Το 1991, τρία χρόνια πριν πεθάνει, ο Κερτ Κομπέιν έγραψε μια επιστολή στο Rolling Stone, εκφράζοντας τη γνώμη του για το κοινό και την πολιτική καταγωγή του περιοδικού. «Δεν θα ωφεληθούμε από μια συνέντευξη, επειδή ο μέσος αναγνώστης του Rolling Stone είναι ένας μεσήλικας πρώην χίπης που έγινε χίπης, ο οποίος βλέπει το παρελθόν τους ως "κάποιες ένδοξες μέρες" και έχει μια πιο ευγενική, πιο ήπια κι ενήλικη, όπως θεωρεί, προσέγγιση απέναντι στον νέο φιλελεύθερο συντηρητισμό. Ο μέσος αναγνώστης του Rolling Stone πάντα μάζευε μούχλα».

Η επιστολή του Κομπέιν δεν στάλθηκε ποτέ. Ο ίδιος και τα υπόλοιπα μέλη των Nirvana - ο Κριστ Νοβοσέλιτς (μπάσο) και ο Ντέιβ Γκρολ (ντραμς) - συμφώνησαν τελικά να εμφανιστούν στο Rolling Stone, αν και ο Κομπέιν φορούσε ως γνωστόν ένα μπλουζάκι με το σλόγκαν «Corporate Magazines Still Suck» στο εξώφυλλο. Παρ' όλα αυτά, η παραπάνω επιστολή διασώθηκε και περιλαμβάνεται αποσπασματικά στη βιογραφία του Τσαρλς Κρος για τον Κομπέιν, Heavier Than Heaven (2001), στην οποία αποτυπώνεται η πολιτική συνείδηση του τραγουδοποιού - στοιχείο της προσωπικότητάς του που έχει μάλλον υποβαθμιστεί από τους μουσικοκριτικούς και σπάνια εντοπίζεται στις συζητήσεις μεταξύ εκείνων που τον ακούν.

Κι όμως η ταξική οργή συναντάται σε όλα τα άλμπουμ των Nirvana. Από το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, Bleach (1989), μέχρι το κύκνειο άσμα τους, In Utero (1993), ο ήχος και η στάση της μουσικής του Κομπέιν συνδέονταν βαθιά με το εργατικό του υπόβαθρο, το οποίο όφειλε στην καταγωγή του, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στην Αμπερντίν της Ουάσινγκτον, την κωμόπολη των υλοτόμων.

Διαβάστε περισσότερα στο penna.gr