα γίνει η συνάντηση με τον Έλληνα Πρωθυπουργό πως είναι διατεθειμένος να βρει λύση για το ζήτημα των Γλυπτών του Παρθενώνα, εφόσον κερδίσει τις εκλογές.

Προκύπτει λοιπόν ένα εσωτερικό θέμα στη Βρετανία, με τον Σούνακ να επιλέγει να εκπροσωπήσει την πιο συντηρητική πλευρά της βρετανικής κοινωνίας που θέλει τα Γλυπτά στο Βρετανικό Μουσείο. Αντίθετα, οι Εργατικοί εμφανίζονται πιο διαλλακτικοί.

Διαλλακτικός είναι και ο Πρόεδρος του Βρετανικού Μουσείου, πρώην υπουργός Οικονομικών των Συντηρητικών, Τζορτζ Όσμπορν. Ο Σούνακ θεωρεί πως ο Όσμπορν είναι ουσιαστικά ένας εσωκομματικός του αντίπαλος, που δημιουργεί ένα επιπλέον πρόβλημα σε αυτά που έχει να αντιμετωπίσει η βρετανική κυβέρνηση.

Μπορεί, όμως, πράγματι να επιστρέψουν τα Γλυπτά στην Ελλάδα;

Από το ρεπορτάζ των βρετανικών ΜΜΕ προκύπτει πως στη Βρετανία υπάρχουν οι εξής θέσεις:

Η κυβέρνηση λέει πως «τα Ελγίνεια Μάρμαρα αποτελούν μέρος της μόνιμης συλλογής του Βρετανικού Μουσείου και ανήκουν εδώ. Είναι απερίσκεπτο για οποιονδήποτε Βρετανό πολιτικό να προτείνει ότι αυτό υπόκειται σε διαπραγμάτευση».

Το τελευταίο… καρφί πηγαίνει στον ηγέτη τον Εργατικών, ο οποίος, δηλώνει… ευέλικτος, αν και υπάρχει ο νόμος του 1963 του Κοινοβουλίου, που εμποδίζει το Βρετανικό Μουσείο να παραδώσει οριστικά τα Γλυπτά.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ο Στάρμερ λέει πως δεν θα αλλάξει το νόμο, αλλά «εάν συμφωνηθεί μια συμφωνία δανείου που είναι αμοιβαία αποδεκτή από το Βρετανικό Μουσείο και την ελληνική κυβέρνηση, δεν θα σταθούμε εμπόδιο».

Και τι λέει το Βρετανικό Μουσείο; Ο Τζορτζ Όσμπορν έχει προ καιρού μιλήσει για μία συμφωνία win-win, που δεν περιλαμβάνει την αλλαγή του νόμου (η Βρετανία κρατά την ιδιοκτησία τους), αλλά δανεισμό των Γλυπτών στην Ελλάδα και ενδεχομένως ανταλλαγή με άλλα εκθέματα.

Μπορεί να δεχθεί η Ελλάδα μια τέτοια πρόταση; Με δεδομένο ότι η μεταφορά των Γλυπτών είναι μία εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία μπορεί κανείς να υποθέσει ότι αν προχωρούσαν οι συζητήσεις, η χώρα μας θα μπορούσε να δεχθεί το δανεισμό στη λογική του «δανεικά κι αγύριστα».

Άπαξ και έρθουν στην Ελλάδα, μπορεί και να μην επιστρέψουν στη Βρετανία. Θα μπορούσε συνεπώς να υπάρξει με αυτόν τον τρόπο μία… σιωπηρή κατάργηση του νόμου στη Βρετανία που φαίνεται πως καμία κυβέρνηση (ούτε Συντηρητική, ούτε Εργατική) τολμά να πειράξει.

Σε μία τέτοια περίπτωση, πάντως, το μεγαλύτερο βάρος θα το έχει η όποια ελληνική κυβέρνηση το τολμήσει, καθώς αν δεχθεί το δανεισμό, τότε είναι σα να παραδέχεται πως τα Γλυπτά ανήκουν στο Βρετανικό Μουσείο και εμείς απλώς τα δανειζόμαστε.

Από την άλλη, αφού ο νόμος μοιάζει γραμμένος στην… πέτρα, το στρίβειν δια του αρραβώνος είναι μία κάποια λύσις και ο Μητσοτάκης είναι φανερό ότι το σκέφτεται. Take the sculptures and run!

Τι λέει, βασικά, η κυβέρνηση; Πως ενώ η αντιπολίτευση είχε σημαία στις εκλογές τα Τέμπη και τις υποκλοπές, η ΝΔ πήρε 41%. Οι τηλεοπτικές εκπομπές που ασχολούνται με τα θέματα αυτά πατώνουν σε τηλεθέαση και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται γιατί έχει σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί. Θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει με τα παραπάνω. Το θέμα είναι, ωστόσο, άλλο. Τέτοιους πολιτικούς θέλουμε; Τέτοια μυαλά θα πάνε μπροστά τη χώρα;

Στο πρόσφατο συνέδριο του Κύκλου Ιδεών αυτό ήταν το πρώτο και κύριο θέμα συζήτησης. Οι ασυμμετρίες κοινωνίας και πολιτικού συστήματος. Ότι δηλαδή οι πολιτικοί μας δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες της κοινωνίας και επειδή νοιάζονται υπερβολικά για το πολιτικό κόστος δεν προωθούν τις πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις.

Γιατί οι μεταρρυθμίσεις και οι τομές που χρειάζεται ένας τόπος για να προοδεύσει δεν είναι πάντα δημοφιλείς. Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι, όμως, φανερό πως ενδιαφέρεται μόνο για τα ποσοστά και τη δημοφιλία της. Θεωρεί δε πως η οικονομία είναι το μοναδικό πεδίο που κρίνει τις εξελίξεις και επαναλαμβάνει «αυξάνουμε μισθούς, δεν βάζουμε φόρους».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης που δήλωνε, πάντως, ξανά και ξανά πως η νέα αυτοδυναμία της ΝΔ δεν πρέπει να προκαλέσει αλαζονικές συμπεριφορές, δυστυχώς, φαίνεται πως δεν βρίσκει ευήκοα ώτα.

Τα Τέμπη, λοιπόν και οι υποκλοπές ενδεχομένως να μην ενδιαφέρουν πολύ τους πολίτες γιατί έχουν πιο σημαντικά προβλήματα, ωστόσο, η Πολιτεία θα έπρεπε να πασχίζει να διαλευκάνει τις υποθέσεις και να διευκολύνει με κάθε τρόπο το έργο της Δικαιοσύνης. Πολύ καλό για να είναι αλήθινο;

Για την Ελλάδα, μπορεί. Αλλά μην πάτε μακριά… Στην Πορτογαλία ο Αντόνιο Κόστα επίσης επανεξελέγη θριαμβευτικά από τους πολίτες της χώρας αλλά ο εισαγγελέας πήρε την αστυνομία και «μπούκαρε» στο σπίτι του επειδή φέρεται να έχει εμπλοκή σε ένα οικονομικό σκάνδαλο.

Ο ίδιος παραιτήθηκε άμεσα λόγω των «υποψιών για την ακεραιότητά του» για να κάνει η Δικαιοσύνη τη δουλειά της και να προχωρήσει η χώρα. Δεν κατήγγειλε μυστικά συμφέροντα, αήθεις επιθέσεις κλπ, παρότι δεν φαίνεται να είχε ο ίδιος οικονομικά οφέλη από την υπόθεση. Φέρεται να διευκόλυνε ωστόσο επιχειρηματικά deals στα οποία εμπλέκονται στενοί συνεργάτες του. Ο προσωπάρχης του συνελήφθη και η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της Δικαιοσύνης. Τόσο απλά…

Σημειώστε δε πως η έρευνα της πορτογαλικής δικαιοσύνης αφορά ένα project που θα καθιστούσε την Πορτογαλία «παίκτη» στην αγορά λιθίου και θα είχε σημαντικά οφέλη για την οικονομία της. Δεν είπαν, όμως, «αφού θα βγάλουμε λεφτά, ας γίνει και μία παρατυπία. Δεν χάλασε κι ο κόσμος». Έριξαν την κυβέρνηση για να λάμψει η αλήθεια. Παρότι η πολιτική αστάθεια φρενάρει την ανάπτυξη και τις προγραμματισμένες ιδιωτικοποιήσεις που είχε επίσης προγραμματίσει ο Κόστα.

Μόνο με αυτή τη νοοτροπία καταπολεμάς τη διαπλοκή, εξυπηρετείς το κράτος δικαίου, εμπνέεις τους πολίτες, θωρακίζεις τη Δικαιοσύνη και κερδίζεις την εμπιστοσύνη του κόσμου απέναντι στους θεσμούς. Φτιάχνεις δηλαδή μία υγιή χώρα με μέλλον.

Κάπως έτσι χτίζεις θεμέλια για ένα καλύτερο κράτος ικανό να προωθήσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Το «δόγμα» μοιράζουμε λεφτά και ανάπτυξη έφερε πράγματι το 41%, αλλά είναι ξεπερασμένο. Αποδείχθηκε από το πρόσφατο φορολογικό νομοσχέδιο που, είτε κανείς το κρίνει στη σωστή κατεύθυνση είτε όχι, φέρνει σε αμηχανία την κυβέρνηση και τα στελέχη της «ξεστομίζουν» μαργαριτάρια.

Παρότι λοιπόν το πολιτικό μας σύστημα δεν θέλει να το δει, η πρόσφατη έρευνα της Metron Analysis στο συνέδριο «Η Ελλάδα Μετά VII: Ασυμμετρίες και εθνική ατζέντα», ανέδειξε έναν… καημό της κοινωνίας.

Το 65% δηλώνει ότι πρέπει να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα και να γίνουν σημαντικές μεταρρυθμίσεις, αλλά το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να ανταποκριθεί, ενώ γίνεται σαφές ότι απαιτούνται θεσμικά αντίβαρα. Και εδώ το πρόβλημα το έχει ασφαλώς η αντιπολίτευση, που μεταξύ μας πράγματι αναζητά σωσίβιο στα σκάνδαλα και δεν προσφέρει στο δημόσιο διάλογο νέες ιδέες και προτάσεις.

Σε συνέντευξη του, στο Attica TV, ανέφερε ότι αυτό που λένε τα περισσότερα στελέχη του κόμματος «είναι ότι πρώτο μας μέλημα είναι ο αγώνας για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή και το να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ ενιαίος ως το μοναδικό στήριγμα της κοινωνίας, αν θέλουμε να φύγουμε από τη λογική των χαμηλών προσδοκιών». Πρόσθεσε ότι «αν δεν προτάξουμε αυτό και οχυρωθούμε πίσω από τις διαφωνίες μας και δογματικές αντιλήψεις θα είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος». 

Ο κ. Βασιλειάδης τόνισε ότι πρέπει «να ακούσουμε και τη βάση μας», «που απαιτεί από όλους μας να προχωρήσουμε ενωμένοι μπροστά και με ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα. Αυτό θα το καθορίσουμε και στο Συνέδριό μας, τέλη Φλεβάρη μετά και την απόφαση της ΚΕ». Σχετικά με το ζήτημα των διαγραφών επισήμανε ότι «αυτή τη στιγμή, η διαδικασία στην Επιτροπή Δεοντολογίας έχει ξεκινήσει», για να προσθέσει «και όταν θα υπάρξει εισήγηση, τότε θα συζητηθεί στην ΚΕ». Μεταξύ άλλων, είπε ότι «οι προσωπικές επιθέσεις στο όνομα του προέδρου ή οποιουδήποτε συντρόφου δε συνάδουν με τις αρχές μας ή το καταστατικό. Σε αυτό μπορεί να εμπλακεί η Επιτροπή Δεοντολογίας. Και θα συζητηθεί στην ΚΕ. Θα είναι μια δύσκολη συζήτηση».

Ο αναπληρωτής γραμματέας σημείωσε ότι νιώθει περήφανος που είναι στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ «γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχει καταφέρει να δώσει μάχες, να προασπίσει τα συμφέροντα των μη προνομιούχων και να δώσει φωνή στην Αριστερά, εκπροσωπώντας τον λεγόμενο χώρο της προοδευτικής παράταξης». Επίσης, δήλωσε υπερήφανος «που κάναμε μια ανοικτή διαδικασία και που ήρθαν χιλιάδες μέλη να συμμετέχουν, και νέα μέλη και νέοι άνθρωποι. Είμαι περήφανος που η διαδικασία έγινε με άψογο τρόπο όπως όλοι είχαμε συναποφασίσει το καλοκαίρι».

Ανέφερε ότι πρέπει «να δώσουμε χρόνο στη νέα ηγεσία, να μη θεωρούμε πράγματα δεδομένα, και να είμαστε και ειλικρινείς και υποστηρικτικοί και κριτικά δίπλα στη νέα ηγεσία. Όπως λειτουργούσε πάντοτε αυτό το κόμμα». Είπε ότι στα όργανα «φυσικά μπορεί τίθενται τα πάντα», όμως τόνισε ότι «αυτή τη στιγμή, που η χώρα έχει τον μεγαλύτερο πληθωρισμό, τους χαμηλότερους μισθούς, μια ακρίβεια που καλπάζει και ένα εισόδημα που εξανεμίζεται, είναι πολυτέλεια να κουβεντιάζουμε για καθαρότητες και να βγάζουμε τα μαχαίρια μεταξύ μας». 

«Πρέπει να πάρουμε πολιτικές αποφάσεις, να ορίσουμε πολιτικά την επόμενη ημέρα και να βρεθούμε δίπλα στην κοινωνία που περιμένει από εμάς. Στις εκλογές οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ πήγαν σπίτια τους, όχι στον υπόλοιπο πολιτικό χώρο», υποστήριξε. Σχολίασε ότι «είναι προβληματικά τα νούμερα των δημοσκοπήσεων, σαφώς, αλλά έρχονται ως αποτέλεσμα μιας πολύ μεγάλης κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως της εσωστρέφειας», ενώ πρόσθεσε ότι «μεγαλύτερο ζήτημα από τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ είναι τα ποσοστά αυτών που θεωρούν αντίπαλο τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι την κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ ας πούμε δε βλέπουμε να ανεβαίνει».

Μεταξύ άλλων, ο κ. Βασιλειάδης δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σαν κόμμα, προτάσσει την ανάγκη συνομιλίας του προοδευτικού χώρου, τονίζοντας ότι «το επόμενο διάστημα όλοι θα κριθούμε γιατί έχουμε μπροστά μας μεγάλα ζητήματα, την ακρίβεια, τη δημοκρατία, τη διαφάνεια, αλλά και το ζήτημα των Τεμπών και των νεκρών που ζητούν δικαίωση για το έγκλημα». Ως προς αυτό, πρόσθεσε ότι «οι παραλείψεις του επιτελικού κράτους του κ. Μητσοτάκη έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτό που ζήσαμε».

Τούτων λεχθέντων οι Κώστας Σημίτης και Μαριέττα Γιαννάκου που τιμήθηκαν χθες Δευτέρα, σε δύο διαφορετικές εκδηλώσεις – ο πρώτος εν ζωή, η δεύτερη μετά θάνατον – ήταν εκπρόσωποι της αστικής τάξης. Το απέδειξαν με τη συμπεριφορά τους στα κοινά και κυρίως έδειξαν ποια είναι η πραγματική έννοια του «προοδευτικού» στην Ελλάδα μας. Και που πάντως δεν είναι εκείνη που αναμασούν και καπηλεύονται πολιτικά κόμματα και πολιτευόμενοι για να πείσουν ότι οι ίδιοι και οι οπαδοί τους εκπροσωπούν την πρόοδο. Λες και η πρόοδος είναι το προνομιακό τους πεδίο, ενώ οι ίδιοι  είναι βαθιά οπισθοδρομικοί μέχρι και άσχετοι. Αλλά ας μη μακρυγορήσουμε…

Είχα την τύχη να επιλεγώ και να υπηρετήσω στην ΕΡΤ ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας επί κυβέρνησης Κώστα Σημίτη. Δεν είχα ποτέ οποιαδήποτε κομματική σχέση με το ΠΑΣΟΚ, η γνωριμία μου με τον πρώην πρωθυπουργό ήταν καθαρά επαγγελματική, δικαιούμαι όμως να υποστηρίζω (δεν διακρίνομαι βέβαια για την ταπεινοφροσύνη μου) ότι πρώτον, είχα τα καλύτερα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα από όσους άλλους ενδιαφέρθηκαν για τη θέση όταν αυτή προκηρύχθηκε, δεύτερον, ότι τα κατάφερα καλά στη διάρκεια της θητείας μου που διακόπηκε πρόωρα για κομματικούς λόγους, όταν η Ν.Δ. εκείνης της εποχής ήλθε στα πράγματα. Όποιος ενδιαφέρεται ας ρωτήσει.

Εκείνο όμως που θέλω να τονίσω ωστόσο είναι ότι στα δυόμιση χρόνια που έμεινα στην ΕΡΤ, ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μόνο μία φορά μου τηλεφώνησε, απλά για να ρωτήσει αν νόμιζα ότι ένα δίδυμο δημοσιογράφων που τοποθέτησα σε πρωϊνή εκπομπή θα τα κατάφερνε. Και όταν του είπα ότι δεν μπορούσα να το εγγυηθώ , αλλά ήλπιζα, αναπτύσσοντας μαζί το σκεπτικό της επιλογής μου, είπε ένα «πολύ καλά» ή κάτι παρόμοιο και τελείωσε. Θέλω επίσης να μαρτυρήσω ενώπιον Θεού και ανθρώπων, ότι ποτέ δεν μου άσκησε πίεση είτε προσωπικά, είτε μέσω τρίτων, για οτιδήποτε, ποτέ δεν μου ζήτησε οποιαδήποτε πρόσληψη ή προώθηση προσώπων και εκπομπών, ποτέ δεν έδειξε εκνευρισμό γιατί θεώρησε ότι η ΕΡΤ ξέφευγε από την κυβερνητική γραμμή/προπαγάνδα.  Αντίθετα, όχι μόνο μου έστειλε επανειλημμένα μήνυμα να αγνοώ πλήρως όσους επικαλούνταν γνωριμία με τον ίδιο ή μέλη της οικογενείας του, όπως και εκείνος που μετέφεραν δήθεν δυσφορία του ή προτιμήσεις του για εκπομπές. Ακόμη περισσότερο, στον αρμόδιο υπουργό τότε, που τυπικά ήταν πολιτικός προϊστάμενος της ΕΡΤ , ο οποίος προσπαθούσε συνεχώς να παρέμβει στη διοίκηση και γκρίνιαζε γιατί έδειχνα ανεξαρτησία και η κυβέρνηση δεν μπορούσε να ασκήσει κομματική προπαγάνδα όπως αυτός την εννοούσε, ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης συνιστούσε να «με αφήσει ήσυχο να κάνω τη δουλειά μου».

Είχα επίσης την τύχη να έχω γνωρίσω και να έχω μία σχέση αλληλοεκτίμησης, μέχρι και φιλίας με τη Μαριέττα Γιαννάκου. Ήταν ένας πολύ γενναίος άνθρωπος, που το απέδειξε τη ζωή και στην πολιτική. Σαν υπουργός Παιδείας έβαλε τις βάσεις πάνω στις οποίες συντάχθηκε ο θρυλικός νόμος Διαμαντοπούλου –αυτόν που η πολιτική τάξη μαζί με συντεχνιακά συμφέροντα κατεδάφισαν σύντομα, παρά τις 275 ψήφους που πήρε στη Βουλή– και δεν δίστασε να τα βάλει με θεσμούς οι οποίοι παραδοσιακά στήριζαν τη Νέα Δημοκρατία. Τρανό παράδειγμα η εγκύκλιος με την οποία σταμάτησε την μόδα/προσηλυτισμό εκείνης της εποχής να πηγαίνουν στα σχολεία παπάδες για να μεταλαμβάνουν , υποτίθεται εθελοντικά, παιδιά επί τόπου. Είπε ότι υπάρχουν χιλιάδες εκκλησίες για τους πιστούς και όσους θέλουν να μεταλάβουν, όχι όμως τα σχολεία. Γι’ αυτό και η εκκλησία στράφηκε εναντίον της. Ακλόνητη και φανατική ευρωπαϊστρια η Μαριέττα Γιαννάκου ήταν εξαιρετικά δραστήρια και στην Ευρωβουλή για όσα πίστευε όχι μόνο υπέρ του οράματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά και υπέρ των δικαιωμάτων κατηγοριών πολιτών γιατί ήταν πνεύμα φιλελεύθερο με ουσιαστική σημασία του όρου.

Ο Κώστας Σημίτης (ΠΑΣΟΚ) και η Μαριέττα Γιαννάκου (Νέα Δημοκρατία) ανήκουν στους πραγματικούς αστούς και πραγματικούς προοδευτικούς πολιτικούς. Αυτό ήταν το κοινό τους γνώρισμα, ενώ κουβαλούσαν διαφορετική κομματική ταμπέλλα. Και οι δύο ήταν πολύ πιο μπροστά από τα κόμματά τους. Το απέδειξαν στην πράξη, παρά τις αντιδράσεις που αντιμετώπισαν από τις δικές τους παρατάξεις. Άξιζαν την αναγνώριση που τους έγινε. Μακάρι να υπάρξουν και άλλοι τέτοιοι στο πολιτικό σκηνικό…   

Για να μη πολυλογούμε, η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα και παραμένει το άντρο των Καραμανλικών. Άλλωστε εκεί εξασφάλιζε επί χρόνια την έδρα του στη Βουλή ο πρώην πρωθυπουργός και το γεγονός ότι στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη είχε το χαμηλότερο ποσοστό της σε όλη την Ελλάδα –με εξαίρεση το Ηράκλειο της Κρήτης όπου πήρε 35,1% - παίρνοντας μόλις 35,2%, έχει ασφαλώς σχέση με την απόφαση του Κώστα Καραμανλή να αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική. Γιατί είναι γνωστό επίσης ότι όχι μόνο δεν υπήρχε περίσσεια αγάπης μεταξύ Κ. Καραμανλή και Κυρ. Μητσοτάκη, αλλά αντίθετα υπήρχε έλλειμμα τέτοιας στις σχέσεις τους. Πιθανότατα αυτή η πραγματικότητα έπαιξε ρόλο και στην ήττα του τέως δημάρχου της πόλης του Ζέρβα, παρά την προσπάθεια του πρωθυπουργού να τον στηρίξει, αν και για να τα λέμε όλα, ό ίδιος ούτε «τραβούσε», ούτε αγαπητός ήταν…

Στην «πόλη του» λοιπόν αποφάσισε να εμφανισθεί ο Κ. Καραμανλής για να δηλώσει πολιτική παρουσία και την ευκαιρία του έδωσε η παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου Γ. Χαρβαλιά «Γιαβολ! Αίμα, Λήθη και Υποτέλεια – Η Άγνωστη Ελληνογερμανική Ιστορία». Εύκολο πρόσχημα αφού ο πρώην πρωθυπουργός είχε γράψει και τον πρόλογο του βιβλίου και προφανώς το περιεχόμενό του συμπίπτει με δικές του αρνητικές απόψεις περί Γερμανίας. Είπε χαρακτηριστικά ότι το ζήτημα του κατοχικού δανείου, μαζί με τις αποζημιώσεις  για τις ναζιστικές θηριωδίες,  δεν είναι «νεκρό», κάθε άλλο, καθώς οι ελληνικές αξιώσεις τεκμηριώνονται όχι μόνο ηθικά, αλλά και νομικά με απόλυτο τρόπο. Στα επιχειρήματα που παρέθεσε για να υποστηρίξει αυτή τη θέση του, φρόντισε να προσθέσει και δήλωση του Προκόπη Παυλόπουλου ότι η διεκδίκηση των δανεικών και των αποζημιώσεων είναι αξίωση «εθνική» και «αδιαπραγμάτευτη». Επισήμανση/πίεση μάλλον και προς Μητσοτάκη, για όσους είναι επαρκώς καχύποπτοι…

Επίθεση στη Γερμανία

Οι επιθέσεις όμως του Κ. Καραμανλή κατά της Γερμανίας είχαν και συνέχεια με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Κατά την εκτίμησή του, η προοπτική της ενοποίησης της Ευρώπης μοιάζει με «χαμένο όνειρο» και έτσι «περιορίζεται σε ρόλο κομπάρσου». Αυτό οφείλεται στις «άκαιρες, διαδοχικές και χωρίς την απαραίτητη θεσμική εμβάθυνση» διευρύνσεις της που διάβρωσαν την ομοιογένειά της, δημιούργησαν εικόνα «μωσαϊκού ετερόκλητων στοχεύσεων και συμφερόντων» στην εξωτερική και αμυντική πολιτική που θα έπρεπε να είναι κοινή, υπονομεύοντας παράλληλα την κοινωνική συνοχή, τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των ευρωπαίων πολιτών και την πολιτική ομαλότητα και σταθερότητα. Στο σημείο αυτό ανέφερε σαν παράδειγμα – όχι τυχαία βέβαια – την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και τις συνέπειές της κατά την οποία αντί « πλεονασματικός Βορράς να μεταφέρει πόρους στον ελλειμματικό Νότο» για να αμβλυνθούν οι ανισότητες, επέβαλε «με προεξάρχουσα την Γερμανία» μία πολύ αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία. Αυτό επιπλέον και άμεσο κτύπημα στο Βερολίνο  -μαζί με την Ουάσινγκτον και το Λονδίνο, είναι η αλήθεια - αφού είναι γνωστό ότι πρωτοστατούσε επίσης στη συνεχή διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Και δεν σταμάτησε εκεί την επίθεσή του κατά της Γερμανίας ο Κ. Καραμανλής. Την κατηγόρησε μάλιστα ότι εκείνη έμπλεξε το ΔΝΤ στα θέματα της Ευρωζώνης, εννοώντας καταφανώς την χρεοκοπία της  Ελλάδας.  Πρόσθεσε ότι «με ειδική ενεργειακή σχέση με τη Ρωσία, προνομιακή εμπορική σχέση με την Κίνα κι ελάχιστες στρατιωτικές δαπάνες, η Γερμανία και ο συν αυτή εξυπηρέτησαν το συμφέρον τους, επωφελήθηκαν από την κρίση αλλά υπονόμευσαν την κοινή ευρωπαϊκή προοπτική», την ίδια ώρα που οι αμυντικές δαπάνες της Ελλάδας φτάνουν μερικές φορές το 4% του ΑΕΠ της, χωρίς αυτό να λαμβάνεται υπ’ όψιν στις μνημονιακές δημοσιονομικές αποτιμήσεις. Κατά τον Κ. Καραμανλή, η Ελλάδα «είχε χρόνιες αδυναμίες και με ευθύνη όλων μας θα έπρεπε να προχωρήσει στις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές και την ταχύτερη δημοσιονομική εξυγίανση», αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι «στοχοποιήθηκε και συκοφαντήθηκε συστηματικά» ως παράδειγμα για άλλους μεγαλύτερους  (εννοώντας μάλλον Ισπανία, Ιταλία) και της επιβλήθηκαν προγράμματα τιμωρητικού χαρακτήρα με τεράστιο κοινωνικό κόστος. Αμφισβητεί κανείς ότι βλέπει την Γερμανία πίσω από την «κακομεταχείριση» της Ελλάδας, προσπαθώντας παράλληλα να απαλύνει τις ευθύνες της δικής του κυβέρνησης 2004 – 2009;

Προειδοποίηση στον Μητσοτάκη

Ιδιαίτερη σημασία έχουν και οι αναφορές του Κ. Καραμανλή στην Τουρκία και τα ελληνοτουρκικά. Τόνισε ότι η Τουρκία εισέβαλε και κατέχει παράνομα επί 50 χρόνια τη μισή Κύπρο, δηλαδή μία ευρωπαϊκή χώρα, απειλεί με πόλεμο άλλη ευρωπαϊκή χώρα , δηλαδή την Ελλάδα, αν ασκήσει δικαιώματα που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και συνεχώς προβάλλει αυξανόμενες  αξιώσεις, ακόμη και εδαφικές σε βάρος της. Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι ευκαιριακή, είναι «βαθιά ριζωμένη στην κοσμοαντίληψη του τουρκικού κράτους» γεγονός που αποδεικνύεται από τη στάση της Άγκυρας απέναντι στην Ελλάδα, την Κύπρο, την ανάμειξή της στον Καύκασο, στη Συρία, στη Λιβύη, την ανατροπή του status quo και τη διασφάλιση ηγεμονικού ρόλου στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή. Κάνουν λάθος οι σύμμαχοι και εταίροι, είπε, όταν υποκρίνονται ότι δεν τα βλέπουν αυτά και υποχωρούν στις τουρκικές απαιτήσεις προκειμένου να τη συγκρατήσουν στο δυτικό στρατόπεδο, ασκώντας μάλιστα πιέσεις και κάνοντας συστάσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και μετά μπήκε «στο ψητό» απευθυνόμενος εμφανώς και προφανώς στην κυβέρνηση Μητσοτάκη:

«Πλάνες κα αυταπάτες στα εθνικά θέματα ούτε επιτρέπονται, ούτε συγχωρούνται. Προς την Τουρκία, αλλά και προς όσους ευνοούν μία συμβιβαστική λύση – πακέτο επί όλων των θεμάτων που μονομερώς έχει αυτή εγείρει, οι καθαρές εξηγήσεις και η αποφασιστικότητα είναι η μόνη ενδεδειγμένη απάντηση. Μία και μοναδική είναι η διαφορά της Ελλάδας με την Τουρκία, η οριοθέτηση της ΑΟΖ και συνακόλουθα της υφαλοκρηπίδας, που επιλύεται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο και ειδικότερα το ισχύον Δίκαιο της Θάλασσας. Ζητήματα εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας, μονομερή δικαιώματα κυριαρχίας ερειδόμενα στο Διεθνές Δίκαιο και το αυτονόητο δικαίωμα αμυντικής θωράκισης των νησιών έναντι εμφανούς απειλής δεν είναι αντικείμενα συμβιβασμού ή υποχώρησης. Υποχωρήσεις σε ηγεμονικές βλέψεις και παροτρύνσεις τρίτων ή ασαφή μηνύματα που ενδέχεται να εκληφθούν ως διάθεση ενδοτικότητας, απλώς θαμπώνουν την πραγματικότητα και οδηγούν σε μεγαλύτερη ένταση ή και ανοιχτή κρίση. Ο κατευνασμός υπήρξε κατά κανόνα ο προθάλαμος των συγκρούσεων». Τουτέστιν, «Μητσοτάκη, ακούς;» και με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι συμφωνεί και ο Σαμαρά μαζί του, παρ’ όλο που ο Μητσοτάκης δέχθηκε και βοήθησε να εκλεγεί ο σαμαρικός Πτωχός περιφερειάρχης Πελοποννήσου, για να τον έχει μαζί του.

Βαλκάνια και Μέση Ανατολή

Ο Κ. Καραμανλής δεν άφησε τα Βαλκάνια απ’ έξω. Μίλησε για τα Δυτικά Βαλκάνια που βαδίζουν προς κρίση – Κόσοβο – Βοσνία -, καθώς όσοι ενθάρρυναν (ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστρία) «την βεβιασμένη και άτακτη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την μεροληπτική στρατιωτική επέμβαση (του ΝΑΤΟ βέβαια) στην περιοχή με επιβολή τεχνητών λύσεων δεν έλυσαν το πρόβλημα, το περιέπλεξαν και το μετέθεσαν στο μέλλον. Κάλεσε την Ευρωπαϊκή Ένωση να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων με πρωτοβουλίες που θα εκτονώσουν την ένταση, πριν οι εθνικισμοί και αναθεωρητισμοί (της Αλβανίας;) που παραμονεύουν  δοκιμάσουν την τύχη τους επί του πεδίου.

Τέλος, ο πρώην πρωθυπουργός μίλησε και για όσα γίνονται στη Μέση Ανατολή. Άλλο Χαμάς, άλλο παλαιστινιακός λαός , είπε προσθέτοντας ότι την ειρήνευση δεν θα την φέρει η όποια επιχείρηση του Ισραήλ στη Γάζα και το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση της επίλυσης του Παλαιστινιακού που πρέπει να γίνει είναι η διακοπή των εποικισμών με στόχο την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Κάτι που δεν είναι απλό, αλλά επείγει για να  μη γίνει δεύτερος γενικευμένος πόλεμος στα περίχωρα της Ευρώπης.

 Ο Κ. Καραμανλής επεσήμανε από την αρχή της ομιλίας του ότι οι σταθερές του Ψυχρού Πολέμου και της ηγεμονίας των ΗΠΑ δεν υπάρχουν πια και δεν θα επιστρέψουν. Συνολικά η αίσθηση που βγαίνει διαβάζοντάς την είναι ότι εξέπεμπε ένα καταγγελτικό πνεύμα για τη Γερμανία ειδικά, επικριτικό για προηγούμενες και τωρινές πολιτικές της  Δύσης/ΗΠΑ/Ευρώπης  και προειδοποιητικό/αντιπολιτευτικό για την κυβέρνηση και τον Κυρ. Μητσοτάκη, ιδίως στην εξωτερική πολιτική και ιδιαίτερα στα ελληνοτουρκικά. Σαν να λέει, «είμαι εδώ» και «δεν θα επιτρέψω»…

Η αλήθεια είναι πως στο διάστημα της απουσίας του Στέφανου Κασσελάκη στις ΗΠΑ έχουν υπάρξει σημαντικές εξελίξεις.

Άλλωστε, έληξε η εκεχειρία που είχε συμφωνηθεί εντός του κόμματος μέχρι την ολοκλήρωση των αυτοδιοικητικών εκλογών και τα στόματα άνοιξαν.

Οι διαφωνίες είχαν βέβαια εκφραστεί από καιρό και ο Στέφανος Κασσελάκης είναι αυτός που ουσιαστικά με τις κινήσεις του προκάλεσε τις εξελίξεις.

Θυμίζουμε πως ταυτόχρονα με την ανακοίνωση των τομεαρχών από την οποία απουσίαζαν ηχηρά ονόματα, ο κ. Κασσελάκης έστειλε και μήνυμα στους διαφωνούντες πως αν δεν είναι «προσεκτικοί» στις εκφράσεις τους, θα μείνουν εκτός ψηφοδελτίων.

Όπως είναι φυσικό, η αναφορά αυτή προκάλεσε αντιδράσεις, καθώς θεωρήθηκε πως ο νέος πρόεδρος δεν σέβεται το καταστατικό του κόμματος και παρακάμπτει τα Όργανα.

Στη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας που ακολούθησε η «Ομπρέλα» Τσακαλώτου, Φίλη και λοιπών δυνάμεων, εξέφρασε ανοιχτά τις διαφωνίες της, τόσο για τις πρακτικές του νέου προέδρου, όσο και για τις πολιτικές θέσεις που εκφράζει, κυρίως με αφορμή την ομιλία του στο συνέδριο του ΣΕΒ.

Ο κ. Κασσελάκης κατάφερε, πάντως, να περάσει την πρότασή του για συνέδριο στο τέλος Φεβρουαρίου και έκτοτε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση των εξελίξεων, με τον πρόεδρο να ρίχνει νέα βόμβα.

Η απόφαση για διαγραφή του Στέφανου Τζουμάκα δεν άρεσε καθόλου σε πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που και πάλι θεώρησαν πως αυτές οι αυταρχικές μέθοδοι δεν ταιριάζουν σε ένα κόμμα της Αριστεράς.

Έτσι ξεκίνησε ένας νέος μεγάλος γύρος αντιπαράθεσης, ο οποίος μέρα με τη μέρα παίρνει και μεγαλύτερες διαστάσεις. Μεσολάβησαν, άλλωστε και οι αποκαλύψεις της ΕΦΣΥΝ το Σαββατοκύριακο, για τα κείμενα Κασσελάκη με τις δεξιές απόψεις, έστω κι αν αυτά γράφτηκαν προ 10ετίας ή 15ετίας.

Ο Κασσελάκης σήκωσε το γάντι, αλλά το πρωί της Δευτέρας (23/10) είδε την πρώτη απώλεια στην ευρωομάδα του, με τον Στέλιο Κούλογλου να αποχωρεί με αιχμές για τον πρόεδρο. Την ίδια ώρα ο Δημήτρης Παπαδημούλης μένει μέχρι να φύγει.

Και φυσικά κορυφαία στελέχη «σφάζονται» με δηλώσεις και αναρτήσεις. Ο Βίτσας βλέπει διάσπαση, ο Τεμπονέρας προσπαθεί να βρει ισορροπίες και ο Φίλης θέτει θέμα ηγεσίας με τον Πολάκη να του δείχνει την έξοδο.

Από τα παραπάνω ξεχωρίζει σίγουρα η αναφορά Φίλη για «ανατροπή» του αποτελέσματος στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, που έφερε τον Στέφανο Κασσελάκη στην ηγεσία του κόμματος. Μία δήλωση που μαζί με τη διαρροή του κειμένου της Ομπρέλας έφερε τις "διαγραφές Σκουρλέτη, Φίλη, Βίτσα.

Εκτιμώ πως οι «παλιοί» ΣΥΡΙΖΑίοι και οι διαφωνούντες δεν θα παραδώσουν το κόμμα αμαχητί. Η διάσπαση είναι ασφαλώς το πιο πιθανό σενάριο, με τους διαφωνούντες να αποχωρούν (για νέες περιπέτειες σε νέο κόμμα) και τον Κασσελάκη να μένει με Αυγέρη, Παππά και ναύαρχο Αποστολάκη. Υπάρχει, όμως και το ενδεχόμενο «πραξικοπήματος».

Από τη στιγμή που ένα κορυφαίο στέλεχος, όπως ο Φίλης το δήλωσε, τότε δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε ως ενδεχόμενο. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι έχει εσωκομματικές διαδικασίες που προϋποθέτουν πλειοψηφίες.

Αν για παράδειγμα ο Κασσελάκης θέλει να αλλάξει ορισμένες κομβικές πολιτικές θέσεις του κόμματος και δεν τα καταφέρει, τότε πώς θα μείνει πρόεδρος σε ένα κόμμα με το οποίο διαφωνεί;

Το κρίσιμο ζήτημα είναι λοιπόν ποιος θα επικρατήσει στο συνέδριο και ποιος θα ελέγξει τα Όργανα. Αν επικρατήσει ο Κασσελάκης, τότε θα πάμε σε διάσπαση με Τσακαλώτο, Φίλη και λοιπούς να μαζεύουν τα μπογαλάκια τους. Αν, όμως, οι διαφωνούντες διατηρήσουν την πλειοψηφία στα Όργανα λήψης αποφάσεων και χάραξης πολιτικής, τότε ο Κασσελάκης θα είναι πρόεδρος σε ένα κόμμα που δεν θα του ανήκει. Και τότε μπορεί να… φαγωθεί εκ των έσω.

Το μεγάλο «μπαμ» ακούστηκε βεβαίως στην Αθήνα όπου ο εκλεκτός της κυβέρνησης Μπακογιάννης του 41% και βάλε του πρώτου γύρου, ο οποίος εκτός από τη στήριξη της κυβέρνησης απολάμβανε σκανδαλωδώς την εύνοια των συστημικών μήντια και την αδιάντροπη προστασία δημοσιογράφων με όνομα και εκπομπές, κατανικήθηκε από τον παντελώς άγνωστο (μέχρι το «ντιμπέϊτ» τουλάχιστον) Δούκα, που στον πρώτο γύρο πήρε μόλις 14% και κάτι ψιλά και είχε τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ.

Ποιος θα το περίμενε και πάντως η αφεντιά μου ομολογεί ότι δεν περίμενε τέτοια ανατροπή, μάλλον ούτε ο ίδιος την περίμενε και είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν υπάρχει κάποιος που την περίμενε… Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα παίρνει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις όχι μόνο επειδή αφορά τη πρωτεύουσα της χώρας και αποτέλεσε έκπληξη πρώτου μεγέθους, αλλά και γιατί ο απερχόμενος δήμαρχος ανήκει στο οικογενειακό περιβάλλον του Κυρ. Μητσοτάκη.

Ο πρωθυπουργός

Η ήττα στην Αθήνα ανάγκασε τον πρωθυπουργό να παραδεχθεί ότι «η βραδιά δεν ήταν ιδιαίτερα καλή» για τη Νέα Δημοκρατία. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ιδιαίτερα κακή, γιατί «μεθυσμένη» προφανώς η κυβέρνηση από τη σαρωτική νίκη της στις βουλευτικές εκλογές είχε θέσει σαν πρωταρχικό στόχο να βάψει μπλε ολόκληρη την Ελλάδα με νίκες των υποψηφίων που επέλεξε να στηρίξει στις 13 περιφέρειες και στους 3 μεγάλους δήμους, την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τον Πειραιά, αλλά έπεσε πολύ έξω από τον στόχο της. Χθες κέρδισε μόνο μία περιφέρεια, στην Πελοπόννησο, από τις έξι που κρίθηκαν (επομένως πήρε μόλις 8), έχασε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Μόραλης που κέρδισε στον Πειραιά είναι δικός της  δήμαρχος. Εκλεκτός του Μαρινάκη και μέλος του ΠΑΣΟΚ είναι ο άνθρωπος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει τη δική του αξία ως καλός δήμαρχος όπως απέδειξε στην προηγούμενη θητεία του.

Το χειρότερο για τον πρωθυπουργό είναι ότι εκτός από τη Θεσσαλονίκη και τα Ιόνια, όπου ή ήττα του Ζέρβα και της Κράτσα προδιαγράφηκε από τον πρώτο γύρο και γι’ αυτό απέφυγε ο ίδιος να πάει να τους στηρίξει την περασμένη εβδομάδα ώστε να μη συνδεθεί με την αποτυχία τους, έκανε μεγάλη προσπάθεια και με δική του προσωπική παρουσία για να στηρίξει τους δικούς του στις υπόλοιπες περιφέρειες και στο δήμο Αθηναίων, δίχως να το κατορθώσει παρά μόνο στην Πελοπόννησο. Με αυτή την έννοια, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι αυτή τη φορά ο Κυρ. Μητσοτάκης ηττήθηκε σε ένα βαθμό ό ίδιος… Ίσως να φταίει και η αλαζονεία που εξέπεμψε η κυβέρνηση μετά τα αποτελέσματα της πρώτης Κυριακής, πιθανώς επίσης κάποιο ψηφοφόροι να «στράβωσαν» εξαιτίας των δηλώσεων αρχικά του ιδίου του πρωθυπουργού (που τις διόρθωσε μετά και κυρίως χθες το βράδυ), αλλά και κάποιων υπουργών (Αυγενάκης) που άφησαν να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση θα ευνοεί/συνεργάζεται με τους δικούς της περιφερειάρχες, όχι με τους άλλους, στην επίλυση των προβλημάτων…

Η Αθήνα

Αυτό που έγινε στην Αθήνα σηκώνει πολλές ερμηνείες. Η πρώτη είναι ασφαλώς ότι ο Κώστας Μπακογιάννης αφενός δεν ήταν σπουδαίος δήμαρχος –στην πραγματικότητα τα είχε κάνει μαντάρα στο κέντρο της πόλης και τα περί πολλών μικρών παρεμβάσεων που άλλαξαν ολόκληρες γειτονιές, ή το άλλο περί μεγάλης καθαριότητας σε σύγκριση με το παρελθόν, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα –αφετέρου  κτυπήθηκε καίρια από την κατά πολύ αυξημένη αποχή στον δεύτερο γύρο σε σύγκριση με τον πρώτο. Αυτός φαίνεται ότι ήταν το μεγάλο «θύμα» της αποχής γιατί έπεσε πολύ κάτω από τις ψήφους που πήρε στον πρώτο γύρο (οι δικοί του ψηφοφόροι θεώρησαν ότι η μεγάλη διαφορά του α’ γύρου δεν καλύπτεται, η νίκη του ήταν σίγουρη και μάλλον αδιαφόρησαν), ενώ το αντίθετο πέτυχε ο Χάρης Δούκας.

Εκτός από εκείνους τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ που ακολούθησαν την κομματική γραμμή να ρίξουν άκυρο ή λευκό, συσπειρώθηκαν υπό τον Δούκα Πασόκοι, Συριζαίοι, και άλλοι των υπολοίπων συνδυασμών, όπως αποδεικνύεται από τους αριθμούς. Αυτά χοντρικά, γιατί χρειάζεται μπόλικη ανάλυση για να βρεθεί από πού και πόσοι ήταν οι επιπλέον  ψήφοι που πήρε. Παρά τις δημοσιογραφικές εκτιμήσεις που τον έχρισαν νικητή (προς μεγάλη δόξα της ελληνικής δημοσιογραφικής αναξιοπιστίας στη σημερινή εποχή) στο ντιμπέϊτ, το αποτέλεσμα δείχνει επίσης ότι ο Μπακογιάννης δεν ωφελήθηκε από αυτό, αν δεν διέπραξε καθοριστική «γκάφα» που το δέχτηκε.  Θεωρώντας ότι η υπόθεση είχε λήξει ουσιαστικά την πρώτη Κυριακή, δέχθηκε το ντιμπέϊτ που προηγουμένως το είχε απορρίψει όταν οι διεκδικητές ήταν εφτά, με αποτέλεσμα να δώσει την ευκαιρία στον Δούκα να… σκοράρει.

Το ντιμπέϊτ έδωσε στον Δούκα την ευκαιρία να εμφανιστεί και να γίνει γνωστός στο αθηναϊκό κοινό και στο πανελλήνιο γενικότερα. Το ΠΑΣΟΚ τον «έκρυβε» περιέργως σχεδόν μέχρι πριν από ενάμιση μήνα και τα μήντια/δημοσιογράφοι τον είχαν κυριολεκτικά θαμμένο μέχρι την προηγουμένη των εκλογών. Δεν ήταν σπουδαίος στο ντιμπέϊτ, καθώς είναι φανερό ότι δεν διαθέτει μεγάλη πολιτική εμπειρία, αλλά είναι μορφωμένος, μετριοπαθής, πολιτισμένος και βεβαίως είναι ένα νέο, συμπαθητικό και άφθαρτο πρόσωπο. Άρα το ντιμπέϊτ δεν του στοίχισε παρά τις θέσεις του περί καμερών και κάποιες μεγαλοστομίες. Επιμένω πάντως ότι η συνάντησή του και οι εναγκαλισμοί με τον Ζαχαριάδη του Σύριζα μετά τον πρώτο και πριν από τον δεύτερο γύρο , ήταν από άστοχη έως ανόητη. Δεν ξέρω αν επρόκειτο για δική του πρωτοβουλία, ή τον συμβούλεψαν από το ΠΑΣΟΚ, αλλά ενώ ήταν γνωστό ότι ο Σύριζα θα υποστήριζε τους λεγόμενους «προοδευτικούς» υποψήφιους στον δεύτερο γύρο, άρα είχε σίγουρα και ανέξοδα την προίκα, με τη συνάντηση έδωσε το δικαίωμα στον «τελειωμένο» Σύριζα να πανηγυρίζει ως συμμέτοχος στη μεγάλη νίκη της Αθήνας. Απόδειξη η δήλωση του Κασσελάκη και η «πονηρή» παρουσία του Ζαχαριάδη στους επινίκιους πανηγυρισμούς στο εκλογικό κέντρο του Δούκα.

Πανηγύρια

Το ΠΑΣΟΚ πανηγυρίζει για τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών και επιτέλους είδαμε τον μόνιμα «θυμωμένο» Ανδρουλάκη να χαμογελάει. Σημείωσε μεγάλη νίκη στην Αθήνα –αν ο Δούκας βγει πετυχημένος μπορεί να αναδειχθεί σε κεντρική φυσιογνωμία μέσα στο κόμμα και κάποια στιγμή να διεκδικήσει την ηγεσία, αλλά αυτά είναι πρόωρα ακόμη –, ο Κουρέτας που τον στήριξε μαζί με τον Σύριζα όμως, εκλέχτηκε περιφερειάρχης στην Θεσσαλία και πολλοί Πασόκοι, μέλη του κόμματος ή που επιλέχτηκαν από αυτό, επικράτησαν σε πολλούς δήμους (πάνω από 100).

Από την άλλη πλευρά, η υπεραισιοδοξία βλάφτει, όπως και η μεγάλη δόση αλαζονείας. Θα πρόσθετα και την υπερβολική προσέγγιση με τον (τοξικό) Σύριζα, αν και δεν υπάρχουν τέτοιες ενδείξεις σε κεντρικό κομματικό επίπεδο. Άλλωστε αυτό ισχυρίζονται και τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η εικόνα αναμένεται να  γίνει πιο καθαρή μετά τις ευρωεκλογές, δίχως πάντως να λησμονείται ότι η κυβέρνηση διατηρεί την κυριαρχία στη πολιτική σκηνή και έχει μπροστά της πολλά περιθώρια βελτίωσης των επιδόσεών της, αλλά ενδεχομένως  και πολλά αναπάντεχα συμβάντα, από εκείνα που  πέφτουν στο κεφάλι μιας κυβέρνησης κατά τη θητεία της. Και τότε δείχνουν την πραγματική ποιότητα των στελεχών της. Την ποιότητα που δεν φαίνεται  στις συνεντεύξεις και στα τηλεοπτικά πάνελ…

Για να ολοκληρώσουμε, η χθεσινή Κυριακή είχε κέρδη και για το ΚΚΕ, που πήρε πάλι την Πάτρα και μερικούς δήμους της Αττικής. Εξ ου και οι πανηγυρισμοί του Κουτσούμπα.

Ο σχεδιασμός της επίθεσης, οι φρικαλεότητες που διέπραξαν οι  μαχητές της κατά αμάχων στην πρώτη φάση της επίθεσης και η σχολαστική φροντίδα να τις «διαφημίσουν» με συνεχείς αναρτήσεις των ανατριχιαστικών βίντεο και φωτογραφιών στο διαδίκτυο σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν.

Κατόπιν όσων είδε το παγκόσμιο κοινό, γίνεται σαφές ότι οι στόχοι της επίθεσης δεν περιορίζονται στην ανατροπή της προσέγγισης διαφόρων  αραβικών χωρών με το Ισραήλ, ιδιαίτερα της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου και άλλων, στην ανάδειξη και πάλι του Παλαιστινιακού ως άλυτου εκρηκτικού προβλήματος, στην αφύπνιση των μουσουλμανικών μαζών για να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις τους για να μην προχωρούν στην αναγνώριση του Ισραήλ, στην υπονόμευση των ενεργειακών διευθετήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο στο πλαίσιο μιας Pax Americana, στην προσδοκία ότι η ανάφλεξη θα απλωθεί σε όλο το μήκος των ισραηλινών συνόρων, στην απόδειξη ότι το Ισραήλ δεν είναι ούτε απρόσβλητο, ούτε ανίκητο. Αυτά όλα ισχύουν αλλά είναι το πρώτο και πιο εμφανές επίπεδο.

Είναι βέβαιο ότι οι μαχητές της Χαμάς είχαν εντολή από την ηγεσία τους να διαπράξουν φρικαλεότητες και βαρβαρισμούς, δεν το έκαναν ενστικτωδώς λόγω αβυσσαλέου μίσους, που και αυτό υπάρχει. Το έκαναν για να τρομοκρατήσουν ως τζιχαντιστές πρωτίστως μεν τον πληθυσμό του Ισραήλ, στέλλοντας ταυτόχρονα μήνυμα στον δυτικό χριστιανικό κόσμο. Τα τόσα βίντεο και φωτογραφίες που ανέβηκαν  στο διαδίκτυο είναι απίθανο να προέρχονται από τα θύματα την ώρα που σφαγιάζονταν ή προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τους δολοφόνους τους. Αντίθετα, είναι πολύ πιο πιθανό ότι άνθρωποι της Χαμάς τραβούσαν βίντεο κα έπαιρνα φωτογραφίες, επίσης με εντολή, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουν ως προπαγανδιστικό/ τρομοκρατικό υλικό, όπως έκαναν εκείνοι του ISIS ε τους δημόσιους αποκεφαλισμούς.

Αυτό λοιπόν ήταν το δεύτερο επίπεδο των στόχων. Να ορθωθεί δηλαδή ένα πολιτιστικό χάσμα μίσους μεταξύ μουσουλμανικού κόσμου – στον οποίον επίσης απευθύνονται τα συγκεκριμένα βίντεο και φωτογραφίες προκειμένου να τον φανατίσουν – και δυτικού χριστιανικού κόσμου. Για την διεύρυνση αυτού του χάσματος ώστε να καταστεί αγεφύρωτο,  η Χαμάς υπολογίζει στην αντίδραση και στα αντίποινα του Ισραήλ, που «ελπίζει» να είναι θηριώδη. Εξάλλου για να τα προκαλέσει προχώρησε στις φρικαλεότητες, υπολογίζοντας ότι ούτε ο Νετανιάχου, ούτε η νέα κυβέρνηση ενότητας που συγκροτείται στο Ισραήλ, μπορεί να λειτουργήσει με αυτοσυγκράτηση μετά τα όσα έγιναν και τις απώλειες που έχει. Η Χαμάς δεν ενδιαφέρεται για τις δικές της απώλειες, ούτε για τις απώλειες του παλαιστινιακού πληθυσμού. Προσβλέπει σε αυτές και στο άφθονο αίμα που χύνεται και θα χυθεί ακόμη, για να δημιουργήσει κατάσταση «ιερού πολέμου».

Προς το παρόν βλέπουμε τον Ερντογάν να «τσιμπάει» με δηλώσεις αναπόλησης της «ήρεμης» εποχής που η Παλαιστίνη ανήκε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, φραστικές επιθέσεις κατά των Αμερικανών γιατί με την πολιτική τους τρέφουν την τρομοκρατία και κατά του Ισραήλ γιατί με τη συμπεριφορά του απέναντι στη Γάζα (εννοεί τον αποκλεισμό από φώς, νερό, τρόφιμα) δεν φέρεται σαν κράτος, αλλά σαν οργάνωση…

Οι ενδείξεις λένε ότι το Ισραήλ συσσωρεύει άρματα μάχης και στρατό στα σύνορα με τη Γάζα για να εισβάλει. Όλοι οι ειδικοί λένε ότι το ρίσκο δεν είναι μικρό γιατί οι δυνάμεις του θα εμπλακούν σε συγκρούσεις μέσα σε πυκνοκατοκημένες δαιδαλώδεις περιοχές με τζιχαντιστές με πείρα σε τέτοιες καταστάσεις και έτοιμους να γίνουν μάρτυρες παρασύροντας στο θάνατο μισητούς «άπιστους». Επομένως οι απώλειες των Ισραηλινών  θα είναι μεγάλες. Άγνωστο πως θα ενεργήσει τελικά ο ισραηλινός στρατός, αλλά προς το παρόν βλέπουμε να ακολουθεί μία τακτική συνεχών βομβαρδισμών και αποκλεισμού της Γάζας από παροχή νερού και ηλεκτρισμού που μάλλον θα συνοδευτεί και από αποκλεισμούς άλλων αγαθών, ώστε η ζωή εκεί να γίνει αβίωτη ώστε ο πληθυσμός των αμάχων να οδηγηθεί σε έξοδο προς την πλευρά της Αιγύπτου η οποία όμως δεν ξέρουμε πως θα τους αντιμετωπίσει. Ενδεχομένως τότε θα εισβάλουν οι επίγειες δυνάμεις του Ισραήλ για να καθαρίσουν εντελώς το τοπίο.

Αυτό είναι ένα σενάριο και φυσικά τίποτα δεν λέει ότι θα επαληθευτεί. Ό,τι και να γίνει πάντως, η αιματοχυσία θα κρατήσει για μεγάλο διάστημα, χωρίς να ξέρουμε από τώρα ποιοι άλλοι «παίκτες» θα εμπλακούν. Στο μεταξύ, η Ευρώπη θα ζει με τον φόβο νέων τρομοκρατικών επιθέσεων στο έδαφός της και την απειλή μεταναστευτικού κύματος πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων.

Με αυτή την έννοια και καθώς οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2019, δηλαδή οι περασμένες και του 2023, δηλαδή οι τωρινές, συνέπεσαν χρονικά με τις βουλευτικές, καλό είναι να θυμίσουμε τι έγινε στις τελευταίες. Το 2019 λοιπόν είχαμε Ν.Δ. 39.85%, Σύριζα 31,53%, ΠΑΣΟΚ 8,10%, ΚΚΕ 5,30%. Το 2023 τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών ήταν Ν.Δ. 40,56%, Σύριζα 17,83%, ΠΑΣΟΚ 11,84%, ΚΚΕ 7,69%. Με αυτά τα αποτελέσματα κατά νου, είναι σωστό να πούμε ότι η κυβέρνηση και η Ν.Δ. δικαιούται να θριαμβολογεί γενικά για όσα προέκυψαν από τις κάλπες των αυτοδιοικητικών εκλογών της περασμένης Κυριακής και τις επιτυχίες των εκλεκτών της. Το ΠΑΣΟΚ δικαιούται να δηλώνει ικανοποιημένο γιατί αρκετοί είναι οι δήμαρχοι σε όλη την επικράτεια που εκλέχτηκαν με δική του στήριξη. Τέλος το ΚΚΕ δικαιούται επίσης να νιώθει ικανοποιημένο, καθώς οι δικοί του υποψήφιοι που παντού σχεδόν κατέβηκαν διακριτά και με δικό τους συνδυασμό, ανέβασαν τα ποσοστά τους.

Το κομματικό κριτήριο

Όλα τα παραπάνω συμβαδίζουν μεταξύ τους. Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ ανέβασαν τα ποσοστά τους στις βουλευτικές εκλογές του 2023 σε σύγκριση με εκείνες του 2019 και αυτό αποτυπώθηκε σε ποικίλους βαθμούς και στις αυτοδιοικητικές εκλογές, αφού και σε αυτές το κριτήριο που επικράτησε στις επιλογές των ψηφοφόρων ήταν κυρίως κομματικό, με ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. στο δήμο Θεσσαλονίκης, όπου όμως η Ν.Δ. δεν τα πήγε καλά ούτε στις βουλευτικές εκλογές σύμφωνα με τα δικά της στάνταρντς). Σε αντίθεση, το κόμμα που σχεδόν εξαερώθηκε στις τωρινές αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν ο Σύριζα, ακολουθώντας την πορεία κατάρρευσής του ή οποία έγινε τόσο φανερή στις εθνικές εκλογές του 2023. Πρόκειται για μία πραγματικότητα – είναι πολύ αμφίβολο ότι μπορεί να την αλλάξει ο φοβερός Κασσελάκης με την εικόνα που διαμορφώνει για τον εαυτό του –, που απεικονίστηκε από την πλήρη αποτυχία του κομματικού στελέχους Ζαχαριάδη στο Δήμο Αθηναίων, ή από την πληροφορία που έφτασε στα αυτιά μου ότι στο Ρέθυμνο όπου ο επιτυχημένος δήμαρχος Γ. Μαρινάκης που θριάμβευσε πάλι με τη στήριξη ΠΑΣΟΚ και Σύριζα, κανένας Συριζαίος δεν εκλέχτηκε στο δημοτικό συμβούλιο!

Το προσωπικό κριτήριο

Ασφαλώς και το κομματικό κριτήριο κυριάρχησε και σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Αποδεικνύεται μεταξύ άλλων από τη μικρή συμμετοχή – μόλις 52,5% περίπου σε σύγκριση με το 59% σχεδόν στις αντίστοιχες του 2019 – η οποία οφείλεται σε διάφορους πιθανούς λόγους. Από το ότι οι πολίτες δεν αντιλαμβάνονται τον ρόλο που παίζει η αυτοδιοίκηση στην καθημερινότητά τους, από το γεγονός ότι παραμένει εξαιρετικά εξαρτημένη από την κεντρική διοίκηση και την εκάστοτε κυβέρνηση, μέχρι την κούραση από τις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις του Μαίου και του Ιουνίου, ή την απογοήτευση κάποιων Συριζαίων, αλλά και πλήρωση των προσδοκιών νεοδημοκρατών από τα αποτελέσματα των εθνικών εκλογών. Από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόσωπα και γεγονότα παίζουν και αυτά ρόλο στη διαμόρφωση αποτελεσμάτων. Το ντέρμπι στην περιφέρεια της Θεσσαλίας μαζί με την ήττα του προηγούμενου δημάρχου της Λάρισας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην θεομηνία που έπληξε την περιοχή. Στη Θεσσαλονίκη ήταν γνωστό σε όσους έχουν σχέση με την πόλη ότι ο Ζέρβας «δεν τραβούσε» σαν δήμαρχος και είναι απορίας άξιο που ο Μητσοτάκης επέλεξε και έκανε τόση προσπάθεια για να τον στηρίξει (απίθανο να επανεκλεγεί). Όπως είναι δύσκολα κατανοητή η υποστήριξη της Κράτσα από την κυβέρνηση στο Ιόνιο. Αντίθετα, αποδείχτηκε απολύτως πετυχημένη η επιλογή του Χαρδαλιά στην περιφέρεια Αττικής. Με την εικόνα του πολύ δραστήριου που είχε ο λεγάμενος, κατάφερε να αυξήσει ακόμη περισσότερο τα θηριώδη ποσοστά της Ν.Δ. στην περιοχή. Αποτυχημένη τέλος αποδείχτηκε η επιλογή και στήριξη του Σγουρού από το ΠΑΣΟΚ. Παρ΄ όλο που ο Σγουρός είχε θετική ομολογουμένως πορεία στην περιφέρεια και την αυτοδιοίκηση, είχε φθαρεί πια και μεγάλης ηλικίας.

Η αναφορά στον ρόλο των προσώπων και των γεγονότων (που περιλαμβάνουν έργα και διοίκηση), η Αθήνα, ο Μπακογιάννης και ο Δούκας αξίζουν κάποια ιδιαίτερης επισήμανσης. Η άποψή μου είναι ότι ο Μπακογιάννης δεν διακρίθηκε σαν δήμαρχος. Έκανε επί τέσσερα χρόνια μαντάρα το κέντρο της Αθήνας χωρίς λόγο, ταλαιπωρώντας αφάνταστα δημότες και περαστικούς. Ακόμη περισσότερο, επέμενε με πείσμα, παρά την κριτική από όλες τις πλευρές που στην προκειμένη περίπτωση ήταν και σωστή. Αυτά τα περί διατήρησης της καθαριότητας και των έργων σε γειτονιές που λέχθηκαν και λέγονται προς υπεράσπισή του, δεν προσθέτουν τίποτα το αξιοσημείωτο, για να τα πούμε ωμά. Και όμως ο Μπακογιάννης θα επανεκλεγεί κατά πάσα βεβαιότητα στον δεύτερο γύρο, παρ΄όλ’ αυτά. Γιατί το ποσοστό και η διαφορά της Ν.Δ. από τα άλλα κόμματα στην Α΄Αθήνας – που συμπίπτει ακριβώς με τον δήμο Αθηναίων – ήταν τεράστια, γιατί είχε την προστασία και την περιποίηση των συστημικών μήντια και δημοσιογράφων, καθώς ταυτόχρονα έθαψαν μέχρις εξαφάνισης τους άλλους υποψήφιους, ειδικά τον Δούκα, κατά τρόπο ντροπιαστικό και τέλος, γιατί απολαμβάνει την οικογενειακή θαλπωρή της πρωθυπουργικής οικογένειας.

Η Αθήνα

Από την πλευρά του ο άγνωστος Δούκας έκανε καλή εμφάνιση τηρουμένων των αναλογιών και της πραγματικότητας. Άλλωστε διαθέτει και τα τυπικά προσόντα, αν και για μένα η άσκηση διοίκησης αποδεικνύει τις πραγματικές ικανότητες, ούτε η θεωρία, ούτε οι επικοινωνιακές επιδόσεις… Μόνο το γεγονός ότι κατάφερε να έλθει δεύτερος, παρά τα ελάχιστα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Αθήνας και παρά την εξαφάνισή του από μήντια και μπαγάσηδες δημοσιογράφους, είναι κατόρθωμα. Υπέρ του επίσης το γεγονός ότι το ψηφοδέλτιό του δεν περιελάμβανε σελέμπριτις, αλλά άτομα με άποψη για την πόλη (άλλη ταραχή αυτή του πλήθους των υποψηφίων στους συνδυασμούς και του μήκους των ψηφοδελτίων που τρελαίνει τον κοσμάκη). Με δεδομένη πάντως την ήττα του στον δεύτερο γύρο, με δεδομένη την πρακτική του κεντρικού ΠΑΣΟΚ αυτή την εποχή να τηρεί αποστάσεις από τον Σύριζα και με δεδομένη την προτροπή Ζαχαριάδη στους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν Δούκα την επόμενη Κυριακή, δεν καταλαβαίνω τον στόχο της χθεσινής συνάντησης Δούκα με τον υποψήφιο του Σύριζα. Όταν μάλιστα δεν προέκυψε κάτι προφανώς αξιοσημείωτο από αυτή τη συνάντηση. Δεν αποκλείεται να του στοιχίσει στην επόμενη αναμέτρηση, αν και κάτι τέτοιο πολύ δύσκολα θα διαπιστωθεί, καθώς η αποχή αναμένεται να κτυπήσει ταβάνι. Ως τότε, καλά θα κάνει ο Δούκας να καταπολεμήσει την τάση του προς την καθηγητική θεωρία και να είναι συγκεκριμένος και κατανοητούς στο αυριανό/σημερινό ντιμπέιτ με τον Μπακογιάννη.

Τέλος πρέπει να υπογραμμιστεί ότι και σε αυτές τις εκλογές το ΚΚΕ ακολούθησε πιστά τη γραμμή «τόσα (όσα) τα κόμματα, δύο οι πολιτικές, η δική μας και εκείνη όλων των άλλων». Αυτή η γραμμή του είναι χρήσιμη για να δείχνει την όποια δύναμή του που ασφαλώς ενισχύθηκε από την κατάρρευση του Σύριζα, αλλά δεν μπορεί να το πάει μακρυά, πέρα από το 10%. Εξαίρεση η επιτυχία του στην Πάτρα με τον Πελετίδη. Από την άλλη πλευρά, άσχετη βέβαια με τα προηγούμενα περί ΚΚΕ, η θριαμβευτική εκλογή Μπέου στο Βόλο αντανακλά ευθέως το επίπεδο και τη νοοτροπία των δημοτών της πόλης. Το ίδιο ισχύει και για το 8,5% που πήρε ο Κασιδιάρης στην Αθήνα. Δεν υπάρχει ούτε αμφιβολία, ούτε δικαιολογία για το ποιόν και την ιδεολογία αυτών των ψηφοφόρων. Πρόκειται για φασιστοειδείς, κακά τα ψέματα!  

Είναι φανερό ότι η καλά σχεδιασμένη επίθεση της Χαμάς βρήκε το Ισραήλ βαθιά διχασμένο εσωτερικά και το αιφνιδίασε απόλυτα. Δεν έχουν προηγούμενο οι απώλειες που έχει υποστεί αυτή τη φορά σε στρατιωτικό προσωπικό και σε άμαχο πληθυσμό το Ισραήλ από τότε που εδραιώθηκε σαν κράτος το 1948. Και δεν έχει επίσης προηγούμενο το γεγονός ότι αυτή φορά παλαιστινιακές/ αραβικές δυνάμεις κατάφεραν να διεισδύουν σε εδάφη που το Ισραήλ θεωρεί δικά του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο τέλος το Ισραήλ θα επικρατήσει στρατιωτικά στη νέα κρίση. Είναι τεράστια η στρατιωτική υπεροχή του έναντι της άλλης πλευράς κι επιπλέον έχει σύσσωμη τη Δύση (ΗΠΑ και Ευρώπη) στο πλευρό του, ενώ η Ρωσία δείχνει να προτιμά την ουδετερότητα παρά την όποια εμπλοκή. Ωστόσο αποκλείεται η Χαμάς να μην τα γνωρίζει όλα αυτά και να εξαπέλυσε στα τυφλά την επίθεση. Τίποτα άλλωστε δεν δείχνει κάτι τέτοιο, το αντίθετο. Όσο και αν εκμεταλλεύτηκε τη συσσωρευμένη οργή του παλαιστινιακού πληθυσμού, την οποία εκτρέφει με κάθε τρόπο η πολιτική μετά περίσσειας αλαζονείας που ακολουθεί εδώ και χρόνια ο Νετανιάχου με την υποστήριξη των ακραίων ισραηλινών κομμάτων και των ούλτρα ορθόδοξων Εβραίων (συνεχής επέκταση εποικισμών, τέμενος Αλ Ακτσά κλπ.), δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επίθεση που εξαπέλυσε έχει υπολογισμένους πολιτικούς και επικοινωνιακούς/προπαγανδιστικους  στόχους. Όμως η συσσωρευμένη οργή εξασφαλίζει μεγάλη ανοχή στις δικές τους ανθρώπινες απώλειες, με δεδομένο εξάλλου ότι παλαιστινιακή/αραβική πλευρά είναι εθισμένη σε αυτές.

Οι πολιτικοί και επικοινωνιακοί/προπαγανδιστικοί λοιπόν στόχοι της Χαμάς είναι:

-Να ξαναφέρει το Παλαιστινιακό που είχε περιπέσει σε τέλμα, αφάνεια και αδιαφορία στο διεθνές προσκήνιο.

-Να ακυρώσει την προσέγγιση του Ισραήλ με διάφορες αραβικές χώρες (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτ κλπ.) αναζωπυρώνοντας τον φανατισμό σε όλο τον αραβικό κόσμο, ώστε να ασκήσει αντίστοιχη πίεση στις κυβερνήσεις τους, ώστε να επανέλθουν  στην αδιάλλακτη αντιϊσραηλινή στάση, ή και να τα εμπλέξει κατά το δυνατόν στις εχθροπραξίες (πολύ δύσκολο έως απίθανο).

-Να χρησιμοποιήσει το Ισλάμ για να εξαπλωθεί η ανάφλεξη σε όλο το εύρος των συνόρων του Ισραήλ και ταυτόχρονα να αποκτήσει τελείως το «πάνω χέρι» στα παλαιστινιακά εδάφη.

-Να υπονομεύσει κατά το δυνατόν τις ενεργειακές διευθετήσεις που επιχειρούνται στην Ανατολική Μεσόγειο και μαζί με αυτές και την «Pax Americana».

-Να αποδυναμώσει την κυβέρνηση Νετανιάχου στο εσωτερικό του Ισραήλ μετά τη λήξη των μαχών, έστω και αν προς το παρόν θα προκαλέσει συσπείρωση γύρω της.

-Να αποδείξει ότι το Ισραήλ δεν είναι ούτε απρόσβλητο, ούτε ανίκητο - έστω προσωρινά -, όπως ήταν/γενική πεποίθηση.

Άγνωστο σε ποιο βαθμό, αλλά το Ιράν βρίσκεται αναμφίβολα πίσω από τη νέα κρίση. Που σημαίνει ότι οι επιπτώσεις της θα είναι ακόμη ευρύτερες και μπορούμε μόνο να φαντασθούμε πως θα εκδηλωθούν και που μπορούν να φτάσουν με δεδομένη την εχθρότητα Ισραήλ – Ιράν. Κατά τα άλλα θα δούμε πως θα εξελιχθεί και με ποιο τρόπο θα καταλήξει η νέα κρίση, αλλά είναι βέβαιο ότι τα αίμα που θα χυθεί θα είναι πάρα πολύ. Χύνεται ήδη άφθονο...

Εξαρτάται πώς βλέπει κανείς το ποτήρι και ο Πρωθυπουργός σίγουρα το βλέπει μισογεμάτο... διαχρονικά. Ευκαιρία ήταν η πανδημία, ευκαιρία τα Τέμπη, ευκαιρία οι καύσωνες, ευκαιρία οι πυρκαγιές, ευκαιρία και οι πλημμύρες.

Ειδικά δε με τις πλημμύρες, τα ποτάμια και τα σπίτια του κόσμου όχι απλώς είναι μισογεμάτα, αλλά τελείως γεμάτα και φυσικά ανοίγει ο δρόμος για νέες εμπειρίες για τους τουρίστες.

Το δήλωσε άλλωστε και ο δήμαρχος Βόλου, ο Αχιλλέας Μπέος, ο οποίος ενώ μετά τον Daniel έκανε χαβαλέ και έλεγε πως ετοιμάζεται για τις γιορτές των Χριστουγέννων, μετά τον Elias δήλωσε τρομοκρατημένος καθώς έζησε μία πρωτόγνωρη εμπειρία και ήταν σα να βρίσκεται στους καταρράκτες του Νιαγάρα.

Μα γιατί; Ακριβώς αυτό είναι που έλειπε από το τουριστικό μας προϊόν. Έχουμε πια ολοκληρωμένο πακέτο για τους τουρίστες από τις παραλίες, στους καταρράκτες και στα ρέματα για κανόε καγιάκ.  Για να μην πούμε για τις πίστες παρκούρ που διαμορφώθηκαν στις κομμένες γέφυρες και τους δρόμους.

Εκτός από τις ευκαιρίες για τον τουρισμό, υπήρξαν βέβαια αυτές τις ημέρες και κορυφαίες στιγμές για την ελληνική κωμωδία.

«Γνωστοί-άγνωστοι» επιστήμονες των τηλεπαράθυρων μοίρασαν πολύ γέλιο, με δηλώσεις πως κακοκαιρία σαν τον Daniel θα έχουμε ξανά σε 16.000 χρόνια. Οι πιο απαισιόδοξοι δε έκαναν εκτιμήσεις για βροχόπτωση που συμβαίνει μια φορά στα 400 χρόνια.

Σε αυτά τα 400 χρόνια είχε σταθεί και ο υπουργός Επικρατείας, Μάκης Βορίδης, ο οποίος αναρωτιόταν στα κανάλια: «Τι θέλετε να κάνουμε; Να φτιάξουμε υποδομές για κάτι που θα ξαναγίνει σε 400 χρόνια;»

Και να που έβρεξε ξανά τουλούμια μέσα σε μόλις είκοσι ημέρες. Και προέκυψε πράγματι μία καλή ευκαιρία να ξεμπερδέψουμε με όσους προκειμένου να μην αναλάβουν καμία ευθύνη υποτιμούν την κλιματική κρίση και θα μας πάρουν όλους στο λαιμό τους. Φαντάζεστε να μην είχε έρθει ο Elias; Τα παραπάνω... γραφικά θα ακούγαμε ακόμα. «Ό,τι έγινε έγινε. Μαζεύουμε τα νερά, μοιράζουμε αποζημιώσεις και προχωράμε».

Η νέα κακοκαιρία, όμως, αποδεικνύει το εξής απλό: Η κλιματική κρίση είναι ακριβώς αυτό που κάνουν πως δεν βλέπουν. 'Οσα συνέβαιναν κάθε 400 χρόνια, τώρα μπορεί και να συμβαίνουν μέσα σε 20 ημέρες ή σε 1-2 χρόνια.

Θεσσαλία, Εύβοια και Έβρος εκπέμπουν αυτό το ξεκάθαρο μήνυμα: Δεν υπάρχουν γενικώς ευκαιρίες. Υπάρχει απλώς μία τελευταία ευκαιρία να φτιάξουμε ένα σοβαρό σχέδιο πρόληψης. Τι πρέπει να γίνει; Σίγουρα όχι να λέμε ότι όποτε ρίχνει πάνω από 400 τόνους βροχής θα κάνουμε απλά το σταυρό μας και θα πηγαίνουμε εκ των υστέρων να κάνουμε τον απολογισμό των ζημιών.

Πρέπει να υπάρξει διακομματική συνεργασία, με τα μεγαλύτερα ερευνητικά κέντρα στην Ελλάδα και Έλληνες επιστήμονες στο εξωτερικό. Χρειαζόμαστε μία «επιτροπή Πισσαρίδη» για την Κλιματική Κρίση. Αυτοί θα εκπονήσουν το σχέδιο πρόληψης που πρέπει να θέσουμε σε εφαρμογή. Θα σχεδιάσουν αντιπλημμυρικά έργα και φυσικά επενδύσεις στην τεχνολογία για καλύτερη πρόληψη των φαινομένων.

Τα κόμματα θα εγκρίνουν στη Βουλή το σχέδιο και η ίδια η Επιτροπή θα έχει την ευθύνη να διαχειριστεί τα κονδύλια και να το υλοποιήσει. Αυτή την (τελευταία) ευκαιρία έχουμε. Ας την αρπάξουμε.

Το γεγονός ότι τα μέλη του επέλεξαν για αρχηγό έναν παντελώς άγνωστο αλεξιπτωτιστή – το ποιοι βρίσκονται ή μπορεί να βρίσκονται από πίσω, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο – επειδή προσδοκούν ότι αυτός μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη, είναι σε πλήρη αρμονία με την ιστορία του κόμματος. Όταν αυτό το κόμμα της ανυποχώρητης και ριζοσπαστικής αριστεράς συγκυβέρνησε επί χρόνια με Καμένο και Ανεξάρτητους Έλληνες δίχως να ανοίξει μύτη στο εσωτερικό του, γιατί να μην έχει αρχηγό τον άγνωστο και απολιτικό Κασσελάκη; (Του οποίου  το βιογραφικό έχει γίνει αποδεκτό όπως ο ίδιος το παρουσίασε χωρίς η ελληνική δημοσιογραφία να φροντίσει να το ψάξει και να το επαληθεύσει προς μεγάλη δόξα της. Να ψάξει, ας πούμε, αν αναφέρεται το όνομά μεταξύ των αποφοίτων του Phillips Exeter, όπου πήγε σχολείο, ή μεταξύ των αποφοίτων του κολλεγίου Wharton του UPenn, όπου φοίτησε, ή ακόμη να βρει το ίχνος της ναυτιλιακής εταιρείας του, της Swiftbulk. Λέω τώρα…).

Τα παραπάνω απηχούν ασφαλώς τη γνώμη μου για το πρόσωπο του Κασσελάκη, την μέχρι τώρα πολιτική ή απολιτική παρουσία και συμπεριφορά του, αλλά και για το κόμμα του Σύριζα. Από την άλλη πλευρά παρατηρώ και την κωμωδία που παίζεται στον χώρο των λεγόμενων συστημικών μήντια όπου διάφοροι «αναβάτες» και «επιβάτες» του δημόσιου λόγου που μέχρι τις προάλλες υποστήριζαν ότι ο Σύριζα πρέπει να αλλάξει ριζικά για να μακροημερεύσει, τώρα  τον κατηγορούν  γιατί είναι φανερό ότι με τον Κασσελάκη αλλάζει φυσιογνωμία. Τόσο επικοινωνιακά, όσο και επί της ουσίας. Το πιο αστείο μάλιστα είναι ότι κάποιοι από αυτούς επιχειρηματολογούν ότι ο Κασσελάκης δεν κάνει για τον Σύριζα, αλλά μάλλον για τη Νέα Δημοκρατία, αφενός λόγω  στυλ, αφετέρου επειδή είναι φανερά απολιτικός έως και ασυνάρτητος πολιτικά. Προφανώς η άποψή τους για του νεοδημοκράτες δεν είναι πολύ τιμητική, αν και οι ίδιοι στηρίζουν πεισματικά την κυβέρνηση. Άντε βγάλε άκρη σε αυτή τη χώρα…

Τούτων λεχθέντων, τώρα έχουμε μπροστά μας έναν Κασσελάκη και μαζί του έναν Σύριζα σε νέες περιπέτειες. Έναν Κασσελάκη που χθες από τη μία άφησε να διαφανεί ότι θα είναι ενωτικός μέσα στο κόμμα, από την άλλη διαλάλησε ότι το φως νίκησε το σκότος, εννοώντας προφανώς ότι αυτός είναι το φως, ενώ  η Αχτσιόγλου και εκείνοι που την υποστήριξαν το σκότος. Η Αχτσιόγλου πάλι παρέλειψε εντελώς να αναφερθεί στην διατήρηση της ενότητας στο κόμμα στη δική της δήλωση, την ίδια ώρα που πολλοί Συριζαίοι σε κανάλια διαβεβαίωναν ότι η ενότητα θα διατηρηθεί, λες και όσα σκληρά και αχώνευτα αντάλλασαν μεταξύ τους τις τελευταίες εβδομάδες δεν σήμαιναν τίποτα και μπορούν να σβηστούν εντελώς από τη συλλογική μνήμη. Έστω και αν είναι καταγεγραμμένα με κάθε λεπτομέρεια. Του λόγου μου πάντως επιμένω στην άποψη ότι ο Σύριζα οδεύει προς διάσπαση, ή σε αποχώρηση πολλών στελεχών του στην καλύτερη περίπτωση. Παρά την ευελιξία τους, παρ’ όλο που κάποτε ανέχθηκαν με άνεση να συγκυβερνήσουν με τον Καμένο και τους ομοίους του, μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ Αχτσιόγλου και Πολάκη να συνεχίζουν να συγκατοικούν, τον Τσακαλώτο, τον Φίλη, τον Σκουρλέτη, τον Βούτση  και άλλους να αποδέχονται και να υπηρετούν τον Κασσελάκη και την «μεταπολιτική» του. Είναι δε απίθανο αυτά να μην έχουν ανάλογες επιπτώσεις στην κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα.

Στη δημόσια συζήτηση που γίνεται αιωρείται το ερώτημα πως θα καταφέρει ο Κασσελάκης να διεκδικήσει την εξουσία και να διοικήσει τον Σύριζα μέχρι τις επόμενες εκλογές, χωρίς να είναι στη Βουλή. Θα δούμε, αλλά αρχίζει να διαφαίνεται ότι δεν βιάζεται καθόλου να γίνει βουλευτής. Ξέρει πολύ καλά ότι δεν έχει τα φόντα – τουλάχιστον όχι ακόμη – να αποκτήσει κοινοβουλευτικές περγαμηνές. Αντίθετα, πιστεύει ότι μπορεί να ασκήσει γοητεία στα πλήθη κα γι’ αυτό προβάλλει τακτικές κινηματικού χαρακτήρα. Θα περιφέρεται δηλαδή εκτός Βουλής, θα καταφεύγει στις πλατείες και στα πεζοδρόμια, θα περιφέρεται στη χώρα και με αυτόν τον  τρόπο, θα αποκτήσει την δυναμική που θα τον φέρει στην εξουσία, αλοίμονό μας αν συμβεί και αυτό, αν και όλα είναι πιθανά στον κόσμο, στη σημερινή συγκυρία, ιδιαίτερα στη χώρα που ζούμε. Τα εσωκομματικά θα τα αφήσει σε κάποιους από εκείνους που τον στήριξαν. Έκαναν εντύπωση μάλιστα τα θερμά λόγια που είπε για τον Νίκο Παππά και η ακόμη θερμότερη αγκαλίτσα τους. Εγώ πάντως, αν ήμουν στη θέση του συντρόφου του, θα ζήλευα. Μπορεί ο άνθρωπος να μη ξέρει ελληνικά, αλλά μάτια έχει…

Ομολογώ ότι αδυνατώ να προβλέψω με σιγουριά που και πως θα καταλήξουν όλα, ούτε πως θα επηρεάσουν τις αυτοδιοικητικές εκλογές τον επόμενο μήνα, τις ευρωεκλογές αργότερα, το έρμο ΠΑΣΟΚ, αφού είναι σαφές ότι ο Κασσελάκης παρατάει όλο και πιο εμφανώς την αριστεροσύνη και βεβαίως την κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία. Άλλωστε, παραμένει μυστήριο και η στάση του Τσίπρα, όχι όμως και των κολλητών του (Γιώργος Τσίπρας, Πολάκης, Παππάς κλπ)!

Αν και η γενικότερη «αναστάτωση» που επικρατεί στη χώρα δεν αφήνει πολύ χώρο στο ΠΑΣΟΚ να «ακουστεί», ο Νίκος Ανδρουλάκης τόνισε στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στο Ζάππειο την Τετάρτη (20/9) πως το κόμμα του είναι ικανό και έτοιμο να αποτελέσει εναλλακτικό πόλο για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Με αφορμή τις μεγάλες φυσικές καταστροφές, ο κ. Ανδρουλάκης σημείωσε πως «το μεγάλο επίδικο είναι ποιος μπορεί να φτιάξει το κράτος μας ως έναν ευέλικτο μηχανισμό που θα υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, τη διάκριση των εξουσιών, θα έχει ισχυρές κοινωνικές δομές υγείας και παιδείας, αξιοκρατία, διαφάνεια. Αυτό σίγουρα δεν μπορεί να το κάνει η Νέα Δημοκρατία.

Ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη νέα πορεία είναι να αποτελεί την υπεύθυνη, αξιόπιστη, προοδευτική αντιπολίτευση, που με το πολιτικό της πρόγραμμα θα καταφέρει να είναι το κυβερνητικό σχέδιο της πατρίδας μας μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές».

Ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές και στις ευρωεκλογές του καλοκαριού, λέγοντας πως είναι δύο σταθμοί, που ουσιαστικά θα δυναμώσουν ακόμα περισσότερο το κόμμα του, που φιλοδοξεί να ανεβάσει τα ποσοστά του.

«Στις επόμενες εθνικές εκλογές φιλοδοξούμε το πολιτικό μας σχέδιο να είναι το κυβερνητικό σχέδιο της πατρίδας μας, για να μειωθούν οι ανισότητες, να υπάρχει βιώσιμη ανάπτυξη, σεβασμός στο περιβάλλον, στα ανθρώπινα δικαιώματα και ευκαιρίες για όλους και ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους οι οποίοι δυστυχώς απογοητεύονται συνεχώς από το πολιτικό προϊόν της σημερινής κυβέρνησης.

Έχουμε χρέος να κάνουμε πολλά και να είστε σίγουροι ότι θα τα κάνουμε και δεν θα απογοητεύσουμε όσους εμπιστεύτηκαν το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη νέα του πορεία» σημείωσε.

Σε μία περίοδο, πάντως, που στην Ελλάδα βλέπουμε πόσο μεγάλο ρόλο παίζει η εικόνα και η επικοινωνία, το αφήγημα Ανδρουλάκη μοιάζει «ρομαντικό».

Θα μπορέσει άραγε μόνο με τις ιδέες του να προσελκύσει ψηφοφόρους και να μην παρασυρθεί και αυτό από το... φαινόμενο Κασσελάκη; Η πρόκληση είναι μεγάλη και οι ευρωεκλογές σε λιγότερο από ένα χρόνο. Είναι ρίσκο να λες ότι θα είσαι -τουλάχιστον- δεύτερο κόμμα.

Ίσως γι΄αυτό ο Νίκος Ανδρουλάκης, που προφανώς δεν είναι τόσο επικοινωνιακός όσο ο Κασσελάκης, επιχείρησε ένα πρώτο crash test... εντυπώσεων, συγκρίνοντας τα νούμερα στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ με αυτά στην αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑΣΟΚ:

«Εμείς με κορονοϊό και με αυστηρά μέτρα είχαμε συμμετοχή 270.000 ανθρώπων. Δεν περιφρονώ τίποτα αλλά στις εκλογές του πρώτου γύρου στον ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχαν οι μισοί. Οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι μαζί, πήραν όσες ψήφους έλαβα την 2η Κυριακή για να εκλεγώ πρόεδρος. Αν συγκρίνω ποσοστά και συμμετοχή, οι δικές μας εκλογές είχαν πολλαπλάσιο πολιτικό αποτύπωμα».

Όσο για το αν θα επιδιώξει επαφές με τη νέα ηγεσία είπε ότι «ο διάλογος ανάμεσα στις προοδευτικές δυνάμεις θα γίνεται καθημερινά με προτάσεις και πρωτοβουλίες στα προβλήματα της χώρας».,

Πρόσθεσε, όμως, ότι  «το μοντέλο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση».

Κι αυτό το αφήγημα ενδεχομένως να δουλέψει πράγματι υπέρ του ΠΑΣΟΚ, αν ο Κασσελάκης (εφόσον εκλεγεί) έχει στη στενή του ομάδα Τσίπρα, Παππά και Πολάκη. Με αυτή τη σύνθεση το ΠΑΣΟΚ δεν κινδυνεύει να χάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ τους Κεντρώους και Κεντρωδεξιούς που είναι πια δυσαρεστημένοι από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και επέστρεψαν στο Κέντρο στις τελευταίες εκλογές.

Ο Κασσελάκης, που επικοινωνιακά είναι αλήθεια πως έχει καταφέρει να προκαλέσει αίσθηση, πήγε στη Μακρόνησο με σκάφος του ναυάρχου, πρώην υπουργού και νυν βουλευτή Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Ευάγγελου Αποστολάκη.

Από τη φορτισμένη συναισθηματικά Μακρόνησο ο Κασσελάκης υποτίθεται πως είχε στόχο να περάσει μήνυμα ενότητας. Πως όσοι βρέθηκαν εκεί εξόριστοι δεν συμφωνούσαν σε όλα, αλλά ενώθηκαν για έναν κοινό σκοπό. Μόνο που η επιλογή αυτή έπεσε... βαριά σε πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντί για ενότητα λοιπόν η... απόβαση Κασσελάκη στη Μακρόνησο έφερε διχόνοια. Ακόμα και αναφορές για διάσπαση.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, επίσης υποψήφιος για την ηγεσία έκανε λόγο για «μέγα λάθος» που αποδεικνύει πως ο Κασσελάκης δεν έχει «συναισθηματική νοημοσύνη». Ζήτησε μάλιστα εκ μέρους του «συγγνώμη» από όλο το ΣΥΡΙΖΑ.

Μία «συγγνώμη» που δεν αποδέχθηκε ο Παύλος Πολάκης, ο οποίος στηρίζει σθεναρά τον Κασσελάκη.

Η Έφη Αχτσιόγλου και ο Νίκος Παππάς δεν ύψωσαν τους τόνους, αλλά τόνισαν με νόημα πως είναι προτιμότερο «να συζητάμε τις πολιτικές μας προτάσεις και όχι τα σποτάκια», ενώ ο Στέφανος Τζουμάκας είναι ως γνωστόν «μόνος εναντίον όλων».

Απέναντι στον Κασσελάκη τάχθηκαν δημόσια ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Νίκος Μπίστης, αλλά και η πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Δέσποινα Κουτσούμπα, που ανήκει στο χώρο της Αριστεράς. Η κα. Κουτσούμπα επισήμανε μάλιστα πως κανονικά ο κ. Κασσελάκης έπρεπε να έχει άδεια από το υπουργείο Πολιτισμού για να κάνει την επίμαχη βιντεοσκόπηση.

Η ανάρτηση του Κασσελάκη από τη Μακρόνησο, πάντως, αν και «φθηνή» επικοινωνιακά ανέδειξε καλύτερα τα στρατόπεδα που έχουν δημιουργηθεί εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Παρά την ουδέτερη στάση του Αλέξη Τσίπρα είναι πολλά στελέχη και υποστηρικτές του (Μωραϊτης, Σούλης, Αποστολάκης, Καρανίκας, Αυλωνίτου, Κραουνάκης) που τάσσονται δυναμικά υπέρ του πρωτοεμφανιζόμενου Κρητικού, ο οποίος -αν και χωρίς προτάσεις- έχει δυναμική, που σίγουρα χρειάζεται ένας «wanna be» πολιτικός ηγέτης.

Είναι, ωστόσο, προβληματικό ότι το βασικό του όπλο είναι η επικοινωνιακή του ομάδα και πως σε όλη του την προεκλογική εκστρατεία δεν έχει πει σχεδόν τίποτα για μείζονα ζητήματα, όπως το Στεγαστικό, η Κλιματική Κρίση ή η Τεχνητή Νοημοσύνη, που θα έπρεπε να τον απασχολούν ως νέο άνθρωπο και επιστήμονα.

Αντίθετα, ως βασικό του προσόν διαρκώς επαναλαμβάνει την πίστη του πως είναι ικανός να νικήσει στις εκλογές τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από την αρχική του δήλωση είχε άλλωστε κάνει σαφές πως είναι πιο έξυπνος και μιλάει τέλεια αγγλικά.

Τα παραπάνω δικαιολογούν και την επιλογή να κάνει σποτ στη Μακρόνησο. Θα μπορούσε τις ώρες που σπατάλησε όμως γι’ αυτό να τις αφιέρωνε σε κάτι πιο ουσιαστικό, ιδιαίτερα την ώρα που η Ελλάδα βιώνει τη δραματική κατάσταση στη Θεσσαλία.

Όπως είχε πει, όμως, κάποτε σε σαρδάμ ο Κυριάκος Μητσοτάκης, «με ενδιαφέρει η επικοινωνία κι όχι η ουσία». Αυτό ταιριάζει στον Κασσελάκη και ίσως τελικά ταιριάζει στο πολιτικό μας σύστημα. Σε κάθε εν δυνάμει πρωθυπουργό.

Για να είμαστε αντικειμενικοί, ο Κασσελάκης έχει καταπιεί στο κομμάτι της επικοινωνίας τους αντιπάλους του για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι δεν δίνουν τόση βαρύτητα στα σποτάκια, το life style και στα social media.

Στις εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, δεν ψηφίζουν όλοι οι Έλληνες. Ψηφίζουν όσοι ενδιαφέρονται για το συγκεκριμένο κόμμα, το οποίο στον πυρήνα του έχει πολίτες πιο... παραδοσιακούς πολιτικά. Έχουν μάθει σε αφισοκόλληση και ζυμώσεις στα καφενεία. Εκεί υπερέχουν Τσακαλώτος, Παππάς και Αχτσιόγλου. Αν ο Κασσελάκης καταφέρει να οδηγήσει στην κάλπη κόσμο από τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο, τότε η πλάστιγγα μπορεί να γύρει υπέρ του.

Εσείς ποιον υποψήφιο θεωρείτε καταλληλότερο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Ψηφίστε στο #poll του Reporter ΕΔΩ

Το γεγονός ότι λειτουργεί το 112 αποτελεί ασφαλώς πρόοδο, καθώς με αυτόν τον τρόπο σώζονται πολλές ανθρώπινες ζωές, ωστόσο, η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με τη λογική «αυτά ξαναφτιάχνονται, οι άνθρωποι δεν γυρίζουν πίσω».

Τα δάση και ιδιαίτερα αυτό της Δαδιάς δεν είναι ένα κτίριο που πέφτει και θα το ξαναχτίσουμε. Δεν είναι αμάξι που τρακάραμε και θα το πάμε στον φαναρτζή. Η χλωρίδα και η πανίδα της περιοχής είναι ανεκτίμητης αξίας και φυσικά καμία αναδάσωση δεν θα δώσει τη λύση έτσι απλά ως δια μαγείας. Ούτε φυσικά το «evros pass» μπορεί να εξαγοράσει τις τεράστιες απώλειες στον Έβρο. Δεν πρόκειται να φέρει πίσω όσα χάθηκαν, ούτε να συγκρατήσει τις βροχές και τις πλημμύρες.

Σε μία κανονική χώρα η Δαδιά θα ήταν η πιο καλά φυλασσόμενη περιοχή, καθώς αποτελούσε εθνικό θησαυρό. Σε μία κανονική χώρα η καταστροφή της Δαδιάς θα ισοδυναμούσε με εθνικό πένθος.

Αντίθετα, στην Ελλάδα εμφανιζόμαστε ιδιαίτερα… ψύχραιμοι. Οι ανταποκρίσεις από τον Έβρο είναι περιορισμένες και οι αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου (ακόμα και της αντιπολίτευσης) είναι «μετρημένες». Ελλάδα φαίνεται είναι μόνο η Αθήνα και κυρίως το Μαξίμου. Δεν είναι, όμως, κομματικό το ζήτημα.

Η μεγαλύτερη πυρκαγιά των τελευταίων ετών στην ΕΕ και μάλιστα σε ένα από τα σπουδαιότερα δάση μας δεν μπορεί να ξεπεραστεί με εξαγγελίες και pass. Πρέπει να προσπαθήσουμε παραπάνω για να δώσουμε στους πολίτες να καταλάβουν πως το περιβάλλον δεν είναι κάτι αυτονόητο. Πρέπει να τους εκπαιδεύσουμε για να καταλάβουν πως το περιβάλλον υποφέρει. Δεν είναι εξασφαλισμένο για πάντα. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως αυτά που η γενιά μας είχε εξασφαλισμένα, δεν θα περάσουν χωρίς προσπάθεια στα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Όσο δεν προστατεύουμε τα δάση μας και διατηρούμε μία μοιρολατρική στάση απέναντι στην κλιματική αλλαγή επειδή έτσι έχουμε μικρότερο πολιτικό κόστος, δεν εκπαιδεύουμε σωστά τους πολίτες μας.

Αντίθετα, τους κάνουμε μεγάλο κακό. Αντί να καταλαβαίνουν τι σημαίνει Δαδιά, Ρόδος, Πάρνηθα και Εύβοια, ασχολούνται με ανούσια θέματα και καταλήγουν να παίρνουν στα χέρια τους μεσαιωνικά… δαδιά και να διαμαρτύρονται για τις νέες ταυτότητες και τα τσιπάκια.

Είναι εύκολο να ρίχνουμε το… ανάθεμα στους ψεκασμένους, αλλά μπορούμε να διαλέξουμε και το δύσκολο δρόμο. Να ασχοληθούμε σοβαρά με την κλιματική κρίση, να θωρακίσουμε πραγματικά τα δάση μας, με σωστά επανδρωμένες υπηρεσίες και νέες τεχνολογίες. Να οργανωθούμε για να αντιμετωπίσουμε πλημμύρες και χιονοπτώσεις.

Να μιλήσουμε στους πολίτες για την αξία του φυσικού μας περιβάλλοντος, να εκπαιδεύσουμε σωστά τα παιδιά μας και να τους αποδείξουμε ότι προσπαθούμε όλοι μαζί για να σώσουμε τα δάση, τις θάλασσες, τις λίμνες και τα ζώα μας. Αυτά είναι ο πλούτος μας, το μέλλον μας, η ζωή μας.

Η Δαδιά είναι το φως και τα… δαδιά το σκοτάδι. Δυστυχώς, η Πολιτεία μοιάζει να έχει λάθος προτεραιότητες και ασχολείται με όλα αυτά μόνο όταν πνιγόμαστε ή καιγόμαστε. Όταν δεν συμβαίνει τίποτα από τα δύο, έχει σβηστές τις μηχανές. Και κάπως έτσι αντί να ανάβει το φως, τροφοδοτεί το σκοτάδι.

Ούτε θυμάμαι ποιος υποτίθεται ότι ήταν αρχικά ο στόχος του άχρηστου έργου. Στο μυαλό μου έχω συγκεχυμένα κάτι μπερδεμένα περί ποδηλατόδρομου (μήκους 700 – 800 μέτρων γιατί τόση είναι η Πανεπιστημίου από το Σύνταγμα ως την Ομόνοια), περί ανάγκης διαπλάτυνσης πεζοδρομίων (στην οδό με τα πιο φαρδιά πεζοδρόμια και από τις δύο πλευρές, δίχως ποτέ φαινόμενα συνωστισμού), μαζί με εικόνες φοινίκων μέσα σε τεράστιες τσιμεντένιες γλάστρες, για να κρύβουν τις φουντωμένες ακακίες που υπήρχαν και τώρα ακούω για πλατάνια που θα φυτευτούν. Για πλατάνια που χρειάζονται μπόλικο νερό σε εποχή κλιματικής κρίσης και που όταν οι ρίζες τους μεγαλώσουν θα φουσκώσουν τα πεζοδρόμια, αν δεν απειλήσουν και θεμέλια κτιρίων…

Εκείνο που γνωρίζω εγώ είναι ότι ο Μπακογιάννης έχει καταφέρει να εξοργίσει πάρα πολλούς πολίτες της Αθήνας. Ανάμεσά τους και αναντάμπαπαντάμ νεοδημοκράτες, όχι μόνο τους άλλους που τον ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές για να εξορκίσουν κάθε πιθανότητα να πάρει τη δημαρχία ο υποψήφιος του Σύριζα, ο Ηλιόπουλος (που μεταξύ μας ήταν και παραμένει απερίγραπτος, σωστός Συριζαίος). Τώρα ένας μεγάλος αριθμός από τους θυμωμένους δημότες έχει απαλλαγεί από τον φόβο του Σύριζα μετά την καταβαράθρωσή του στις εκλογές του Ιουνίου και αρκετοί βρίσκουν «συμπαθητικό» τον Χάρη τον Δούκα, τον καθηγητή του Πολυτεχνείου που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, δηλώνοντας μάλιστα ότι θα τον ψηφίσουν.

Δεν ξέρω πόσοι από τους νεοδημοκράτες που δηλώνουν ότι δεν μπορούν να μυρίσουν τον Μπακογιάννη και βρίσκουν συμπαθή τον Δούκα, θα το πράξουν τελικά. Θα ψηφίσουν δηλαδή τον δεύτερο, γιατί τους απογοήτευσε και τους εξόργισε ο πρώτος.  Ο Μητσοτάκης έχει φροντίσει να κομματικοποιήσει στο έπακρο τις επερχόμενες περιφερειακές και δημοτικές εκλογές –κυρίως των μεγάλων πόλεων -, οπότε το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι θα ψηφίσουν κομματικά. Όπως άλλωστε κάνουν επί δεκαετίες. Με αυτή την έννοια, είναι χαοτικές οι διαφορές  που προέκυψαν στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών. Στην Α’ Αθήνας, που τα όρια της συμπίπτουν με τα όρια του Δήμου Αθηναίων, η Ν.Δ. πήρε το 43,27% των ψήφων, ο Σύριζα το 19,97%, το ΚΚΕ το 8,9% και το ΠΑΣΟΚ μόλις το 6,86%.

Αυτό σημαίνει ότι ο συμπαθής –και στη φάτσα – καθηγητής του Πολυτεχνείου Χάρης Δούκας διεκδικεί την δημαρχία της Αθήνας δίχως κομματική προίκα, άρα με μειωμένες ελπίδες για νίκη, όταν μάλιστα τα συστημικά μήντια στο σύνολό τους χαϊδεύουν τον Μπακογιάννη, ή συγκρατούνται όσο μπορούν στην άσκηση κριτικής σε βάρος του. Από την άλλη πλευρά, αυτό δεν αποκλείει μία αξιοπρεπή εμφάνιση του Δούκα, με ποσοστά πολύ υψηλότερα του ΠΑΣΟΚ στην Α΄Αθήνας, αρκεί:

Πρώτον, να κρατήσει αποστάσεις στο μέγιστο δυνατό από τον μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και κυρίως από τον αρχηγό Ανδρουλάκη, για να μη στείλει τους δυσαρεστημένους με τον Μπακογιάννη νεοδημοκράτες πίσω , στην αγκαλιά του. Η σύνδεσή του με το ΠΑΣΟΚ ας μείνει περιορισμένη σε συναντήσεις και εμφανίσεις με τον Παύλο Γερουλάνο που υπήρξε διεκδικητής της δημαρχίας στο παρελθόν, είναι βουλευτής της Α΄Αθήνας, επομένως δικαιολογείται το ενδιαφέρον του για τους δημότες ψηφοφόρους και είναι αποδεκούς στους αστούς, αυτούς που είναι θυμωμένοι με τον σημερινό δήμαρχο. Είναι αλήθεια ότι ο Δούκας προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις από το ΠΑΣΟΚ δηλώνοντας βασικά ανεξάρτητος και διανθίζοντας το ψηφοδέλτιο του με στελέχη περιβαλλοντικών οργανώσεων και όχι με κομματικούς, αλλά πρέπει και να επιμείνει σε αυτή την τακτική μέχρι τέλους.

Δεύτερον, να καταλάβει πολύ γρήγορα ότι άλλο  καθηγητής του Πολυτεχνείου  με αντικείμενο τις «πολιτικές για την ενέργεια, το περιβάλλον και το κλίμα, με εφαρμογή στις πόλεις και στους απαραίτητους τεχνο – οικονομικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς», που απευθύνεται σε φοιτητές και εντελώς άλλο  υποψήφιος δήμαρχος που απευθύνεται σε ψηφοφόρους διαφορετικού βεληνεκούς αντίληψης, αλλά που στο σύνολό τους ενδιαφέρονται για την καθημερινότητα. Που σημαίνει ότι

Τρίτον, είναι αναγκαίο να αφήσει στην άκρη τα θεωρητικά, τα δασύτριχα και τα οράματα περί ανάκτησης από την Αθήνα «της χαμένης αξιοπρέπειας για να ξαναβρεί τη χαμένη ταυτότητά της» και τα άλλα συναφή, όπως τα διατύπωσε στο «Βήμα της Κυριακής» και να μιλήσει απλά και αντιληπτά στο μέσο άνθρωπο. Να πει δηλαδή ότι οι στόχοι του είναι μια Αθήνα (με τα πιο βρώμικα πεζοδρόμια στον κόσμο ίσως) καθαρή, επαρκώς ηλεκτροφωτισμένη παντού, ασφαλής, με βατά πεζοδρόμια (που σήμερα είναι αδιάβατα είτε επειδή είναι στενά, είτε επειδή είναι φουσκωμένα, είτε επειδή είναι κατειλημμένα από τραπεζοκαθίσματα κλπ), ότι θα αποκαταστήσει τις πινακίδες με τα ονόματα των οδών και των σημάτων της τροχαίας, ότι θα περιορίσει το γκράφιτι παντού και έξω από τα σχολεία και ότι θα δώσει μάχες μέχρι θανάτου με την κεντρική διοίκηση για να πετύχει όσο το δυνατόν περισσότερα από αυτά. Και ταυτόχρονα να υποσχεθεί ότι αν εκλεγεί, δύο φορές την εβδομάδα θα περιφέρεται δίχως τυμπανοκρουσίες σε περιοχές του δήμου για να ελέγχει αυτοπροσώπως την κατάσταση που επικρατεί σε αυτές.

Αυτές σε γενικές γραμμές είναι οι απόψεις μου για το πώς πρέπει να πολιτευτεί ο συμπαθής Χάρης Δούκας για να εκμεταλλευθεί την οργή κατά Μπακογιάννη και να κάνει αισθητή την παρουσία του στις δημοτικές εκλογές. Αν πάλι δεν σας αρέσουν έχω και άλλες , ακριβώς αντίθετες γιατί τέτοιος Έλληνας είμαι εγώ!

Υποψιάζομαι δηλαδή ότι ο περιφερειάρχης Αττικής φαγώθηκε τώρα, αφενός σε μία προσπάθεια επικοινωνιακού αντιπερισπασμού μετά τις ήττες στις μάχες με τις πυρκαγιές και ιδιαίτερα μετά τη νίλα στη Νέα Αγχίαλο, αφετέρου γιατί τα μηνύματα που έφταναν στην κυβέρνηση για τη δημοτικότητα του Πατούλη εν όψει τον αυτοδιοικητικών εκλογών του Οκτωβρίου, δεν ήταν καλά. Είναι πολλοί εκείνοι, πέρα από τους «βαμμένους» νεοδημοκράτες,  που την προηγούμενη φορά τον ψήφισαν (κλείνοντας αυτιά, μύτη και μάτια) για να μην δώσουν χαρά στον Σύριζα, αλλά τώρα εμφανίστηκαν πολλοί, μεταξύ τους και νεοδημοκράτες, που δήλωναν αποφασισμένοι να μην δώσουν ψήφο στον Πατούλη.

Συνήθως μία τέτοια αρνητική στροφή απέναντι σε πολιτικούς οφείλεται στη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων για τα έργα τους. Αναμφίβολα ο Πατούλης δεν διακρίθηκε για το έργο του, ούτε για την αποτελεσματικότητά του. Κάθε άλλο. Νομίζω όμως ότι ο βασικός λόγος της πεσμένης δημοτικότητάς του είναι ότι η υπερβολική δηθενιά και οι τρομερά μεγάλες ποσότητες αισθητικής  του «κιτς», που εκπέμπει σε συνδυασμό με εκείνο το γλυκερό ύφος του, ξεπέρασαν τις αντοχές, ακόμη και «βαμμένων» νεοδημοκρατών. Αυτό ισχύει σίγουρα για τους αστούς πολίτες, έστω τους λίγους αναλογικά, που η αισθητική τους δεν άντεχε άλλη μία θητεία Πατούλη στην περιφέρεια Αττικής…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρνητικά μηνύματα φτάνουν στο Μαξίμου και για τον σημερινό δήμαρχο Αθηναίων, τον Μπακογιάννη, αλλά η περίπτωση είναι διαφορετική. Ο Πατούλης «φαγώθηκε» επίσης γιατί θα ερχόταν αντιμέτωπος με ένα σοβαρό αντίπαλο. Τον Σγουρό που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ, που έχει δοκιμαστεί στη θέση του περιφερειάρχη και η θητεία του έληξε με θετικό πρόσημο, που δεν είναι Σύριζα (άρα δεν προκαλεί αντισυριζαϊκό μένος), που τα πήγε καλά στις προηγούμενες περιφερειακές εκλογές και πήρε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο από το κόμμα που τον στηρίζει. Χάντικαπ για τον Σγουρό παραμένει τα χαμηλά ποσοστά του ΠΑΣΟΚ στην Αττική, αλλά ο Μητσοτάκης – που επιθυμεί διακαώς να βάψει μπλε τη χώρα και στις περιφερειακές εκλογές, ιδιαίτερα την ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας - δεν θέλησε να το διακινδυνεύσει. Εξ ου και προέκυψε Χαρδαλιάς ως υποψήφιος της Ν.Δ.

Ο Χαρδαλιάς από την πλευρά του δεν δημιουργεί την  εντύπωση ότι είναι υψηλού επιπέδου αισθητικής. Αντίθετα, εκπέμπει λαϊκότητα, αλλά λειτουργεί υπέρ αυτού το γεγονός ότι δεν καμώνεται πως είναι κάτι διαφορετικό. Εκπέμπει δηλαδή μία αυθεντικότητα που ενισχύεται πρώτον, από το «φωτοστέφανο» του πολύ δραστήριου και του έτοιμου να πέσει στη «φωτιά» όπως έδειξε τότε με την πανδημία και τους εμβολιασμούς, δεύτερον, ότι έχει διατελέσει δήμαρχος Βύρωνα και επομένως έχει εμπειρία στον χώρο της αυτοδιοίκησης. Αν και η θητεία του στον Βύρωνα θεωρείται αμφιλεγόμενη σύμφωνα με κατοίκους του συγκεκριμένου δήμου… Τέλος πάντων, αρκεί να επιδείξει και πιο σωστή κρίση, αν εκλεγεί, από αυτήν που επέδειξε δείχνοντας δημόσια χάρτες των στρατοπέδων της χώρας!

Μπακογιάννης

Όπως είπα και παραπάνω, ο Μπακογιάννης είναι διαφορετική περίπτωση από τον Πατούλη.  Ήλθε στην Αθήνα με περγαμηνές από την Ευρυτανία (με τη βοήθεια εξαιρετικών δημοσίων σχέσεων και βεβαίως ολόκληρου του Μητσοτακέϊκου), είναι πριγκιπόπουλο με φιλοδοξίες πέρα από τον Δήμο Αθηναίων όταν έλθει η κατάλληλη ώρα, αλλά σαν δήμαρχος Αθηναίων τα έκανε μαντάρα. Ναι, τα έκανε μαντάρα χωρίς αμφιβολία, όσο και αν ο ίδιος μαζί με το σόϊ του προσπαθούν να εξωραίσουν την εικόνα του, έχοντας και την αμέριστη υποστήριξη των συστημικών μήντια στο σύνολό τους. Είναι πολλοί οι Αθηναίοι που έχουν εξοργιστεί με την ακατάληπτη απόφαση και την άθλια εκτέλεση των αχρείαστων παρεμβάσεων στην Πανειστημίου κυρίως και στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος, που έχουν κάνει άνω – κάτω το κέντρο της πόλης. Θύμωσαν ακόμη περισσότερο επειδή εξ αρχής ήταν φανερό ότι το εγχείρημα ήταν λάθος, διαπιστώνοντας επίσης στην πορεία ότι ενώ αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στην πράξη, ο δήμαρχος επέμενε και επιμένει σαν κακομαθημένο παιδί.

Και στην περίπτωση Μπακογιάννη είναι πολλοί οι νεοδημοκράτες Αθηναίοι του κέντρου που δηλώνουν αποφασισμένοι να μην τον ψηφίσουν. Σε αυτόν όμως δεν έφτασε και δεν μπορούσε να φτάσει το λεπίδι του Μητσοτάκη. Κατ΄ αρχήν γιατί δεν μπορούσε να φάει ταυτόχρονα περιφερειάρχη και δήμαρχο, δείχνοντας ότι έκανε και άλλες λανθασμένες επιλογές (θυμίζω και τον Μηταράκη), ακόμη περισσότερο που ο Μπακογιάννης είναι στενή οικογένεια και επιπλέον δεν κινδυνεύει να χάσει τις επόμενες εκλογές. Δεν έχει να αντιμετωπίσει ένα Σγουρό με αντίστοιχη εμβέλεια (κάποιον άγνωστο Δούκα θα στηρίξει το ΠΑΣΟΚ σε μία εκλογική περιφέρεια που με το ζόρι κατάφερε να βγάλει μία έδρα), ο Σύριζα δεν ξέρει τι του γίνεται (δείγμα ότι προσανατολίζεται πάλι στον… Παππά επειδή έβαζε καλάθια κάποτε και κατά τα άλλα «πιασ’ τ’ αυγό και κούρευε»), επομένως ο Μπακογιάννης θα συνεχίσει να ανασκολοπίζει την Πανεπιστημίου και μπράβο του.

Είναι εντελώς αδιανόητο ότι μία φωτιά που έκαιγε επί πολλές ώρες σε μία περιοχή που δεν την λες δύσβατη, αντίθετα είναι εντελώς επίπεδη, έφτασε μέχρι αποθήκη πυρομαχικών και την τίναξε στον αέρα. Που σημαίνει πλήρη αποτυχία στην προσπάθεια αντιμετώπισής της. Είναι επίσης πέρα από κάθε φαντασία το γεγονός ότι δεν υπήρχε φροντίδα πλήρους αποψίλωσης του εδάφους, χωρίς δέντρα, χωράφια, ακόμη και χλόη, σε ακτίνα τουλάχιστον ενός χιλιομέτρου γύρω από τη βάση και τις υπόλοιπες που υπάρχουν στην επικράτεια. Και είναι τέλος ασύλληπτο το δεδομένο ότι μία τέτοια βάση δεν διαθέτει επαρκή μέσα και κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό για να αντιμετωπίσει ακόμη και μόνη της τέτοιες καταστάσεις.

Από την άλλη πλευρά η υλική και ηθική καταστροφή που συνέβη στην 111^η πτέρυγα μάχης – προσβάλλοντας  και τη μνήμη των δύο ηρωϊκών αεροπόρων που σκοτώθηκαν ελάχιστες ώρες πριν προσπαθώντας να σβήσουν την πυρκαγιά στην Κάρυστο (που από τότε που ήμουν νιος και γέρασα η συγκεκριμένη περιοχή καίγεται κάθε χρόνο) – αποτελεί αντανάκλαση του μιθριδατισμού, της απειθαρχίας, της ανικανότητας, της αναξιοκρατίας, της ασυδοσίας, της πλήρους απουσίας στοιχειώδους συναίσθησης ευθύνης, της αδιαφορίας, ατιμωρησίας και τελικά της σαπίλας που χαρακτηρίζει την σημερινή ελληνική κοινωνία.  Περί αυτού πρόκειται και είναι να απορεί κανείς πως  δεν γίνεται αντιληπτό, ακόμη και από ανθρώπους καλών προθέσεων και υψηλής νοημοσύνης. Εκτός και αν δεν τολμούν να το φωνάξουν οι τελευταίοι.

Όλος αυτός ο πολτός που βλέπουμε και διαπιστώνουμε στην καθημερινότητά μας, συντηρημένος με απύθμενη μπουρδολογία και τεράστιες ποσότητες δηθενιάς, ήταν αδύνατο να παραμείνει στα όρια της πολιτικής ζωής, εκτός στρατεύματος δηλαδή. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι κάτι τέτοιο είναι αφύσικο (οι παλιότεροι έχουν βιώσει, μεταξύ άλλων,  την φοβερή επαγγελματική ανικανότητα των χουνταίων που την πληρώνουμε ακόμη ως χώρα) και το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι έχουν κάνει θητεία. Καφενοκατάσταση και παπαρολογία σε όλο τους το μεγαλείο, αλλά προσωπικά ήθελα να πιστεύω ότι η αεροπορία θα ήταν κάπως διαφορετική, όπως και το ναυτικό, ως πιο τεχνικά σώματα.  Ίσως γιατί αυτή είναι η ελπίδα μας, ζώντας τις αυξομειώσεις της έντασης με την Τουρκία, αλλά και τον βομβαρδισμό των αναφορών περί εξαιρετικών επιδόσεων και ενίσχυσης του εξοπλισμού.

Όχι ότι δεν υπάρχουν αξιωματικοί που ξεχωρίζουν ή καλές επιδόσεις ούτε για δείγμα, αλλά το κρίσιμο μέγεθος είναι η εκπαίδευση, η επάρκεια και η πειθαρχία του μέσου όρου του ανθρώπινου δυναμικού. Εκεί που είναι φανερό ότι η χώρα υστερεί σε όλους τους τομείς γιατί η πολιτική τάξη, η κοινωνία (μαζί με τους λεγόμενους ταγούς της στη συντριπτική πλειοψηφία τους) και τα μήντια δεν  θέλουν να αλλάξει τίποτα στις διαδικασίες, στη νοοτροπία και στο αποτέλεσμα. Είναι πάρα πολλοί οι άσχετοι βολεμένοι (περιλαμβάνονται και οι κουτσοβολεμένοι σε αυτούς) κρυμμένοι πίσω και μέσα στον  διάχυτο συντεχνιασμό και στην πλήρη άγνοια του παντός, που αποστρέφονται κάθε ιδέα βελτίωσης της χώρας. Είναι φανερό ωστόσο ότι δεν πάει άλλο…

Σύμφωνα με τις εξαγγελίες και τη ρητορική τους, πρωθυπουργός και υπουργοί αντιλαμβάνονται ότι η χώρα βρίσκεται στο μη περαιτέρω. Γι’ αυτό και υπόσχονται συνεχώς μεταρρυθμίσεις, άγνωστο ακόμη πως τις εννοούν και πόσο αποφασισμένοι είναι, καθώς απαιτούνται «κοχόνες» πολύ μεγάλων διαστάσεων. Πολύ μεγαλύτερων από αυτές που χρειάζεται η παύση ενός υπουργού σαν τον Μηταράκη που η συμπεριφορά του συγκέντρωνε πολλά από  τα χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας που προανέφερα. Για να ξαναγυρίσουμε όμως στην ξεφτίλα της Νέας Αγχιάλου, αποτελεί εξαιρετικά ζωτική ανάγκη να εμπεδωθεί στρατιωτική πειθαρχία στο… στράτευμα. Αμέσως και χωρίς εκπτώσεις, δίχως ανοησίες, όπως αυτή του Χαρδαλιά που έδειξε δημόσια χάρτες στρατοπέδων, με κατακρεούργηση όσων βγάζουν στη φόρα απόρρητα, ή κλέβουν αποθήκες πολεμικού υλικού!

Παρεμπιπτόντως, επειδή εξοπλιζόμαστε φρεγάτες και αεροπλάνα που η χρήση και η συντήρησή τους απαιτεί ανθρώπους υψηλότατου επιπέδου, στις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις οι βάσεις στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων και Ευελπίδων έπεσαν αντίστοιχα 1781 και 1805 μονάδες, στη Σχολή Ικάρων μόνον 10 σε σχέση με πέρυσι, αλλά στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού 930, στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Αεροπορίας (Διοικητικής και Εφοδιαστικής Υποστήριξης) 800, στις δύο Σχολές Μονίμων Υπαξιωματικών Αεροπορίας (Τεχνολογικής Υποστήριξης) 555 και 610 αντίστοιχα, στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Στρατού (Όπλα) 720, στους Μηχανικούς Ναυτικούς Δοκίμους 608 μονάδες. Αυτά ενδεικτικά και όποιος καταλαβαίνει τι σημαίνουν, καταλαβαίνει. Εγώ πάντως καταλαβαίνω ότι ουαί και αλίμονο αν μπλέξουμε με τους Τούρκους και το διαλαλώ…

Όμως αυτή την απορία την έλυσα μόνος μου γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι κάθε προσπάθεια θα είναι χαμένος καιρός και χαμένα λόγια. Καμία συγκυρία, καμία κοινωνική αδικία και κανένας ορθός λόγος δεν ανάγκασε αυτούς τους ανθρώπους να επιλέξουν Κασιδιαραίους, Βελόπουλο, Νίκη ή Ζωή και επομένως κανείς δεν μπορεί να τους πείσει να αλλάξουν άποψη. Πάντα υπήρχαν τέτοιοι στην ελληνική κοινωνία, ως τώρα ήταν κρυμμένοι σε κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου και τώρα με τη βοήθεια της πλήρους ανοχής στα πάντα και τους πάντες και κυρίως με τη βοήθεια των περιβόητων κοινωνικών δικτύων, βγήκαν στην επιφάνεια. Δεν υπάρχει «σωτηρία» για δαύτους και η προσοχή πρέπει να δοθεί ώστε να μη μολύνουν και άλλους. Τελεία και παύλα.

Για να γυρίσουμε στον Τσίπρα, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω όλες τις σούπερ αναλύσεις που είτε γράφηκαν, είτε ειπώθηκαν για τον άνδρα. Για μένα, οι περισσότερες κινήθηκαν μεταξύ υπερτονισμού των θετικών του, υποτίθεται, στοιχείων (σε επικοινωνιακό επίπεδο, γιατί άλλο δεν υπήρχε)  και υποτίμησης των πάμπολλων αρνητικών χαρακτηριστικών του, άρα ήταν –οι αναλύσεις – επιδερμικές, επίπλαστες και δήθεν, δημοσιοσχετίστικες σε μεγάλο βαθμό. Σταματώ εδώ γιατί αν συνεχίσω θα είμαι πολύ σκληρός για τον λεγάμενο, αλλά και για τον Σύριζα στο σύνολό του.

Εκείνα όμως που θέλω να τονίσω στους απανταχού αναλυτές είναι ότι, πρώτον ο Τσίπρας και ο περίγυρός του δεν είχαν και δεν έχουν οποιαδήποτε σχέση με την αριστερά, αλλά μόνο με τον άκρατο λαϊκισμό, δεύτερον, το περίφημο επικοινωνιακό προσόν του έπαψε να λειτουργεί από το 2016-17, όπως άλλωστε αποδείχτηκε περίτρανα, τρίτον, αναδείχτηκε σε πρωταγωνιστή της πολιτική σκηνής από μία αλλοπαρμένη, κακομαθημένη και σε ταραχώδη κατάσταση κοινωνία, χρησιμοποιώντας μάλιστα αντιδημοκρατικές μεθόδους (παρέα με τους χρυσαυγίτες στην πλατεία, με απερίγραπτο μπούλινγκ κατά των Πασόκων το 2011 και στις εκλογές του 2012 κλπ.) για να μη ξεχνιόμαστε. Τέταρτον, είναι μύθος ότι έχασε ευκαιρίες να μεταλλάξει τον Σύριζα μετά το 2019. Δεν το έκανε γιατί ούτε ήθελε, ούτε ήξερε, ούτε μπορούσε να το κάνει, γιατί δεν το επέτρεπε το DNA και οι αντικειμενικές δυνατότητές του. Ο Σύριζα ήταν και είναι κατ΄ εικόνα και ομοίωσή του…

Μετά από αυτά τα συμπαθητικά και θερμά –εντελώς αντικειμενικά πάντως…- λόγια για τον Τσίπρα και τον Σύριζα, πάμε τώρα και στον Μητσοτάκη.

Θα ακούσουμε τις προγραμματικές δηλώσεις τις κυβέρνησης, θα διαπιστώσουμε πως θα πορευτεί, αλλά πολύ φοβάμαι ότι πολλά από όσα έχει υποσχεθεί απαιτούν αλυσίδα θαυμάτων. Αν αναλογιστούμε μάλιστα ότι σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, της οποίας η αφετηρία τοποθετείται ουσιαστικό στον περυσινό Σεπτέμβριο, ο ίδιος και η κυβέρνησή του έκαναν τα πάντα για να ενισχύσουν την κουλτούρα της λεηλασίας, της επαιτείας και της ασυδοσίας των νεοελλήνων. Μη και κανένας μείνει παραπονεμένος, είτε αληθινά άπορος, είτε πραγματικά απατεώνας.

Αν προσθέσουμε και τις δομές πάνω στις οποίες έχει κτιστεί και βιώνει η ελληνική κοινωνία, να δω πως θα αντιμετωπίσει φοροδιαφυγή και αισχροκέρδεια με τέτοιο πλήθος αυτοαπασχολούμενων και μικροσκοπικών εταιρειών, πώς θα βελτιώσει την εκπαίδευση έχοντας απέναντι κακομαθημένους μαθητές και φοιτητές, άσχετο και συντεχνιακό διδακτικό προσωπικό και βολεμένους με την κατάσταση γονείς, πως θα φέρει τα πάνω κάτω σε μία δικαιοσύνη που έχει δικό της μπαϊράκι, είναι της ήσσονος προσπάθειας, σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένη και ανίκανη, τι θα κάνει με τα μικροσυμφέροντα και τα μεγαλοσυμφέροντα στην υγεία – ακούω πάλι ιστορίες για κομματικές παρεμβάσεις πάσης φύσεως για προωθήσεις νεοδημοκρατών γιατρών σε νοσοκομεία – και πως θα αλλάξει την άθλια νοοτροπία πεζών και οδηγών στο κυκλοφοριακό, που καθιστά κάθε έξοδο από το σπίτι περιπέτεια με μεγάλο ρίσκο και άγνωστο τέλος. Αυτά, μεταξύ πολλών άλλων…

Και για να μην αφήσω κανέναν αδικημένο, ούτε το ΠΑΣΟΚ βλέπω να μεγαλουργεί με το σημερινό προφίλ του…    

Το αποτέλεσμα είναι άλλωστε –λίγο πολύ- προδιαγεγραμμένο. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποφύγει μία περαιτέρω διολίσθηση και να εξασφαλίσει ένα ποσοστό κοντά στο 20%, που θα τον διατηρήσει σε απόσταση ασφαλείας από το ΠΑΣΟΚ.

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, μία τέτοια εξέλιξη θα θεωρηθεί επιτυχία στην Κουμουνδούρου, που ασφαλώς αμέσως μετά θα πρέπει να λάβει αποφάσεις για το μέλλον του κόμματος.

Την πρωτοβουλία των κινήσεων ασφαλώς έχει ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος δέχεται πολλές και διάφορες εισηγήσεις από συνεργάτες, στελέχη του κόμματος, αλλά και «συμπαθούντες» αρθρογράφους ή επικοινωνιολόγους.

Το ρεπορτάζ λέει πως μετά την πανωλεθρία της 21^ης Μαϊου ο Αλέξης Τσίπρας τέθηκε ουσιαστικά οικειοθελώς υπό παραίτηση, απλώς παρέμεινε στην ηγεσία του κόμματος για να δώσει τη μάχη της δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης. Εκτιμάται πως, αν δεν το έκανε, ο ΣΥΡΙΖΑ θα εμφάνιζε εικόνα διάλυσης και είναι αλήθεια πως μέσα σε λιγότερες από τριάντα ημέρες θα ήταν αδύνατο να γίνει αλλαγή ηγεσίας.

Υπάρχουν, πάντως, πληροφορίες πως ο Αλέξης Τσίπρας το συζήτησε και αυτό, προτείνοντας στην Έφη Αχτσιόγλου να ηγηθεί του κόμματος στις εκλογές της 25^ης Ιουνίου, αλλά η πρώην υπουργός Εργασίας αρνήθηκε.

Κατά πολλούς, όμως, αυτή η κίνηση δείχνει πως ο Αλέξης Τσίπρας έχει κάνει την επιλογή του και θέλει να δώσει το «δαχτυλίδι» του ΣΥΡΙΖΑ στην κα. Αχτσιόγλου, που ρεαλιστικά είναι και η πλέον ενδεδειγμένη επιλογή.

Είναι νέα, άφθαρτη, γυναίκα, ισχυρή μέσα στο κόμμα και με γκελ στον κόσμο που αποτυπώθηκε στην κάλπη, όπου πήγε πολύ καλά σε σταυρούς.

Μένει βέβαια να επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες που θέλουν τον Τσίπρα να έχει ήδη αποφασίσει πως θα αφήσει το «τιμόνι» του κόμματος. Γιατί υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν ότι δεν δεδομένο πως ο Τσίπρας θα κάνει πίσω.

Δέχεται, άλλωστε, εισηγήσεις είτε να «μεταμορφώσει» πλήρως το κόμμα, είτε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα με τη δημιουργία ενός νέου κεντροαριστερού κινήματος.

Το δαχτυλίδι στην Έφη Αχτσιόγλου φαντάζει, πάντως, στα μάτια μου ως η αξιοπρεπέστερη επιλογή. Κι ας πάει ο Τσίπρας στο Ευρωκοινοβούλιο, όπως φημολογείται…

Υπάρχει βέβαια και το τρίτο σενάριο της ανοιχτής διαδικασίας με συνέδριο και εκλογές για την ανάδειξη του νέου ή της νέας αρχηγού. Άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα όργανα του κόμματος εν γένει δεν φημίζονται για την ταχύτητα λήψης των αποφάσεων.

Όλα αυτά ασφαλώς αν το ποσοστό στις εκλογές διατηρηθεί σε αξιοπρεπή επίπεδα. Διαφορετικά ο δρόμος θα έχει ακόμα περισσότερες λακούβες και… αναταράξεις.