Η ίδια το αντιμετωπίζει με στοχαστικές δηλώσεις συγκρατημένης στωικότητας. «Ακόμη και οι αθώοι, πρέπει να περιμένουν» λέει, επιχειρώντας να κερδίσει τη συμπάθεια της κοινής γνώμης, που προσέβαλε κατά επανάληψη, με την στρεψόδικη μετάθεση ευθυνών. Την αδυναμία να είσαι επιχειρησιακά παρούσα. Έτσι είναι η πολιτική όμως, δεν είναι δυστυχώς ανέξοδη περφορμανς του ριζοσπαστικού λόγου, είναι και αντικειμενικές ευθύνες εκ’ του δημοσίου αξιώματος, που υπηρετεί τον νόμο.

Δεν τα γνώριζαν αυτά πριν εισέλθουν στον μαγικό κόσμο της εξουσίας. Περίσσευε η εύκολη καταγγελία επί παντός, οι παπαράτσες των εύκολων λύσεων της ημιμάθειας , αλλά πάνω απ’ όλα η ιδεοληψία, η ασχετοσύνη αρχικά, και η ανικανότητα μετά. Η σκληρή πραγματικότητα αντιμέτωπη με τον λυρικό ρομαντισμό μίας επηρμένης ριζοσπαστικής αριστεράς. 

Ωστόσο το επίμαχο θέμα που θλίβει την κοινωνία είναι η πολιτική απαξία της μετάθεσης της ευθύνης, της δικαιολογήσης των αδικαιολόγητων, τα επικοινωνιακά τερτίπια να γίνει το μαύρο, άσπρο. Τόσο στην περίπτωση της κεντρικής διακυβέρνησης, όσο και στον πρώτο προπύργιο της Περιφέρειας Αττικής το ίδιο μοτίβο. Η περήφανη συναίσθηση και επίδειξη της μαθητευόμενης μαγείας, πέρασε όλα τα στάδια του μύθου: αλαζονεία, ύβρις, καταστροφή. 

Φαίνεται ότι αφού δεν γαρλαλιούνται θα μαζέψουν τα αποκαΐδια με συντριβή στην ίδια ακριβώς σειρά, πρώτα στην Περιφερεια Αττικης, στις αυτοδιοικητικές εκλογές παντού και στις Ευρωκλογές γενικά. Και μετά έστω και με μαχαιροπίρουνο, στην ταράτσα του Μαξίμου θα πρέπει να φαγωθεί και το κερασάκι της τούρτας : οι εθνικές εκλογές.