Σε αυτή την περίοδο οι Σύμμαχοι επιβάλουν οικονομικό αποκλεισμό και ναυτικό εμπάργκο στην Γερμανία και σχεδιάζουν κάποιες πολεμικές επιχειρήσεις που τελικά δεν πραγματοποιούν. Την ίδια εποχή οι ναζί περιορίζονται αποκλειστικά σε ναυτικές επιθέσεις εναντίον των συμμαχικών πλοίων με μεγαλύτερη επιτυχία την βύθιση στις 17 Σεπτεμβρίου 1939 ανοικτά της Ιρλανδίας ενός πλοίου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου που έχει μετασκευασθεί σε αεροπλανοφόρο, του HMS Courageous.
Υπάρχουν πολλές ομοιότητες με την σημερινή συγκυρία. Τότε η αυταρχική δύναμη (Ναζιστική Γερμανία) επιτέθηκε σε μία χώρα σημαντική για τον έλεγχο της Βόρειας Ευρώπης, την Πολωνία. Σήμερα η αυταρχική Ρωσία επιτίθεται σε μία επίσης σημαντική χώρα για τον έλεγχο της Ευρασίας, την Ουκρανία. Τότε οι Σύμμαχοι επιβάλουν οικονομικά μέτρα εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας. Την ίδια στάση κρατούν οι σύμμαχοι και σήμερα. Τότε μεσολαβεί ένα μεγάλο χρονικό διάστημα «εμπόλεμης ειρήνης», μέχρι οι βασικοί αντίπαλοι να έρθουν σε απ’ ευθείας πολεμική αντιπαράθεση.
Σήμερα οι βασικοί αντίπαλοι ξορκίζουν αυτό το ενδεχόμενο, αλλά στις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ που συνορεύουν με την Ρωσία έχουν ήδη μεταφερθεί ισχυρές ΝΑΤΟ-ικες δυνάμεις ενώ μία από αυτές τις χώρες η Λιθουανία, αμφισβητεί de facto και de jure τον μεγαλοϊδεατισμό του Κρεμλίνου, επιβάλλοντας απαγορεύσεις στην σιδηροδρομική διακίνηση προϊόντων (που συμπεριλαμβάνονται στις λίστες κυρώσεων της Ε.Ε) προς τον ρωσικό θύλακα του Καλίνιγκραντ. Όλοι καταλαβαίνουν ότι αυξάνονται οι πιθανότητες απ’ ευθείας σύγκρουσης.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν αρκετούς όπως ο Ε. Βενιζέλος, στο συμπέρασμα ότι ίσως ζούμε το πρώτο επεισόδιο του Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου που εύχονται και ευελπιστούν να εξελιχθεί σε Ψυχρό (και όχι Θερμό) Πόλεμο. Έχουν δίκιο; Κανείς δεν μπορεί να τοποθετηθεί με βεβαιότητα. Όμως όσο περνάει ο καιρός και η κρίση κλιμακώνεται όλο και περισσότεροι πείθονται ότι, η ακήρυκτη αλλά σκληρή γεωπολιτική αντιπαράθεση του μπλοκ των αυταρχικών δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Β. Κορέα) με την Συλλογική Δύση (ΗΠΑ, ΕΕ, G7) έχει ξεφύγει οριστικά από την γεωοικονομική διάσταση και διεξάγεται πλέον στο γεωστρατιωτικό πεδίο.
Έως την έναρξη της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία το μεγαλύτερο θύμα της γεωοικονομικής αντιπαράθεσης ήταν η Huawei, που αμφισβητούσε την τεχνολογική υπεροχή της Δύσης. Πλέον η αντιπαράθεση έχει περάσει στο γεωστρατιωτικό πεδίο με τραγικό θύμα μία χώρα, την Ουκρανία που δεν αποδέχονταν τα αυτοκρατορικά οράματα του V. Putin.
Σύμφωνα με τα πραγματικά απολογιστικά στοιχεία μετά την επιβολή εμπάργκο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ στις πωλήσεις ημιαγωγών προς την Κίνα, οι πωλήσεις του τεχνολογικού κολοσσού Huawei μειώθηκαν δραματικά. Σε αυτό το σημείο θα ήταν χρήσιμη μία επισήμανση, καλή είναι η προπαγάνδα, αλλά έχει πάντα βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Η οικονομικά εύρωστη Huawei έχει λυγίσει από το δυτικό εμπάργκο, η οικονομικά αδύναμη Ρωσία πόσο καιρό ακόμα θα αντέχει τις συνέπειες των δυτικών κυρώσεων.
Η Ινδία από την αρχή της Ουκρανικής κρίσης κράτησε μία επαμφοτερίζουσα στάση. Ενώ λεκτικά καταδίκαζε την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία δεν ακολούθησε τις δυτικές κυρώσεις. Αντίθετα και όπως δείχνουν επίσημα και ανεπίσημα στοιχεία αναδεικνύεται μαζί με την Κίνα στους σημαντικότερους πελάτες της ρωσικής πετρελαϊκής βιομηχανίας.
Η Ινδία και το Πακιστάν κέρδισαν ταυτόχρονα την ανεξαρτησία τους από την Βρετανική αυτοκρατορία και εμφανίζονται μαζί ως κράτη στην παγκόσμια ιστορία τον Αύγουστο 1947. Το Πακιστάν εορτάζει την ημέρα της ανεξαρτησίας στις 14 Αυγούστου και η Ινδία στις 15 του ίδιου μήνα. Τα δυο κράτη (Το Μπαγκλαντές ως το 1971 είναι τμήμα του Πακιστάν) σχηματίζονται με αποκλειστικό εθνολογικό κριτήριο την θρησκεία.
Οι συμφωνίες προβλέπουν ότι οι Ινδοί που ασπάζονται τον Ινδουισμό θα κατοικούν στην σημερινή Ινδία ενώ οι Ινδοί που είναι πιστοί στο Ισλάμ στο σημερινό Πακιστάν και το Μπαγκλαντές. Βάσει των συμφωνιών, περίπου 15 εκατ. άνθρωποι έπρεπε να μετακινηθούν είτε με την βία είτε εθελοντικά σε περιοχές όπου κατοικούσαν ομόθρησκοι τους. Ο περίφημος Ινδικός διαχωρισμός (Partition) που συνοδεύεται με ένα πογκρόμ στυγερών δολοφονιών και ωμής βίας, περίπου ένα εκατ. άνθρωποι χάνουν την ζωή τους εκείνες τις ημέρες. Είναι η αρχή μίας θρησκευτικής σύγκρουσης που κρατά έως σήμερα.
Οι δύο χώρες συγκρούονται από τρείς φορές, 1947-1948, 1965 και 1971 (ανεξαρτησία Μπαγκλαντές). Την δεκαετία του ’90 το Πακιστάν υποστηρίζει αντάρτικες ομάδες που δρουν στο Κασμίρ. Επεμβαίνει ο Ινδικός στρατός που καταστέλλει βίαια την εξέγερση προκαλώντας περισσότερους από 40 χιλ. θανάτους. Οι δύο χώρες βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση χωρίς μεγάλες συγκρούσεις από το 1999 έως το 2003 οπότε συνάπτεται συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που ισχύει ακόμα. Το Πακιστάν συνεχίζει να ενισχύει μουσουλμανικές εξτρεμιστικές ομάδες που δρουν στο εσωτερικό της Ινδίας, κατηγορώντας παράλληλα την Ινδία ότι κάνει το ίδιο εναντίον του. Οι δύο χώρες είναι πυρηνικές δυνάμεις οπότε μία ενδεχόμενη σύγκρουσή τους δυνητικά θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στην παγκόσμια ειρήνη.
Στις αρχές Απριλίου ο αντί-αμερικάνος πρωθυπουργός του Πακιστάν Imran Khan ανατράπηκε με απόφαση του κοινοβουλίου. Στην θέση του εκλέχθηκε με την υποστήριξη του κοινοβουλίου και του στρατού ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Shehbaz Sharif που ήδη επανεντάσσει την χώρα στα προγράμματα του ΔΝΤ (από τα οποία είχε αποχωρήσει ο αποπεμφθείς πρωθυπουργός) και στην οικονομική βοήθεια από τα συντηρητικά και κατά τεκμήριο δυτικόφιλα μουσουλμανικά καθεστώτα.
Τις προηγούμενες ημέρες ξέσπασαν στην Ινδία θρησκευτικές ταραχές. Η μουσουλμανική κοινότητα της χώρας (περίπου 15% του πληθυσμού της χώρας, ήτοι 215 εκατ. μουσουλμάνοι) στράφηκε με μαζικές διαδηλώσεις εναντίον κυβερνητικών στελεχών που έκαναν προσβλητικές δηλώσεις για την προσωπική ζωή του προφήτη Μωάμεθ.
Ο Ινδός πρωθυπουργός και ηγέτης του δεξιού εθνικιστικού κόμματος BJP, Ναρέντρα Μόντι, προκειμένου να κατευνάσει τις αντιδράσεις των μουσουλμάνων απέπεμψε αυτά τα κυβερνητικά στελέχη. Παρ’ ότι στο θεσμικό διακρατικό επίπεδο η κατάσταση ομαλοποιείται ο μουσουλμανικός κόσμος από το Μαρόκο έως την Ινδονησία είναι σε αναβρασμό.
Μουσουλμάνοι θρησκευτικοί ηγέτες υπενθυμίζουν ότι το Ινδικό κυβερνητικό κόμμα BJP ήταν το 1992 υπεύθυνο για αιματηρές θρησκευτικές ταραχές που στοίχησαν την ζωή σε περισσότερους από 2 χιλ. ανθρώπους όταν επιχείρησε να κτίσει ινδουιστικό ναό στη θέση ενός τζαμιού ενώ στην σύγχρονη συγκυρία με τον εθνικιστικό του λόγο είναι υπεύθυνο για τον «στιγματισμό» των Ινδών μουσουλμάνων. Ο κυριότερος πνευματικός θεσμός του σουνίτικου κόσμου το πανεπιστήμιο Αλ Αζάρ του Καϊρου κάλεσε την διεθνή κοινότητα να αντιδράσει «σθεναρά και αυστηρά» απέναντι στις πολιτικές «στιγματισμού» των μουσουλμάνων που προωθεί η ινδική κυβέρνηση.
Απολύτως αντικειμενικά, στον μουσουλμανικό κόσμο η στάση της ινδικής κυβέρνησης απέναντι στο Ισλάμ τροφοδοτεί μία εχθρική προς την Ινδία τάση που συγκρατείται προς το παρόν από τις αυταρχικές αραβικές κυβερνήσεις του κόλπου που προμηθεύονται τα απαραίτητα τρόφιμα και εργατικά χέρια από την Ινδία. Όμως η Ινδία ήδη απαγόρευσε τις εξαγωγές σίτου οπότε σύντομα θα εκλείψει η αποτρεπτική παράμετρος της τροφής. Στις ΗΠΑ και σε θεσμικό επίπεδο ήδη υπάρχει επίσημος και έντονος προβληματισμός σε θεσμικό επίπεδο για τις θρησκευτικές ελευθερίες στην Ινδία ενώ πλέον δεν είναι λίγοι αυτοί που απαιτούν να επιβληθούν κυρώσεις στην Ινδία γι’ αυτό το θέμα.
Ας συνδέσουμε τα παραπάνω με την δήλωση της Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Janet Yellen για την επαμφοτερίζουσα στάση της Ινδίας στην πολιτική κυρώσεων της Δύσης που έγινε στις 13 Απριλίου (λίγες ημέρες μετά την απομάκρυνση του αντί-δυτικού πρωθυπουργού του Πακιστάν) και ανέφερε
· Κάποιες χώρες παραμένουν αμέτοχες, βλέποντας μία ευκαιρία να κερδίσουν κάτι διατηρώντας την σχέση τους με την Ρωσία και γεμίζοντας το κενό που αφήνουν άλλοι.. Χώρες που επιδιώκουν οφέλη μη καταδικάζοντας τον αποτρόπαιο πόλεμο της Ρωσίας σε βάρος της Ουκρανίας, υιοθετούν κοντόφθαλμη προσέγγιση και θα έχουν συνέπειες εάν υπονομεύσουν τις κυρώσεις της Δύσης.
Τότε δεν θα είναι παράτολμο και παρακινδυνευμένο να προβλέψουμε ότι στο αμέσως προσεχές διάστημα, η Ινδία είτε θα αναθεωρήσει τις πολιτικές ίσων αποστάσεων που κρατά μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας, είτε θα αντιμετωπίσει ζητήματα εσωτερικής συνοχής λόγω αναζωπύρωσης των θρησκευτικών συγκρούσεων και γεωπολιτικής αμφισβήτησης στην διεκδικούμενη από το Πακιστάν περιοχή του Κασμίρ. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι ζούμε σε μία εποχή ανάλογη του Παράξενου Πολέμου, όμως όλοι θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι μαίνεται ήδη «Ο Άγνωστος Πόλεμος».