Καλό θα ήταν όμως να την θυμούνται συνεχώς οι πολιτικοί και ειδικότερα εκείνοι που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης. 

Ίσως η επίγνωση αυτής της πραγματικότητας να είναι ο καλύτερος σύμβουλος διακυβέρνησης για όλους και στο διηνεκές. 

Τα όσα συμβαίνουν αυτήν την περίοδο στην Ευρώπη και στην Ελλάδα δείχνουν πολλά ως προς τις δυνατότητες πρόβλεψης, σχεδιασμού και - κυρίως - ως προς τη σκοπιμότητα των βεβαιοτήτων. 

Ειδικότερα στη χώρα μας αξίζει κανείς να παρατηρήσει τα όσα εξελίσσονται σε τρία πεδία. 

Η πανδημία δεν εξελίσσεται όπως ανέμενε η κυβέρνηση και οι γιατροί. Εμβόλια υπάρχουν, εμβολιασμοί δεν γίνονται (τουλάχιστον έως και πρόσφατα) και οι θάνατοι αυξάνονται καθημερινώς. Όσο αυτά συμβαίνουν, ακούγεται μία επίμονη διαβεβαίωση: «Δεν πρόκειται να γίνει νέο lockdown». Μακάρι να ισχύσει, ωστόσο φαίνεται ότι η επανάληψη της φράσης μπορεί και να αποδειχθεί πολιτικά επικίνδυνη. Ο κίνδυνος θα φανεί αν κάποια στιγμή η κυβέρνηση αναγκαστεί να προχωρήσει σε - έστω κάποιου είδους - lockdown. Ή αν φτάσουμε σε σημείο που αυτό θα επιβάλλεται και δεν θα αποφασιστεί, προκειμένου να μην ακυρωθούν οι διαβεβαιώσεις. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, το κόστος θα είναι τεράστιο. Συνεπώς, οι κατηγορηματικές δηλώσεις θα μπορούσαν απλώς να λείπουν. 

Ένα άλλο πεδίο που γεννά προβληματισμό είναι η αιφνιδιαστική, ιλιγγιώδης αύξηση του ενεργειακού κόστους. Κυβερνητικά στελέχη συνεχίζουν να υποβαθμίζουν το πρόβλημα σε δημόσιες δηλώσεις τους, οι οποίες όμως συγκρούονται σφοδρά με την πραγματικότητα που διαπιστώνουν οι πολίτες στην τσέπη τους. Μπορεί να μην ευθύνεται η κυβέρνηση για τις αυξήσεις, όμως δεν θα πρέπει και κάποιοι υπουργοί της να συμπεριφέρονται σαν να μην συμβαίνει τίποτε και να διαβεβαιώνουν ότι το φαινόμενο είναι παροδικό. Μπορεί και να μην είναι, οπότε και ως προς αυτό θα μπορούσαν να λείπουν οι ατυχείς δηλώσεις ή πάντως να είναι διαφορετικές. 

Το τρίτο πεδίο στο οποίο εκδηλώνονται περίεργες πολιτικές συμπεριφορές, είναι οι εκλογές για την ηγεσία του ΠαΣοΚ. Σενάρια καταστρώνονται διαρκώς, εξελίξεις προδιαγράφονται και βεβαιότητες διατυπώνονται, ως προς το τι θα συμβεί αν εκλεγεί ο ένας ή ο άλλος υποψήφιος. Τι βολεύει τη ΝΔ, ποιος θα είναι πιο φιλικός προς το ΣΥΡΙΖΑ, από πού θα επαναπατρίσει ψηφοφόρους ο ένας ή προς τα πού θα τους διώξει ο άλλος. Όλα αυτά είναι στον αέρα και καμία εξέλιξη δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη. 

Με αυτές τις τρεις αφορμές, κατανοεί κανείς και πάντως θα όφειλαν να το κατανοούν στην κυβέρνηση, ότι δεν μπορεί κανείς να πορεύεται μόνο με τη βεβαιότητα ενός θετικού σεναρίου ή μία εκδοχή του που είναι βολική. 

Κυρίως δε, σημαίνει ότι οφείλει κάθε πρόσωπο που είναι φορέας ευθύνης, να αντιλαμβάνεται έπειτα από την εμπειρία των τελευταίων ετών, ότι η γραμμική εξέλιξη στην πολιτική είναι το σπανιότερο ενδεχόμενο. 

Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε λάθη. Το κόστος τους όμως, βαρύνει πολλούς άλλους και όχι μόνο τους ίδιους.