Υπό την ηγεσία του στρατηγού των ΗΠΑ Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (Dwight David “Ike” Eisenhower) άρχιζε η Επιχείρηση Επικυρίαρχος (Operation Overlord). Σκοπός της απόβασης η δημιουργία ενός προγεφυρώματος από την Κάν (Caen) έως το Χερβούργο (Cherbourg) μέσω του οποίου τα συμμαχικά στρατεύματα που βρίσκονταν στην Μεγάλη Βρετανία θα προωθούνταν στην ηπειρωτική Ευρώπη για να την απελευθερώσουν από τους Ναζί.
Το 1775, οι κάτοικοι των 13 Βρετανικών αποικιών της Βόρειας Αμερικής, απηυδισμένοι από την δυσβάστακτη φορολογία που επέβαλαν οι μητροπολιτικές αγγλικές αρχές, αποφάσισαν να πάψουν να δηλώνουν πίστη και υποταγή στο Βρετανικό Στέμμα και να καταργήσουν τους πολιτικούς δεσμούς που διατηρούσαν με το Βρετανικό κράτος. Ξεσπά η Αμερικανική Επανάσταση και αρχίζει ο πόλεμος για την Αμερικανική Ανεξαρτησία που κρατά 8 χρόνια και λήγει το 1783 με νίκη των επαναστατών. Οι 13 αποικίες (πολιτείες) αποσχίζονται από την Βρετανική Αυτοκρατορία και ιδρύουν μία νέα κρατική οντότητα χαλαρής συνομοσπονδιακής μορφής την οποία ονομάζουν Η.Π.Α (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής)
Οι ηγέτες του αγώνα της Αμερικανικής ανεξαρτησίας, άνθρωποι με σπουδαία παιδεία και προοδευτικές αρχές, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει αμερικανικό έθνος. Κατανοούν ότι για να έχει ελπίδες επιτυχίας η Αμερικανική Επανάσταση και για να μπορέσει να επιβιώσει ως ενιαίο κράτος η νεοσύστατη Αμερικανική Δημοκρατία, πρέπει οι πάμπτωχοι και κυνηγημένοι από τις ευρωπαϊκές μοναρχίες άποικοι, να αποκτήσουν ενιαία εθνική συνείδηση. Η δημοσίευση της διακήρυξης της αμερικανικής ανεξαρτησίας ακριβώς αυτό το στόχο επιδιώκει να εξυπηρετήσει. Ένα κείμενο αρχών και θέσεων που υπεραμύνεται των δικαιωμάτων του ανθρώπου για Ζωή, Ελευθερία και Ευτυχία.
Ας αναλογιστούμε την εποχή. Στην Ευρώπη η ζωή των ανθρώπων είναι έρμαιο στις διαθέσεις των ηγεμόνων που αποφασίζουν ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει κατά το δοκούν και σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιθυμίες τους. Οι ουσιαστικές πολιτικές και θρησκευτικές ελευθερίες είναι αγαθά άγνωστα στα λαϊκά στρώματα ακόμα και στην Αγγλία που ο μονάρχης υπακούει στους άγραφους συνταγματικούς νόμους της Magna Charta. Τέλος το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας, δηλαδή η επαρκής και καλής ποιότητας τροφή, η ασφαλής στέγη, η δίκαια αμειβόμενη εργασία, ο ελεύθερος χρόνος για ανάπαυση και διασκέδαση, η ελευθερία επιλογής συντρόφου για δημιουργία οικογένειας αποτελούν για τους λαούς της Ευρώπης έννοιες ουτοπικές και εκτός πραγματικότητας.
Σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες ισχύει ακόμα το βάρβαρο και κατάπτυστο ηθικά δικαίωμα του ηγεμόνα για την «πρώτη νύκτα».
Λίγα χρόνια μετά το τέλος της Αμερικανικής Επανάστασης, τον Μάϊο του 1789 ξεσπά η Γαλλική Επανάσταση μετά από εξέγερση του λαού του Παρισιού. Αιτία της εξέγερσης οι ανείπωτες συνθήκες φτώχειας, πείνας, εξαθλίωσης και κοινωνικής βαρβαρότητας που επικρατούν στις λαϊκές γειτονιές της πρωτεύουσας της Γαλλίας.
Το δικαίωμα στην Επιδίωξη της Ευτυχίας. Για πρώτη φορά ένα πολιτικό κείμενο αρχών και θέσεων αναφέρεται σε αυτό το ιερό και απαραβίαστο δικαίωμα.
Ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να ζει ευτυχισμένα. Οι ανθρώπινες ψυχές συνεγείρονται και συρρέουν από την δεσποτική Ευρώπη στην νέα ήπειρο. Στις ΗΠΑ υπάρχει άπλετος χώρος και ευκαιρίες ζωής για όλους. Η νεαρή δημοκρατία τηρεί την υπόσχεση της, κάνει αυτό που πρέπει για να έχουν όλοι οι πολίτες το δικαίωμα να ζήσουν ευτυχισμένοι. Οι θηριώδεις ρυθμοί ανάπτυξης είναι το κύριο μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου. Το «Αμερικάνικο Όνειρο», ο καταλύτης που σε ελάχιστο χρόνο ενσωματώνει χωρίς κραδασμούς στην νέα κοινωνία τους αποίκους που ξεκινούν από τις πατρίδες τους με διαφορετικά θρησκευτικά και πολιτιστικά βιώματα. Ένα νέο έθνος γεννιέται από την μήτρα του προαιώνιου ανθρώπινου πόθου, της ελπίδας για Ευτυχία.
Η άμυνα, η εξωτερική πολιτική και οι κοινωνικές πολιτικές δεν αποτελούν προτεραιότητες της νεαρής δημοκρατίας αφού απαιτούν ισχυρή κυβερνητική εξουσία, κεντρικό σχεδιασμό και μεγάλες κρατικές δαπάνες, δηλαδή υψηλά φορολογικά έσοδα. Επιλογές που σίγουρα είναι ανασχετικοί παράγοντες για την επίτευξη του βασικού στόχου που είναι η οικονομική ανάπτυξη. Ο Αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος (1861-1865) λύνει το πρόβλημα της ισχυρής κρατικής εξουσίας με τον πιο αιματηρό και καταστροφικό τρόπο. Ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρ’ ότι κατοχυρώνουν με την δύναμη των όπλων το δικαίωμα να σχεδιάζουν και να υλοποιούν εθνικές πολιτικές για την οικονομία, την άμυνα, την εξωτερική πολιτική και τα κοινωνικά ζητήματα αποδέχονται με ευλάβεια τον έλεγχο των νομοθετικών σωμάτων. Οι πολιτειακές αρχές παρ’ ότι συνεχίζουν να διαθέτουν ισχυρή νομοθετική, εκτελεστική και οικονομική εξουσία αποδέχονται να μην έχουν λόγο στις στρατηγικές επιλογές της κεντρικής κυβέρνησης. Αυτό το ισορροπημένα κυβερνητικό σχήμα επιτρέπει στην νεαρή δημοκρατία την δυναμική είσοδο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Οι απόγονοι των κατατρεγμένων αποίκων επιστρέφουν στην Ευρώπη για να την απελευθερώσουν (Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος 1914-1918) από τις τυραννικές δεσποτείες και για να εμπεδώσουν (Β Παγκόσμιος Πόλεμος 1939-1945) την δημοκρατία την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών.
Ένα μόλις χρόνο μετά την λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου (Μάρτιος 1946) η Ευρώπη διχάζεται και πάλι. Ιστορικοί, ιδεολογικοί, πολιτικοί και οικονομικοί λόγοι μετατρέπουν την ευρωπαϊκή ήπειρο στο βασικό μέτωπο αντιπαράθεσης του Ψυχρού Πολέμου. Παρά την ψυχροπολεμική περιπέτεια και τους κινδύνους που αυτή εγκυμονεί τα δυτικό-ευρωπαϊκά κράτη με την βοήθεια των ΗΠΑ (Σχέδιο Μάρσαλ) επουλώνουν τα μεταπολεμικά τραύματα, ανοικοδομούν τα ερείπια και επαναφέρουν τις οικονομίες στον δρόμο της ανάπτυξης.
Το 1957, ελάχιστα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου και ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος κορυφώνεται υπογράφεται στην Ρώμη η ιδρυτική συνθήκη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας στην οποία συμμετέχουν τα έξη (6) ιδρυτικά μέλη:Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Οι Βασικοί αντίπαλοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Γερμανία και Γαλλία) συνεργάζονται με στόχο την Ευρωπαϊκή Πολιτική και Οικονομική ενοποίηση. Το 1993 η ΕΟΚ που έχει πλέον 12 μέλη αφού έχουν προσχωρήσει Μ. Βρετανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Δανία και Ελλάδα μετεξελίσσεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία εντάσσονται 1995 οι «ουδέτερες γεωπολιτικά» Αυστρία, Σουηδία, Φινλανδία. Αυτή η διευρυμένη Ε.Ε αντιμετωπίζει αποτελεσματικά και με ειρηνικά μέσα τις τεράστιες κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικές επιπτώσεις που προκαλούνται στην ευρωπαϊκή ήπειρο μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Στηρίζει πολιτικά και οικονομικά τα θύματα του «υπαρκτού σοσιαλισμού»,δηλαδή τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης που εντάσσονται στην Ε.Ε μαζικά το 2004 (Τσεχία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Σλοβενία, Σλοβακία) μαζί με την Κύπρο και την Μάλτα. Ακολουθούν το 2007 η Βουλγαρία και η Ρουμανία και το 2013 η Κροατία.
Σήμερα και μετά το Brexit, η Ε.Ε έχει 27 μέλη εκ των οποίων τα 19 έχουν υιοθετήσει ως κοινό νόμισμα, το Euro. Η Ε.Ε με συνολικό πληθυσμό 450 εκατ. κατοίκους (5,5 % του παγκόσμιου πληθυσμού) συμμετέχει με 18,6 % στο παγκόσμιο ΑΕΠ, πίσω από τις ΗΠΑ (24%) και μπροστά από την Κίνα (15,6%) και την Ιαπωνία (5,8%). Βάσει των παραπάνω και απολύτως αντικειμενικών στοιχείων παρ’ ότι η Ε.Ε δεν έχει πετύχει ακόμα την πλήρη πολιτική και οικονομική ενοποίηση είναι μία από τις ισχυρότερες παγκοσμίως πολιτικές και οικονομικές οντότητες. Οι ΗΠΑ για να πετύχουν την πολιτική και οικονομική ενοποίηση χρειάζονται 80 χρόνια, επιλέγουν την γεωπολιτική απομόνωση και βιώνουν το άγος ενός καταστροφικού και αιματηρού εμφύλιου πολέμου. Η Ε.Ε στο ίδιο χρονικό διάστημα, συμμετέχοντας συνεχώς και ενεργά στο ταχέως εναλλασσόμενο παγκόσμιο γίγνεσθαι και αντιμέτωπη με τεράστιες πολιτικό-οικονομικές αλλαγές έχει διανύσει με ειρηνικό τρόπο ένα αρκετά μεγάλο διάστημα. Είναι όμως μία αξιομνημόνευτη ιστορικά προσπάθεια που θα κριθεί ιστορικά όταν τελειώσει αλλά προς το παρόν έχει διασφαλίσει στους περισσότερους ευρωπαίους τα αγαθά της ειρήνης και της δημοκρατίας και στηρίζει μέσω της οικονομικής ανάπτυξης το δικαίωμα στην διεκδίκηση της Ευτυχίας.
Όλα άρχισαν πριν 80 χρόνια, το ξημέρωμα της 6ης Ιουνίου 1944, τότε που οι σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στις γαλλικές ακτές της Νορμανδίας. Η μεγαλύτερη ημέρα του Πολέμου (The Longest Day), η ημέρα που άλλαξε η μοίρα της Ευρώπης.