Πείτε μου λοιπόν και εσείς τι θα λέγατε για μία χώρα όπου μέσα σε ένα τριήμερο σαμποτάρεται – κατά τρόπο ανάλογο με την αχρήστευση του αγωγού που θα έφερνε αέριο από τη Ρωσία στη Γερμανία και την Ευρώπη - ο αγωγός νερού που με τα πολλά ένωσε την Αίγινα με την Αττική, ο ΑΔΜΗΕ καταγγέλλει δολιοφθορά στο καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης της Κρήτης με την ηπειρωτική Ελλάδα και ακραίοι –επίτηδες δεν καθορίζω την υποτιθέμενη ιδεολογική τοποθέτησή τους γιατί τους θεωρώ και τους μεν και τους δε του ιδίου φυράματος – βάζουν βόμβα στο κέντρο της Αθήνας. Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι από εσάς θα λέγατε «Πάει, Κολομβία γίναμε» και αυτή ήταν και η δική μυ σκέψη μόλις άκουσα τα νέα. Με την υπογράμμιση ότι η κατάσταση στην Κολομβία έχει πια βελτιωθεί …
Δεν γνωρίζω και δεν προσπαθώ να ξεχωρίσω σε κατηγορίες τους δράστες του τριπλού κτυπήματος. Του ποινικού δικαίου είναι όποιοι και να είναι, είτε υποκινήθηκαν από άνομα οικονομικά συμφέροντα, είτε έχουν για βιτρίνα την ιδεολογία. Ούτε αλλάζει τίποτα αν ο εκρηκτικός μηχανισμός στη Σταδίου, απέναντι από το υπουργείο Εργασίας ήταν απάντηση στην ανάθεση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη στον Χρυσοχοϊδη, που είναι γνωστό ότι τον μισούν ο αναρχοαυτόνομος κόσμος και οι επαγγελματίες μπαχαλάκηδες. Πρόκειται άλλωστε για μαφιόζους, όπως και οι δολιοφθορείς του αγωγού ή του καλωδίου, αλλά το πολύ ανησυχητικό είναι ότι έχουν την δυνατότητα και δεν φοβούνται να κάνουν σμπαράλια την ασφάλεια της χώρας και των πολιτών της.
Είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει σήμερα στην Ευρώπη άλλη χώρα με τέτοια φαινόμενα. Όπου να επικρατεί τέτοια ασυδοσία στην καθημερινότητα. Με δρόμους όπου μαζικά οδηγοί δικύκλων (κυρίως) και τροχοφόρων να έχουν επιβάλει δικό τους κώδικα κυκλοφορίας που δεν σέβεται ούτε σήματα τροχαίας, ούτε «STOP», ούτε μονόδρομους, ούτε πεζοδρόμια, ούτε καν φανάρια και όπου το νταηλίκι περισσεύει. Με πεζοδρόμια αδιάβατα εξαιτίας κακοτεχνιών, στενότητας και κατάληψης από τραπεζοκαθίσματα. Με σχολεία και πανεπιστήμια ξεχαρβαλωμένα και σε κατάληψη μέσα σε βουητό ενός εντελώς ακατάληπτου δήθεν δημόσιου διαλόγου και μιας αντιπαράθεσης κομμάτων και συντεχνιών. Με αυξανόμενα και κλιμακούμενα επεισόδια βίας ανάμεσα σε παιδιά που δεν ξεχωρίζουν τις επιτρεπτές από τις ανεπίτρεπτες συμπεριφορές σε μία κοινωνία. Με τα μισά βενζινάδικα να ανήκουν σε γνωστού ςκαι δηλωμένους μαφιόζους και με τόσα παράνομα όπλα να κυκλοφορούν. Με κρατικό μηχανισμό αντιδραστικό, ανίκανο κα διεφθαρμένο, με ιδιωτικό τομέα διαμορφωμένο από την κουλτούρα της επαιτείας και της λεηλασίας. Με οικονομία και ευημερία να βασίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό στη φοροδιαφυγή και τη μαύρη εργασία.
Θα μπορούσε ασφαλώς να ρωτήσει κάποιος αν αυτή η όντως απαισιόδοξη εικόνα έχει περιθώρια σημαντικής βελτίωσης. Η δική μου απάντηση είναι ότι τα περιθώρια βελτίωσης είναι τεράστια και απολύτως αναγκαία. Αμφισβητώ όμως έντονα και λυπάμαι που το λέω ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Δεν το απαιτεί η κοινωνία, ούτε έχει διάθεση, ούτε τολμά (ούτε και ξέρει) να το επιχειρήσει η πολιτική τάξη, είναι εντελώς βολεμένοι, αλλά και πολύ χαμηλής στάθμης, οι λεγόμενοι οικονομικοί, εκπαιδευτικοί και κοινωνικοί ταγοί για να πιέσουν ή να δώσουν παράδειγμα και τέλος, δεν υπάρχουν τα όργανα, ειδικά η αστυνομία και η Δικαιοσύνη, για να επιβάλουν βελτιωτικές αλλαγές. Με λίγα λόγια, είμαστε ένας «ευχαριστημένος» … πολτός, πού ούτε θέλει, ούτε μπορεί να αλλάξει. Το αντίθετο μάλιστα!
