Σωστός. Θα πρότεινα, όμως, στον καθηγητή να παραμείνει πιστός στην κριτική αυτή και να μην τη λησμονήσει όποτε στο μέλλον (όπως πιθανολογείται σε βαθμό βεβαιότητας) στελέχη του κόμματος, στην κυβέρνηση του οποίου υπηρετεί, επαναλάβουν τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που από χρόνια συνηθίζουν (όπως «γερμανοτσολιάδες» και άλλα ανάλογα) εναντίον όποιου ισχυριστεί ότι όσα ευαγγελίζονται είναι ανέφικτα – ή, πολύ περισσότερο, εναντίον όποιου τολμάει να διαφωνεί σε επίπεδο αρχών με τις επαγγελίες τους και τον αναχρονιστικό κρατισμό τους.

Γιατί οι ύβρεις και οι καταγγελίες από διάφορους αριστερούς (συχνά υποτιθέμενους, ιδίως όποτε τα ζητήματα αφορούν τη δική τους τσέπη), είτε αυτοπροβάλλονται ως καθαρόαιμοι είτε ως ημίαιμοι, δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Και δεν έχουν εκτοξευθεί μόνο εναντίον αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων (όχι ότι αυτό δικαιολογείται- απλώς συντρέχει ενδεχομένως το ελαφρυντικό του γνωστού σε όλους μας «θεάτρου» της ελληνικής πολιτικής σκηνής), αλλά και εναντίον γελοιογράφων, δημοσιογράφων, επιστημόνων ή απλώς …δεξιών, ακόμη και σε περιπτώσεις που οι τελευταίοι απλώς επισημαίνουν τα αυτονόητα.

Η προσδεδεμένη στην παράδοση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αριστερά, με ή χωρίς εισαγωγικά, ποτέ δεν είχε ιδιαίτερες επιδόσεις στην ανοχή της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου (στην Ελλάδα … ούτε η δεξιά). Το ερώτημα είναι αν η τάση της λάσπης και των συγκαλυμμένων απειλών κατά παντός αντιπάλου, φυσικά «εις το όνομα του λαού», θα συνεχιστεί τώρα που η αριστερά (θεωρείστε αυτονόητη την προσθήκη: με ή χωρίς εισαγωγικά) έγινε κυβέρνηση – και -άρα το οπλοστάσιο των απειλών και της λάσπης εμπλουτίζεται με κρατικές δυνατότητες…