Στον νεοφιλελευθερισμό, που θα επιθυμούσε η παγκόσμια οικονομία να υιοθετήσει η χώρα μας, δεν χωράνε οι αδύναμοι. Ούτε η αδήλωτη εργασία, ούτε η φοροαποφυγή. Αντίθετα οι μεγάλες απρόσωπες επιχειρήσεις είναι καλοδεχούμενες κι ελέγξιμες. Φορολογούνται σε σταθερή βάση κι απασχολούν υπαλλήλους. Τι να την κάνει η σύγχρονη οικονομία την οικογενειακή ταβέρνα, που δουλεύει μαύρα η γιαγιά κι η ανιψιά; Τι να τον κάνει τον μοναχικό έμπορο, δικηγόρο, γιατρό ή μηχανικό, που κάνει το δικό του ντηλ με τον πελάτη και την αφήνει εκτός της συνδιαλλαγής;
Δέκα χρόνια μετά η ελληνική κοινωνία άντεξε σε μεγάλο βαθμό, παρά τις άνωθεν προβλέψεις. Βοήθησαν σ' αυτό η μετανάστευση επιστημονικού δυναμικού στη δύση, το παστωμένο μαύρο χρήμα, οι πολυπληθείς συντάξεις και το ότι τουλάχιστον ένα μέλος της οικογένειας δούλευε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα και συντηρούσε έτσι τον ασθμαίνοντα μικροεπιτηδευματία.
Κάποιοι έκλεισαν το κύκλο εργασιών τους, κάποιοι όμως άντεξαν. Σήμερα ο κορωναϊός δίνει ένα συγκεκαλυμμένο πρόσχημα στους σχεδιαστές της ζωής μας να τελειώσουν δια παντός τους ανθεκτικούς εναπομείναντες.
Το κράτος δικαίου, που έχουμε τη τιμή να διαβιούμε, με την επέλευση της πανδημίας έσπευσε χωρίς ηθικό δισταγμό να χωρίσει τους υπηκόους του σε παιδιά κι αποπαίδια. Έτσι ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι καθόντουσαν σπίτι τους κι απολάμβαναν πλήρεις τις αποδοχές τους, οι επιστήμονες τσίμπησαν - μετά τη περιπέτεια των ΚΕΚ - ένα ξερό 600άρι και κοίταγαν τους τέσσερις τοίχους. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν ξέρανε τι θα λάβουν για μηνιάτικο και τι θα τους ξημερώσει τον επόμενο μήνα. Οι καταστηματάρχες αντίο ζωή. Οι πέριξ του τουρισμού μαύρο δάκρυ. Έκανε μάλιστα το κράτος και μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα, υποχρεώνοντας τους ιδιοκτήτες να λάβουν μειωμένα κατά 40% ενοίκια.
Ένα δίκαιο κράτος δεν δικαιούται να πετά τους ανθρώπους του καταστρώματος στη θάλασσα, για να γλυτώσουν οι επιβάτες της Α' θέσης. Οφείλει να μοιράσει την αβαρία. Κοντολογίς να κόψει ένα τρακοσάρι από τους κρατικοδίαιτους και να το χορηγήσει στους πληγέντες. Να φερθεί όπως ο Μεγαλέξαντρος το 324 πΧ στην έρημο της Γεδρωσίας, που έχυσε το προσφερθέν ύδωρ χαμαί ενώπιον των διψώντων συντρόφων του. Αυτά βέβαια ανήκουν στη φαντασιακή σφαίρα της ηθικής και της χρηστότητας. Ποιός άρχων θα τολμήσει εδώ - στην έσχατη Σοβιετία - να τα βάλει με το τέρας που ο ίδιος θωπεύει, ώστε να του είναι συμπαθής για να μη τον καταβροχθίσει;
Έτσι ο κορωναϊός, ως όχημα εφαρμογής οικονομικής πολιτικής, καθημερινά μονοπωλεί τα ΜΜΕ, φοβίζει τους μικροαστούς, αποπροσανατολίζει απ' άλλα ζέοντα θέματα και κατατρώει σιγά-σιγά τη σάρκα των ανεπιθύμητων βιοπαλαιστών. Μέχρι αυτοί ν' αναγκαστούν ν' αδειάσουν τη γωνιά.
Όλα αυτά θυμίζουν τη νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου της 24ης Αυγούστου του 1572, όπου οι Καθολικοί κατέσφαξαν τους Ουγενότους (Προτεστάντες) στο Παρίσι. Αυτό έγινε με τις ευλογίες του ασταθούς Γάλλου Βασιλέως Καρόλου Θ' και του υποκινητού Πάπα της Ρώμης Γρηγορίου ΙΓ' (ο οποίος έκοψε μάλιστα κι αναμνηστικό νόμισμα!) κατ' εφαρμογήν του δόγματος "ένα κράτος, μία πίστη, ένας νόμος".
Σήμερα, στη θέση του Βασιλιά και του Πάπα βάλτε άφοβα αυτόν-ή που σκέπτεστε. Γιατί η νύχτα θα έρθει σε μιά πιό λάιτ εκδοχή. Πιό νόμιμη, πιό πολιτισμένη, πιό ήπια, πιό αργή, πιό μοιρολατρική.