Ωραία. Αφού τα είπαμε αυτά, μήπως να θυμηθούμε, μια που η ΕΡΤ επανέρχεται μετά δόξης, πώς ήταν όταν έπεφτε το ...άσπρο; Να θυμηθούμε πώς ήταν όταν οι συνδικαλιστές της έριχναν μαύρο κατά το δοκούν; Να υπομνήσουμε την τηλεθέαση και ακροαματικότητά της; Τις πολιτικές της δουλείες – έστω και αν οι εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ παρομοιώσεις της με την παλαιά ΥΕΝΕΔ δεν ήταν παρά ένας ακόμη ελεεινός λαϊκισμός του –σήμερα κυβερνώντος- κόμματος; Το ότι η χρέωση ανά μετρητή ΔΕΗ ήταν σχεδόν ίση με όσο θα επιβαρυνόταν το μέσο νοικοκυριό από την αύξηση ΦΠΑ στο ρεύμα που ζητούν οι δανειστές; Το ότι ουδέποτε έγινε σοβαρή συζήτηση με όρους κόστους-οφέλους για το πόσα δίκτυα έπρεπε να διατηρεί η ΕΡΤ, σε ποιο βαθμό έπρεπε να συμπληρώνει και σε ποιον να ανταγωνίζεται την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση, τι ποιοτικό αποτύπωμα έπρεπε να έχει, πόσο κόσμο έπρεπε να απασχολεί;

Φυσικά επιθυμώ να υπάρχουν θέσεις για δημοσιογράφους. Όσο γίνεται περισσότερες. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας από τις μεγαλοστομίες που μας πλημμυρίζουν. {Αλήθεια, τι σημαίνει «νεκροί της ΕΡΤ»; Ήταν πεσόντες ή συνάνθρωποί μας που, δυστυχώς, εκδήμησαν έκτοτε – πιθανότατα πικραμένοι, αλλά χωρίς καμία ένδειξη ότι θα ήταν κοντά μας αν η ΕΡΤ δεν είχε κλείσει;} Η ΕΡΤ χρειαζόταν ριζική επισκευή. Όχι επισκευή και πέταμα. Και σίγουρα όχι πέταμα χωρίς απόπειρα επισκευής. Αυτό που οπωσδήποτε δεν χρειαζόταν ήταν αναπαλαίωση εκ του προχείρου, όπως αυτό που συμβαίνει τώρα – ή όπως οι «κατεπείγουσες» επελάσεις προς το παρελθόν που προωθεί στην εκπαίδευση το δίδυμο του υπουργείου Παιδείας.

Τώρα που έρχεται το άσπρο, όχι αμέσως, σε λίγο, ρωτήστε για την ποιότητα (καβαφικοί, ως είστε), αλλά και για τις μετρήσεις της AGB. Και στη συναυλία, μην ψαρώσετε. Η Ραχήλ μπορεί να είναι εκεί, αλλά είναι ειλικρινής: μετά δεν θα ακούει Τρίτο, αλλά Παντελίδη.