Κατά τα άλλα, εντός, εκτός και επί τα αυτά. Οι πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι παρά τη διάχυτη γκρίνια που υπάρχει στον αέρα, η κυβέρνηση συνεχίζει να υπερέχει συντριπτικά απέναντι στους αντιπάλους τους. Ναι, η ακρίβεια δεν λέει να τιθασευτεί – και να δούμε αν θα πιάσουν τα νέα μέτρα που κατά την κυβέρνηση θα την φέρουν σε λογαριασμό - , ναι, οι αγρότες παραμένουν δυσαρεστημένοι καθώς πέρα από τις σωστές αξιώσεις τους  απαιτούν επιπλέον τη μάνα τους και τον πατέρα τους, ναι, οι δικηγόροι και οι δικαστές δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στον τρόπο που λειτουργούν, ναι, διάφοροι κλάδοι ζητούν τα πάντα και το ΚΚΕ κάνει εντατικές ασκήσεις «επαναστατικής γυμναστικής», ναι, ο γάμος των ομοφύλων δεν είναι αποδεκτός από την Εκκλησία και αρκετούς συμπολίτες και ναι, το νομοσχέδιο για τα ιδιωτικά «μη κερδοσκοπικά» πανεπιστήμια έχει προκαλέσει μία ανακατωσούρα με μπόλικη θολούρα, ασάφεια και ανασφάλεια.

 Όμως όλα αυτά ξεχνιούνται σε μεγάλο βαθμό, τουλάχιστον προς το παρόν,  όταν ο πολίτης κλείνει τα μάτια και φαντάζεται τη χώρα με πρωθυπουργό τον Κασσελάκη με ακόμη πιο στενά ρούχα, ή τον πάντα θυμωμένο Ανδρουλάκη, ή τον Βελόπουλο (να πουλάει ματζούνια από το Μαξίμου), ή την Ζωή με τις καρδούλες στη φάση βρίσκεται, ή τον Στίγκα των Σπαρτιατών (  απλά μπρρρ…), ή τον Ναντσιό με καμιά ρομφαία από τη μια και αγιαστούρα από την άλλη, ή τέλος τον Κουτσούμπα μαζί με την πρωτοπορία του κόμματος και τα κοντόξυλα με τα κόκκινα σημαιάκια. Γιατί όλα κι όλα, μπορεί ο έλληνας να μη διαθέτει επαρκείς ποσότητες στοιχειώδους λογικής, μπορεί η συμπεριφορά του να είναι αλλοπρόσαλλη, μπορεί η Ελλάδα να μην είναι κυβερνήσιμη χώρα, αλλά διαθέτει ένστικτο αυτοσυντήρησης και διασφάλισης κεκτημένων, έστω και αν έχει μεγάλη έφεση προς την μπουρδολογία και τον ψεκασμό. Όσο λοιπόν θεωρεί ότι  Μητσοτάκης του εξασφαλίζει επιδόματα, μισθούς, φοροδιαφεύγοντα έσοδα, ασυδοσία, μεταρρυθμίσεις μόνο στα λόγια, οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης δεν έχουν καμία τύχη. Αφήστε που έτσι και αλλιώς, οι συγκεκριμένοι αντικειμενικά δεν έχουν τύχη οι έρμοι…

Εν όψει ευρωεκλογών πάντως, το ζητούμενο από τον Μητσοτάκη είναι να μην πέσει η Ν.Δ. κάτω από το 33% των προηγούμενων, ο Κασσελάκης ονειρεύεται πάνω από 17,8% και τολμάει να το διαλαλεί, ενώ παράλληλα αποκαθηλώνει μεν τον Τσίπρα, αλλά ταυτόχρονα είναι τώρα όλο γλύκες με τη Γεροβασίλη και άλλους βουλευτές μήπως και του φύγουν πριν τον Ιούνιο, ο δε Ανδρουλάκης ελπίζει ότι το ΠΑΣΟΚ θα έλθει δεύτερο κόμμα, πάνω από τον Σύριζα. Εκείνος που δείχνει να ψηλώνει είναι ο Βελόπουλος που κερδίζει ως αυθεντικός αρχηγός των ψεκασμένων, ψεκασμένους από τον Σύριζα, τη Ν.Δ. και κάποιους από το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η δεξαμενή των ψεκασμένων στην Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη, γύρω στο 30%, ασχέτως που έβρισκαν και βρίσκουν κομματική στέγη. Τέλος το ΚΚΕ προσπαθεί να ξεφύγει από τα γνωστά επίπεδα και η Νέα Αριστερά να τσιμπήσει ένα 3% για να δείξει ότι έχει μέλλον.

Όλα τα παραπάνω ρευστά, αλλά μήπως η ρευστότητα δεν είναι και τα βασικό χαρακτηριστικό διεθνώς;