Διαφορετικά και αν θέλαμε όλοι οι παίκτες να είναι ίσοι, θα έπρεπε να κόψουμε το ένα πόδι του Μαραντόνα... Τότε όμως τι ενδιαφέρον θα υπήρχε για τους θεατές να πάνε να παρακολουθήσουν ένα ποδοσφαιρικό αγώνα;».
Αρκεί όμως το ταλέντο; Σίγουρα όχι. Χρειάζεται και δουλειά. Σκληρή δουλειά. Αν αν οι θεατές γνώριζαν τι κρύβεται πίσω από την εμφάνιση ενός πετυχημένου μάγου στο Τσίρκο, δεν θα σταματούσαν να πηγαίνουν στο Τσίρκο. Ο λόγος για τον οποίο θα πήγαιναν όμως θα ήταν λίγο διαφορετικός, αφού πέρα από το ταλέντο, θα πήγαιναν να θαυμάσουν και το αποτέλεσμα μιας δουλειάς και μίας προσπάθειας χρόνων ή, ενίοτε, και δεκαετιών. Μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν υπήρχαν.
Αν ποτέ οι κάθε λογής σοσιαλ-συνδικαλιστές καταφέρουν να εξισώσουν μισθούς και συντάξεις προς τα κάτω, θα αποθαρρύνουν την παραγωγικότητα και την ποιότητα της εργασίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτό δεν είναι καλός οιωνός για το μέλλον μιάς χώρας. Αργά ή γρήγορα οι αγορές θα το πάρουν είδηση και θα επιβάλουν τις αναγκαίες διορθώσεις που ακούνε στο όνομα «μεταρρυθμίσεις» ή «μνημόνια».
Οσο πιο μεγάλη είναι η καθυστέρηση, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η διόρθωση και τόσο πιο βίαιο το σοκ των μεταρρυθμίσεων. Και οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να αντικατασταθούν από τους φόρους. Αν συμβεί αυτό, επέρχεται φτωχοποίηση της κοινωνίας στο σύνολό της και αρχίζουν οι ικανότεροι να ψηφίζουν με τα πόδια τους. Μένουν δηλαδή τελικά πίσω στη χώρα τους μόνο όσοι στερούνται του αναγκαίου ταλέντου, ψυχικού αποθέματος και λοιπών ικανοτήτων ώστε να αναζητήσουν καλύτερη τύχη αλλού.
Καλώς ή κακώς, η σημερινή εποχή βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας ενώ η αποτελεσματικότητα του κράτους κρίνεται από την ικανότητά του να εξασφαλίζει τις απαραίτητες υποδομές και προϋποθέσεις που χρειάζεται ο πολίτης για μία ποιοτική εξυπηρέτηση στην καθημερινότητά του αλλά και ο ιδιωτικός τομές προκειμένου να είναι διεθνώς ανταγωνιστικός και να παραγάγει πλούτο. Διότι όταν δεν παράγεται πλούτος, τι υπάρχει για να μοιραστεί; Όταν, στην προσπάθειά τους να εξισώσουν τους όρους απασχόλησης και σύνταξης, οι σοσιαλ-συνδικαλιστές και λοιποί λαϊκιστές πριονίζουν το πόδι του Μαραντόνα (ή, αν προτιμάτε, του Μέσσι της σημερινής εποχής), στην ουσία αυτό που κάνουν είναι να πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο όλοι καθόμαστε.
Ο γράφων γνωρίζει βέβαια πολύ καλά ότι στη χώρα μας οι παραπάνω αράδες φαντάζουν βγαλμένες από τα ευαγγέλια των νεοφιλελευθέρων. Λάθος όμως. Πρόκειται απλά για μαθήματα ζωής, που τα ακολουθούν πλέον συστηματικά ακόμη και οι σοσιαλιστές των ανεπτυγμένων κρατών, οι οποίοι έχουν αρχίσει να εισάγουν ολοένα και περισσότερα φιλελεύθερα μεταρρυθμιστικά στοιχεία στο μείγμα της πολιτικής που ακολουθούν όταν βρεθούν στην εξουσία. Η κυβέρνηση της Γαλλίας είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Παρά τις όποιες ατέλειές της, η προχθεσινή κυβέρνηση Σημίτη είχε επίσης προσπαθήσει να βαδίσει στα ίδια χνάρια, ιδίως μάλιστα όσον αφορά το ασφαλιστικό, χωρίς όμως να έχει πάντα εξασφαλίσει την προηγούμενη υποστήριξη του κόμματος.
Προσοχή όμως, διότι οι Φιλελεύθεροι του χθες ή του σήμερα δεν έχουν σχέση με τους νεοφιλελεύθερους. Ο προχθεσινός πρόεδρος των ΗΠΑ Ρήγκαν ήταν νεοφιλελεύθερος, ενώ ο σημερινός Ομπάμα είναι φιλελεύθερος!
Η κύρια και πολύ σημαντική διαφορά ανάμεσά τους είναι πως ενώ οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι πρέπει να περιορίσουν στο ελάχιστο το ρόλο του κράτους, οι φιλελεύθεροι πιστεύουν πως το κράτος πρέπει να έχει στη διάθεσή του όλα τα μέσα που χρειάζεται για να ασκεί αποτελεσματικά τον θεσμικό του ρόλο, ώστε να εξυπηρετεί ποιοτικά τον πολίτη, να συμβάλλει στη δημιουργία ευκαιριών και στην αξιοποίηση του ταλέντου.
Αυτά είναι που θα οδηγήσουν στην ανάπτυξη και όχι η εξίσωση προς τα κάτω.