Στην πρώτη φάση της κρίσης, πριν από σχεδόν δύο χρόνια, όλος ο πλανήτης και όλες οι κυβερνήσεις, πορεύονταν στο άγνωστο, με ελλιπή γνώση και αναλόγως των δυνατοτήτων τους να αντιληφθούν, να επεξεργαστούν και να αξιολογήσουν τα λιγοστά δεδομένα. 

Η ασθένεια ήταν άγνωστη, τα μέσα παρέμβασης περιορισμένα και αυτό που μετρούσε σε εκείνη τη συγκυρία ήταν η ταχύτητα των αποφάσεων. 

Με την εφεύρεση του εμβολίου, τα δεδομένα ανατράπηκαν. Υπάρχει πλέον γνώση, εμπειρία και ένα διαφορετικό επίπεδο ευθύνης όλων: κυβερνήσεων, επιστημόνων, πολιτών. 

Φάνηκε όμως από τις λίγο πολύ κοινές σε ολόκληρο τον κόσμο εξελίξεις και αντιδράσεις, ότι μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. 

Και κάπως έτσι βλέπουμε σήμερα ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να σκέφτονται νέα είδη περιορισμών και να εξετάζουν δυνατότητες αντιμετώπισης της συνεχιζόμενης πανδημικής κρίσης. 

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα. Με τις γνωστές ιδιαιτερότητες και παραλλαγές. Δεν θέλει σήμερα και πολλή σκέψη για να κατανοήσει κανείς ότι βρισκόμαστε σε κρίσιμο σημείο. 

Και υπό αυτό το πρίσμα, προκύπτει μία απορία. 

Αφού ακόμη και στα ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια εδώ και καιρό έχουν παραδεχθεί ότι οι εμβολιασμοί έχουν «τρακάρει» στο τείχος των αρνητών, γιατί δεν κινήθηκαν νωρίτερα. 

Ποιος ο λόγος να διακηρύσσεται το τέλος της πανδημίας, να γίνονται διαβεβαιώσεις ότι δεν θα υπάρξει νέο lockdown και - κυρίως - να καθυστερούν οι όποιες νέες αποφάσεις, ενώ όλοι έβλεπαν τι έρχεται; 

Και μόνο το γεγονός ότι, από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα πρόσφατα μέτρα εντάθηκαν οι εμβολιασμοί, έστω υποτονικά, δείχνει κάτι: Οι αποφάσεις για τους περιορισμούς στους ανεμβολίαστους καθυστέρησαν. Αντί να ασκείται κριτική σε όσους προειδοποιούσαν εδώ και μήνες, π.χ. για τα όσα συνέβαιναν στη Θεσσαλονίκη, γιατί δεν λάμβαναν εγκαίρως αυτές τις αποφάσεις για τα όρια στους αρνητές; 

Και καθώς η εξέλιξη των επόμενων εβδομάδων είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένη, γιατί δεν αποφασίζονται σήμερα ακόμη αυστηρότερα μέτρα, όπως φερ’ επεί η καθολική απαγόρευση της πρόσβασης των ανεμβολίαστων σε δραστηριότητες όπως η διασκέδαση, η εστίαση, ή ακόμη και το λιανεμπόριο; 

Η απάντηση είναι προφανής και έχει να κάνει με το πολιτικό κόστος. 

Ελπίζοντας ότι δεν θα συμβούν τα χειρότερα, μπορεί κανείς όμως να προβλέψει με αρκετές πιθανότητες επαλήθευσης, ότι η καθυστέρηση και η αδράνεια λόγω πολιτικού κόστους, μπορεί τελικά να οδηγήσει σε έναν εξαιρετικά βαρύ απολογισμό, ο οποίος θα έχει και ανάλογη πολιτική επίπτωση.