Δεν ξέρω αν, πως και σε πόσο χρόνο μπορεί να ανακάμψει στοιχειωδώς ο τόπος από τα καταστροφές των τελευταίων χρόνων, μέχρι και τις σημερινές. Νομίζω ότι μια γενιά (από εκείνες τις παλιές που μετρούσαν 30 χρόνια η κάθε μία) δεν φτάνει, ενδεχομένως ούτε και δύο, με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στη φύση (κλιματική αλλαγή), στη διεθνή σκηνή και με δεδομένη τη συμπεριφορά της κοινωνίας. Από την άλλη πλευρά, τώρα είναι μία ευκαιρία για μία ύστατη ηρωική προσπάθεια γενικής ανασυγκρότησης. Εννοώντας γενική και ριζική ανασυγκρότηση των πάντων. Των θεσμών και των ηθών, της εκπαίδευσης από πάνω μέχρι κάτω, των δομών της οικονομίας, του αθλητισμού, της οικοδόμησης, του στρατεύματος, του ιδιωτικού τομέα, της κοινωνικής συμπεριφοράς και πρωτίστων του λεγόμενου δημόσιου τομέα. Των πάντων, όλων, δηλαδή.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Απίθανο όπως τονίστηκε στην αρχή, εκτός και αν συμβεί θαύμα πολυετούς διάρκειας. Μπορεί να το ξεκινήσει η σημερινή κυβέρνηση ή κάποια άλλη μονοκομματική από τη σημερινή πολιτική τάξη; Σίγουρα όχι, όπως εμφανίζονται τα κόμματα και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, το ίδιο και ακόμη περισσότερο ισχύει για τα ρεντίκολα που ίσως σκέπτονται λύσεις και δόξες από κυβερνήσεις «Σπαρτιατών» «ψεκασμένων», «στραταίων» «παρεκκλησιαστικών» ή από ένα τσιρκοειδές μείγμα εξ αυτών. Η μόνη αμυδρή ελπίδα λοιπόν μπορεί να προκύψει αν και όταν κυβέρνηση και κόμματα καταλάβουν ότι έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω και επομένως πρέπει να συμφωνήσουν δίχως χρονοτριβή σε ορισμένους βασικούς στόχους. Στην τήρηση των νόμων και της τάξης, στη δημιουργία επαρκούς εκπαίδευσης με όρους που επιβάλλουν οι απαιτήσεις των καιρών, στην κατεδάφιση και ξανακτίσιμο του κράτους, στην επιβολή στοιχειώδους αξιοκρατίας δίχως κομματικούς όρους, στην αναδόμηση της οικονομίας. Πολλά είναι αυτά;

Ασφαλώς και είναι πολλά. Άλλωστε δεν μπορούν να γίνουν από κυβερνήσεις που φοβούνται τη σκιά τους ακόμη και αν διαθέτουν μεγάλες πλειοψηφίες, από κυβερνήσεις αναποφασιστικές που διστάζουν ή δεν θέλουν να επιβάλουν τους νόμους, από κυβερνήσεις που έχουν υπουργούς που κάνουν αλλ΄ αντ΄ άλλων ή δεν ξέρουν τι λένε (π.χ. νέες ταυτότητες) και μετά αμφισβητούν αυτά που είπαν, από υπουργούς που κάνουν γκάφες και μετά ζητούν συγγνώμη, από υπουργούς ή λειτουργούς που απαγορεύουν τις μετακινήσεις λόγω ακραίων φυσικών φαινομένων, αλλά δεν τους κόβει να απαγορεύσουν την πραγματοποίηση συναυλιών στην ίδια περιοχή. Έτσι δεν είναι κε Μητσοτάκη; Είπαμε όμως, απαιτείται θαύμα πολυετούς διάρκειας!