Απαξιωτικός προς όλους, επιθετικός και αυτάρεσκος, με στάση θαμώνα ταβερνείου και λόγο αμφιθεατρικό, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του. Ουδεμία στιγμή αναφέρθηκε στο έργο που έχει να ολοκληρώσει, στις ευθύνες της κυβέρνησης για τα όσα έχουν συμβεί και την υπευθυνότητα που θα πρέπει να επιδείξει στο εξής. Σε καμία περίπτωση δεν άφησε μία χαραμάδα ελπίδας για μία μετάλλαξη του θιάσου του σε κάτι πιο αποτελεσματικό.
Αντιθέτως, θεώρησε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή για να επανέλθει στο πεδίο δράσης που γνωρίζει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο - και μάλλον αυτό είναι και το μόνο που γνωρίζει: την κατασκευή εχθρών, την εφεύρεση επίπλαστων διλημάτων και την απροκάλυπτη προπαγάνδα.
Σύμφωνα με πληροφορίες, έρευνες της κοινής γνώμης που διεξάγονται αυτήν την περίοδο εμφανίζουν ένα στοιχείο πρωτόγνωρο: το πολιτικό κενό.
Μία κυβέρνηση σε φθορά και σύγχυση, μία αντιπολίτευση σε παράλυση και μία μάζα πολιτών σε κατάσταση αδιαφορίας, παθητικότητας και παραίτησης.
Στο πεδίο αυτό ο Τσίπρας ασκείται σε αυτό που μπορεί: την παραπλάνηση και το ψέμα.
Λέει ότι «δεν ευθύνομαι εγώ για το ασφαλιστικό, οι άλλοι κυβερνούσαν 40 χρόνια». Φυσικά, όμως όποτε στο παρελθόν συζητήθηκε οτιδήποτε για το ασφαλιστικό, αυτός και η παρέα του ήταν στους δρόμους και δεν ψήφισαν ούτε μισό άρθρο.
Πέραν αυτού, τώρα ζητεί συναίνεση, ενώ ο καλοκαίρι που την είχε, οδήγησε την χώρα σε καταστροφικές εκλογές, απλώς και μόνο για να απαλλαγεί από τον Λαφαζάνη και τη Ζωή και να μπει στην Βουλή ο Λεβέντης.
Τώρα που η φθορά της τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης έχει δρομολογηθεί, ο Τσίπρας καταφεύγει στο «εγχειρίδιο». Κατασκευάζει εχθρούς για έναν και μόνο λόγο. Να έχει κάποιον να κατηγορήσει στην δύσκολη ώρα. Τον Σόιμπλε, την ΝΔ, το ΔΝΤ και ποιος ξέρει τι άλλο.
Τι καταφέρνει ο Τσίπρας με αυτά τα κόλπα; Τίποτε απολύτως και πάντως μόνο αρνητικές εξελίξεις μπορεί να προκαλέσει.
Πριν από μερικές εβδομάδες είχε επιχειρήσει να εφαρμόσει μία βαλκανικού Τύπου τακτική και να εκβιάσει (λέμε τώρα.) την Ευρώπη, ώστε να του προσφέρει εκπτώσεις στο μνημόνιο, λόγω του βάρους των προσφυγικών ροών.
Σε συνέχεια αυτού του σχεδίου, έκρινε ότι ήλθε η ώρα να ανοίξει μέτωπο με το ΔΝΤ και το Βερολίνο, αξιώνοντας αποχώρηση του ταμείου από το πρόγραμμα. Κάτι τέτοιο προφανώς και δεν υπάρχει στο τραπέζι, δεδομένου ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν συζητεί πρόγραμμα χωρίς συμμετοχή του Ταμείου.
Με βάση τις ενδείξεις που προσφέρει ανενδοίαστα ο Τσίπρας, η επί της οθόνης συνέχεια δεν προμηνύεται ευχάριστη.
Οι μεταρρυθμίσεις καθυστερούν (διεθνείς συνομιλητές επισημαίνουν πως το μόνο πεδίο στο οποίο κάτι φαίνεται να γίνεται είναι η ενέργεια.), η κυβέρνηση κλονίζεται, η οικονομία βυθίζεται.
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου , αυτό που θα πρέπει να αναμένουμε είναι μία επανάληψη του σκηνικού του καλοκαιριού: Ο Τσίπρας θα φθάσει την κατάσταση στο μη παρέκει, θα διαπραγματεύεται υποθετικά, θα κατηγορεί την αντιπολίτευση και τους ξένους για χάλια που δημιούργησε και θα σκέφτεται «πότε να ξανακάνω εκλογές να τους τσακίσω».
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η άλλη πλευρά δεν φαίνεται πλέον τόσο υπομονετική.
Οι απειλές του θα προσκρούσουν και πάλι σε τοίχο. Η διεκδίκηση εκπτώσεων θα μετατραπεί σε πίεση των «ξένων» για υλοποίηση των δεσμεύσεων, δεδομένης δε και της υπενθύμισης από το Βερολίνο ότι στην συμφωνία του καλοκαιριού αναφερόταν ρητώς ότι «η συμμετοχή του ΔΝΤ κρίνεται επιτακτική».
Κάπως έτσι, όλα δείχνουν ότι φθάσουμε εως και τους πρώτους μήνες του 2016. Και επειδή το grexit έχει ήδη επανέλθει (έστω και διστακτικά) στην συζήτηση, το ερώτημα που μένει αναπάντητο, θα γίνει πιεστικό: Ποιος θα σταματήσει τον Τσίπρα;