Σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση ο Τσάβες είχε να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις και τον κορεσμό της δεκαεξαετούς θητείας του, μια ενωμένη αντιπολίτευση στην Βενεζουέλα και έναν επίσης χαρισματικό και κατά πολύ νεότερο ηγέτη, που κατάφερε να συγκεντρώσει ένα ποσοστό 45%. Όλα αυτά δεν ήταν αρκετά να τον κρατήσουν μακριά από την εξουσία. Ίσως ο Τσάβες να είναι γεννημένος να κυβερνάει. Είναι σίγουρα πολιτικό ον.
Πολλοί σαρκάζουν τις πολύωρες συνομιλίες του με το λαό, μέσω των Media, που μας φαίνονται παράξενες για τα δικά μας μιντιακά ήθη. Όμως, όταν ένας άνθρωπος περνάει τόσες ώρες από το πρόγραμμά του, για να μιλάει με τον κόσμο μέσω τηλεφώνου- όποιο κι αν είναι το περιεχόμενο της επικοινωνίας αυτής- αντί να ξεκουράζεται σπίτι του, είναι δείγμα ότι διψάει για την επικοινωνία με το λαό και για την εξουσία.
Τον Τσάβες τον στηρίζουν οι τεράστιες μάζες φτωχών που υπάρχουν στην Βενεζουέλα. Το γεγονός ότι παραμένει στην εξουσία, είναι ίσως και δείγμα ότι η πολιτική του δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Το ότι υπάρχει ακόμα μια τεράστια μάζα εξαρτημένων σε αυτόν και την φιλολαϊκή πολιτική του είναι δείγμα ότι αυτή η πολιτική δεν δημιούργησε τις συνθήκες, για να ξεφύγουν αυτοί οι πληθυσμοί από την κακοδαιμονία τους.
Από την άλλη, αυτήν την κατάσταση δεν την δημιούργησε ο Τσάβες, αλλά την κληρονόμησε. Και ήταν αυτή η κατάσταση ανισότητας, που τον οδήγησε στην εξουσία και τον κρατάει σε αυτήν 16 χρόνια. Και για να τον ψηφίζουν επί τόσα χρόνια οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι της Βενεζουέλας, προφανώς θα έχουν δει διαφορά σε σχέση με το παρελθόν.
Αυτό που έκανε ο Τσάβες ήταν να εθνικοποιήσει πολλές επιχειρήσεις. Αυτή η πολιτική συνήθως είναι αδιέξοδη. Το έκανε κι ο Παπανδρέου το 81, για να σταματήσει την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας και την επόμενη τετραετία, ως υπουργός Εθνικής Οικονομίας ο Σημίτης ξεφορτώθηκε πολλές από αυτές, για να αντιμετωπισθούν τα ελλείμματα που δημιουργούσαν.
Στην Βενεζουέλα όμως τα πράγματα δεν είναι ίδια. Η κυριότερη διαφορά είναι πως η χώρα της Λατινικής Αμερικής έχει τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου. Ο πλούτος αυτός δίνει τη δυνατότητα στον Τσάβες να χρηματοδοτεί την φιλολαϊκή πολιτική του. Δεν έχει δημιουργήσει μια μοντέρνα και ανταγωνιστική οικονομία, αλλά έχει το περιθώριο, χάρη στα πολύ μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου να χτίζει ολόκληρες πόλεις με κατοικίες για τους φτωχούς, πολύ καλύτερες από τις τρώγλες, στις οποίες ζουν σήμερα, ενώ μοιράζει τρόφιμα και έχει σχηματίσει με τους γιατρούς από την Κούβα πολλά μικρά ιατρεία στις περιοχές των φτωχών, που δεν έχουν δυνατότητες να πάνε στο Νοσοκομείο.
Ο Τσάβες σίγουρα δεν έχει καταφέρει κάποιο οικονομικό θαύμα, ούτε έχει καταπολεμήσει την φτώχεια στην χώρα του. Ωστόσο, έχουμε δει σε άλλες χώρες πώς ο τεράστιος πλούτος που παράγεται από την εκμετάλλευση του πετρελαίου καταλήγει στο να δημιουργεί τρομακτικές ανισότητες και πανίσχυρες και πάμπλουτες ολιγαρχίες ή και μοναρχίες (στην περίπτωση της Λιβύης του Καντάφι).
Το δημοκρατικό πολίτευμα της Βενεζουέλας και η αδιαφορία, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, των ΗΠΑ για το αν κυριαρχούν σοσιαλιστές ή αριστεροί στη Λατινική Αμερική, δίνει τη δυνατότητα της χρήσης του πετρελαϊκού πλούτου της χώρας προς όφελος των πολλών. Ίσως να μην είναι αρκετό, για μια τόσο πλούσια χώρα, αλλά για πολλούς είναι καλύτερο από αυτό που είχαν συνηθίσει τα προ Τσάβες χρόνια. Αυτό αποτυπώνεται και στις τελευταίες εκλογές.