Όπως θα περίμενε κανείς σε ένα αριστερό κόμμα, αλλά και σε ένα κόμμα που είναι η αξιωματική αντιπολίτευση, ο Σύριζα αντέδρασε έντονα στην κίνηση της κυβέρνησης να επιστρατεύσει τους εκπαιδευτικούς, αλλά και στήριξε τα αιτήματά τους.
Σε αυτό φυσικά δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο. Το ερώτημα όμως είναι τι θα κάνει ο Σύριζα και ο αρχηγός του Αλέξης Τσίπρας, αν πάρει την εξουσία και βρεθεί αντιμέτωπος με αντίστοιχες καταστάσεις. Το ιδεατό σενάριο βέβαια θα ήταν να γίνει ο Σύριζα μια κυβέρνηση απολύτως φιλολαϊκή και φιλεργατική, που το μόνο που θα κάνει είναι να ικανοποιεί «δίκαια αιτήματα» των εργαζομένων. Αλλά επειδή αυτό είναι μάλλον δύσκολο να συμβεί, η κυβέρνηση Σύριζα- αν και εφόσον προκύψει- θα βρεθεί κι αυτή αντιμέτωπη με ισχυρές κινητοποιήσεις, όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση. Γιατί δεν μπορείς να τους ικανοποιείς όλους και γιατί ειδικά στις μέρες μας οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση θα είναι αναγκασμένη να εφαρμόσει πολιτικές σφιχτής διαχείρισης.
Θα είναι ένα από τα παράξενα της ιστορίας να βλέπουμε τον Τσίπρα και το κόμμα του, που μέχρι τώρα λειτουργούσαν σαν η πολιτική έκφραση στην Βουλή όλων των συνδικαλιστικών αιτημάτων, να βρίσκεται απέναντι. Να είναι αυτοί που θα πρέπει να παίξουν τον ρόλο του κακού. Κι είναι ένα ερώτημα: Αν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα από την πλευρά των εργαζομένων, αποκλείεται ο Σύριζα να χρησιμοποιήσει το «αντιδημοκρατικό» (και «πρακτική χούντας»), όπως το χαρακτηρίζει, μέτρο της επιστράτευσης;
Όσο για το θέμα των απεργιών κατά την διάρκεια των Πανελλαδικών, είναι προφανές ότι είναι μια κίνηση ελάχιστης κοινωνικής αποδοχής. Σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται εδώ και πολλές δεκαετίες από τον φετιχισμό του διπλώματος (σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Κ. Τσουκαλά), οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι ένα μείζον ζήτημα για τις οικογένειες, των οποίων τα παιδιά παίρνουν μέρος σε αυτές. Η δυσκολία τους, η κρισιμότητά τους, το κόστος προετοιμασίας αλλά και οι ψυχολογικές τους προεκτάσεις, τις κάνουν πρώτο θέμα για εκατοντάδες χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά κάθε χρόνο. Γι' αυτό και οι καθηγητές θέλουν να παίξουν το χαρτί των απεργιών εντός των πανελληνίων. Είναι το πιο ισχυρό τους διαπραγματευτικό όπλο.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση έπαιξε από την πλευρά της το χαρτί της προληπτικής επιστράτευσης. Ο Τσίπρας τι θα έκανε, αν ήταν κυβέρνηση και αντιμετώπιζε μια αντίστοιχη κρίση; Θα τους έπειθε να μην κάνουν απεργία στην διάρκεια των πανελληνίων με λογικά επιχειρήματα; Θα υποχωρούσε στα αιτήματά τους; Και αν δεν μπορούσε να τα κάνει αυτό; Θα τους άφηνε να απεργούν επ' αόριστον, με αντίστοιχες αναβολές των πανελληνίων και με τα κανάλια να πιέζουν, τονίζοντας το «δράμα της ελληνικής οικογένειας» και των παιδιών που εναγωνίως περιμένουν να δώσουν εξετάσεις;
Αυτά είναι ερωτήματα, στα οποία μόνο η ίδια η πραγματικότητα μπορεί να μας δώσει απαντήσεις. Η πολιτική πρακτική μας έχει δείξει ότι είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η ιδεολογία και η πρακτική. Και σε περίπτωση που θα δούμε τον Τσίπρα στην εξουσία, θα δούμε και ένα άλλο πρόσωπο από την πλευρά του Σύριζα. Αναγκαστικά.