Η άποψή μου λοιπόν, για την όποια σημασία έχει, είναι ότι το ψήφισμα αποπνέει κατ΄ αρχήν συριζαϊκή αριστερίλα και χαρακτηρίζεται από καταγγελίες ελάχιστης ή και ανύπαρκτης πραγματικότητας, από την άλλη πλευρά έχει επισημάνσεις, παρατηρήσεις και καταγγελίες που είτε σχετίζονται με χρόνιες αδυναμίες και παραλείψεις του ελληνικού κράτους, είτε προκύπτουν από συμπεριφορές και ενέργειες της σημερινής κυβέρνησης. Συγκεκριμένα:

• Η ανησυχία περί σοβαρών απειλών που αντιμετωπίζει η ελληνική δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τα θεμελιώδη δικαιώματα σήμερα είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά. Η κατάσταση που επικρατεί σήμερα δεν διαφέρει από όσα ισχύουν εδώ και δεκαετίες.

• Η υπόθεση της δολοφονίας του Καραϊβάζ δεν έχει σχέση με την ελευθεροτυπία ή τη λειτουργία της δημοσιογραφίας καθώς όλα δείχνουν ότι πρόκειται για υπόθεση που σχετίζεται με τον υπόκοσμο, όχι με κυβερνητικές δραστηριότητες.

• Οι απειλές που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα, είτε με τη μορφή σωματικής βίας, είτε με τη μορφή μαζικής άσκησης δικαστικών αγωγών από ανθρώπους της εξουσίας, είτε με τη μορφή, λεκτικών επιθέσεων δεν μπορούν να κρίνονται με γενικούς αφορισμούς. Αναμφίβολα οι απειλές άσκησης σωματικής βίας σε βάρος τους είναι εντελώς απαράδεκτες, όπως και η πολιτική στοχοποίησή τους, γεγονός που συμβαίνει συχνότατα στην Ελλάδα από κόμματα και «αναρχοαυτόνομους»  (θυμίζω τις αφίσες και τις επιθέσεις ειδικά την περίοδο της κυριαρχίας του Σύριζα). Από την άλλη πλευρά θεωρώ ότι οι δημοσιογράφοι δεν έχουν … θεσμικό δικαίωμα να επιτίθενται και να … βγάζουν στη σέντρα αβασάνιστα και ατεκμηρίωτα πρόσωπα, κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά στη χώρα μας. Και ναι, είναι πρόβλημα οι μαζικές αγωγές από πλευράς αξιωματούχων για να πτοήσουν δημοσιογράφους, αλλά πως μπορεί να αντιμετωπιστεί στην πράξη το πρόβλημα (όχι ασφαλώς με απαγόρευση δια νόμου των αγωγών),  πέρα από το να σταθούν σθεναρά στο πλευρό των συντακτών τους τα μήντια στα οποία εργάζονται εφόσον τα έχουν υιοθετήσει, αφού τα δημοσίευσαν. Αυτά τα λέει ένας άνθρωπος – εγώ – που έχει υποστεί δικαστικό, μηντιακό και δήθεν πολιτικό μπούλινγκ στο παρελθόν από τον φοβερό Τράγκα την εποχή που πολιτικοί, επιχειρηματίες και δημοσιογράφοι τον «έτρεμαν»…

• Ναι, υπάρχει μεγάλο και ορατό θέμα συγκέντρωσης των μήντια στα χέρια ισχυρών οικονομικών παραγόντων που ειδικά στην Ελλάδα είναι ταυτόχρονα και ιδιοκτήτες ΠΑΕ, με βασικό στόχο (διαπιστωμένο) την άσκηση ανεπίτρεπτης επιρροής στην πολιτική σκηνή, στην επιχειρηματική δραστηριότητα, στους λεγόμενους «χούλιγκανς» και γενικά στην ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, όσο και να ακούγεται αντιφατικό, στην Ελλάδα η ελευθεροτυπία λειτουργεί μέχρις ασυδοσίας, καθώς μπορούν και ακούγονται η γράφονται όλες οι απόψεις ή ακόμη και ανοησίες. Η δε πολιτική επηρεασμού της σημερινής κυβέρνησης – η οποία ομολογουμένως έχει τάση παρεμβατικότητας – δεν διαφέρει γενικά και αισθητά από τις πρακτικές προηγουμένων κυβερνήσεων και πάντως πολύ πιο εκλεπτυσμένη από την αντίστοιχη της κυβέρνησης Σύριζα.

• Είναι σαφές ότι στις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων από την ΕΥΠ η κυβέρνηση τα έχει κάνει επιεικώς «μαντάρα». Είναι ξερά ανεπίτρεπτες έως παράνομες και κανονικά η παρακολούθηση του τηλεφώνου του Ανδρουλάκη θα οδηγούσε σε παραίτηση της κυβέρνησης σε μία κανονική χώρα. Ιδιαίτερα όταν η ΕΥΠ είναι απ’ ευθείας υπό τον έλεγχο του πρωθυπουργού, κάτι πολιτικά λάθος, χωρίς όμως να πέφτει λόγος στο Ευρωκοινοβούλιο για να απαιτεί στο ψήφισμα να φύγει με νόμο από τον πρωθυπουργικό έλεγχο. Πολιτικά λάθος μεν γιατί έτσι μπλέκει άμεσα με τις δραστηριότητες της, γούστο του – καπέλο του δε αν θέλει να το κάνει. Από εκεί και πέρα γίνεται αναφορά και στις δραστηριότητες του Predator, στις οποίες σωστά ζητείται να διαλευκανθούν ποιες από αυτές συνδέονται με το κράτος και ποιες αποτελούν επιχειρηματικές ενέργειες. Η σύσταση για βοήθεια από την Europol δεν είναι κακή.

• Σε σύγκριση με τις αστυνομίες όλων των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, η συμπεριφορά της ΕΛΑΣ θυμίζει παιδική χαρά. Οι κατηγορίες ότι κάνει χρήση υπερβολικής βίας σε βάρος ειρηνικών διαδηλωτών και μειονοτήτων (Ρομά) είναι αστείες, άδικες και μυρίζουν έντονα Συριζίλα και μπαχαλακικούς ισχυρισμούς. Αναμφισβήτητα υπάρχουν φαινόμενα εκτεταμένης διαφθοράς, πλημμελούς εκπαίδευσης και έλλειψης επαγγελματισμού στην Ελληνική Αστυνομία, όπως ακριβώς συμβαίνει όχι μόνο στο δημόσιο τομέα γενικά, αλλά και σε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Καθαρά πράγματα και διαπιστώσεις βγαλμένες από την καθημερινότητα!

• Ναι, υπάρχει σοβαρότατο πρόβλημα δικαστικής λειτουργίας, καθυστερήσεων και επαγγελματικής επάρκειας δικαστικών λειτουργών. Ναι, είναι αλήθεια ότι υπάρχει επιθυμία κυβερνητικού επηρεασμού δικαστικών λειτουργών και σίγουρα υπάρχουν περιπτώσεις που δεν σέβεται δικαστικές αποφάσεις όταν δεν βολεύουν κομματικά (π.χ. κατεδαφίσεις αυθαιρέτων κλπ.), το ίδιο ισχύει και για άλλες πλευρές που τοποθετούνται στην Αριστερά και υπάρχουν απτά παραδείγματα δικαστών που έχουν συμπεριφερθεί απολύτως κομματικά. Είναι σωστό ότι η κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει θετικά τις ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές και θέλει να τις επηρεάζει, όπως είναι σωστό ότι δεν βρίσκονται όλες οι ανεξάρτητες αρχές στο ύψος των περιστάσεων. Επικρατεί γενικά κατάσταση «αλά γκρέκα» σε ό,τι αφορά στη δικαστική εξουσία και στις ανεξάρτητες αρχές.

• Άφθονη είναι η υποκρισία στο ψήφισμα σχετικά με τη μετανάστευση. Η μεγάλη πλειοψηφία των ευρωβουλευτών που το ψήφισαν είναι πολίτες χωρών που αρνούνται να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, αρνούνται συμμετοχή στην κατανομή εγκατάστασης μεταναστών και ακόμη περισσότερο παίρνουν μέτρα κατά της ουσιαστικής βοήθειας των χωρών πρώτης γραμμής που δέχονται τα κύματα των παράνομων μεταναστών. Υποκριτές και δήθεν, ή έστω αλλοπαρμένοι…

• Τέλος, δεν αντιλαμβάνομαι τις ανησυχίες του Ευρωκοινοβουλίου, όπως αυτές διατυπώνονται στο ψήφισμα σχετικά με την τραγωδία των Τεμπών. Τι εννοούν δηλαδή, ότι γίνεται προσπάθεια κάλυψης για τις ευθύνες; Οι διατυπώσεις παραπέμπουν σε αντιπολιτευτικές τακτικές της εσωτερικής πολιτικής σκηνής.

Αυτά για ένα ψήφισμα που κάνει ζημιά στο προφίλ της κυβέρνησης και της χώρας (για παράδειγμα, στα ελληνοτουρκικά τουλάχιστον στο μεταναστευτικό  και στα ελληνοαλβανικά στην υπόθεση Μπελέρη) καθώς την περιβάλλει με ένα πέπλο ανελευθερίας και περιορισμένων ατομικών δικαιωμάτων που δεν ισχύει, άλλο αν είναι βαθιά μπαχαλοποιημένη με ελάχιστες ελπίδες διόρθωσης, αφού δεν το θέλουν ούτε η πολιτική τάξη, ούτε η κοινωνία.