Και τα δύο κόμματα «μάχονται» εναντίον του Μνημονίου και υπόσχονται ότι υπάρχουν άλλες λύσεις. Και τα δύο κόμματα υιοθετούν στρατηγικά τον λαϊκισμό, με την έννοια ότι υποστηρίζουν πως μια διεφθαρμένη ελίτ πλουτοκρατών και ελεγχόμενων από ντόπια και ξένα συμφέροντα πολιτικών  «ξεπουλάει» τα συμφέροντα του λαού στους ξένους δανειστές, αδιαφορώντας για την λαϊκή βούληση.  Όμως δεν παύουν να είναι ένα αριστερό κόμμα και ένα δεξιό κόμμα.

Δεν συζητάμε το γεγονός της πρόσφατης προτροπής του Πάνου Καμμένου για «λιντσάρισμα», το οποίο στην συνέχεια, στην Πόπη Τσαπανίδου αποκάλεσε πολιτικό λιντσάρισμα (λες και σημαίνει κάτι αυτό.) Ο Καμμένος βέβαια έτσι ήταν πάντα. Κι όταν ήταν στην Νέα Δημοκρατία φώναζε πολύ, ήταν ακραίος στις δηλώσεις του και υιοθετούσε την συνωμοσιολογία. Τώρα, που είναι αρχηγός των Αν.Ελ. νιώθει και μεγαλύτερη ελευθερία να εκφραστεί. Αλλά, τι εικόνα δίνεται για το πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας (έτσι κι αλλιώς σε βαθιά κρίση), όταν ένας πρόεδρος κόμματος και βασικός εταίρος μιας πιθανής συγκυβέρνησης προτρέπει στο λιντσάρισμα ενός δημάρχου;

Αλλά, αυτό το τραγικό ατόπημα του Καμμένου ίσως ξεχαστεί σε λίγο καιρό, όπως ξεχάστηκαν τόσα άλλα. Εκεί που υπάρχει πραγματικά πρόβλημα στην ενδεχόμενη συγκυβέρνηση Σύριζα- Αν.Ελ. είναι στις πολύ μεγάλες ιδεολογικές διαφορές των δύο κομμάτων. Αυτό φαίνεται και από πολύ απλά παραδείγματα. Βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων πρόσφατα ζήτηση να γίνει εικονοστάσι στην Βουλή. Ο Σύριζα ζητάει μονίμως τελείως διαφορετικά πράγματα: κατάργηση παρελάσεων, προσευχής κτλ.

Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου,  που φαίνεται ότι αποτελεί πρότυπο για τον Αλέξη Τσίπρα,  όταν το παράκανε με την αριστερίζουσα ρητορική του, να υιοθετούσε και κάποια εθνικοπατριωτικά συνθήματα, για να επεκτείνει το πολιτικό του ακροατήριο. Ωστόσο, δεν έπαυε να ενσωματώνει αυτές τις ιδεολογικές διαφορές μέσα στον ίδιο πολιτικό χώρο. Αυτόν της κεντροαριστεράς. Μπορεί ο Τσίπρας να λειτουργεί ως αριστερός  ηγέτης, έχοντας τον Καμμένο ως εθνικοπατριωτικό δεκανίκι;  Φαίνεται δύσκολο στην πράξη, γιατί μιλάμε για δύο διαφορετικά κόμματα με μεγάλες ιδεολογικές διαφορές. Κι ίσως, αν και όποτε αποφασίσουν να συγκυβερνήσουν, αυτές οι διαφορές να λειτουργήσουν ιδιαίτερα διαλυτικά- ιδίως όταν θα έρθουν τα δύσκολα. Κι ο ένας να μην διστάσει καθόλου να εγκαταλείψει τον άλλο, προκειμένου να αποφύγει το πολιτικό κόστος.