Μετά από δεκαετίες αστάθειας και ρευστότητας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, σήμερα είναι φανερό ότι η ελληνική πλευρά πρέπει να πάρει ορισμένες αποφάσεις. Η πολιτική της ακινησίας που πρέσβευε ο υπερτιμημένος κ. Μολυβιάτης δεν μπορεί να συνεχισθεί, για τον πολύ απλό λόγο ότι η άλλη πλευρά δεν μένει ακίνητη. Κινείται συνεχώς και πιέζει με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρίσκεται σε άμυνα και περιχαράκωση. Και αυτό δεν μπορεί να συνεχισθεί γιατί κοστίζει πολλαπλώς, συντηρεί αίσθημα ανασφάλειας και προκαλεί αγκυλώσεις στη χώρα. Είναι καιρός πλέον να καταλάβει η Αθήνα ότι η τουρκική πλευρά μιλάει με μία φωνή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δεν λέει άλλα το «βαθύ κράτος» και άλλα το «ρηχό». Δεν πρεσβεύουν άλλα οι πολιτικές κυβερνήσεις και άλλα ο στρατός. Δεν επιβάλλουν τις απόψεις τους στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία οι μανδαρίνοι του υπουργείου Εξωτερικών. Ολοι μιλάνε την ίδια γλώσσα και τηρούν την ίδια αταλάντευτη στάση. Τελεία και παύλα για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Το επόμενο βήμα για την ελληνική πλευρά είναι να επεξεργασθεί μία ρεαλιστική πολιτική που θα καταλήξει σε ένα δόγμα το οποίο θα μπορεί να υπερασπισθεί και το οποίο θα είναι αποδεκτό από όλα τα κόμματα, ή τουλάχιστον τα κόμματα εξουσίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα γίνονται τακτικές κινήσεις από τις κυβερνήσεις, ανάλογα με τις περιστάσεις, ή ότι δεν θα υπάρχει ευελιξία. Αλλά έτσι όλοι θα γνωρίζουν τα όρια της Ελλάδας και θα κινούνται ανάλογα, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει λογική στη συμπεριφορά τους. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση και τα κόμματα πρέπει να πάρουν κάποιες θαρραλέες αποφάσεις, που έχουν ίσως και πολιτικό κόστος. Πρέπει δηλαδή αν απαλλαγούν από θέσεις που δεν είναι εύκολα υπερασπίσιμες διεθνώς. Μία τέτοια θέση είναι ίσως ο καθορισμός του ελληνικού εναέριου χώρου. Αντίθετα, είναι εύκολα υπερασπίσιμη η θέση μας για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας, με την έννοια ότι όχι μόνον οι ηπειρωτικές ακτές, αλλά και τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα. Υπάρχουν και ένα σωρό άλλα ζητήματα στα όποία η Ελλάδα πρέπει να καταλήξει σε θέσεις για να δει και πως θα πορευθεί. Για να απαλλαγεί κατά ένα μέρος από το άγος των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Αν τα καταφέρει, οι κυβερνήσεις θα «καθαρίσουν» μια και καλή από την απίστευτη πίεση των δικών μας «γκρίζων λύκων», ρασοφόρων και μη, καθώς και από τις απίστευτες παρεμβάσεις των καναλιών. Η χάραξη της εξωτερικής πολιτικής δεν γίνεται σε καμία χώρα φωναχτά και μέσα από δηλώσεις και τηλεοράσεις. Δεν γίνεται η κυβέρνηση να εμφανίζεται με διαφορετικές γραμμές υπουργών, η να σύρεται ο κ. Καραμανλής σε «σκληρές» δηλώσεις, μετά από μία ή δύο μέρες εμφανέστατης αμηχανίας. Και δεν μπορεί ο κ. Παπανδρέου να υιοθετεί με τη μία και φωναχτά τις απόψεις του κ. Στεφανόπουλου, ξεχνώντας ότι ο ίδιος ήταν τόσα χρόνια υπουργός Εξωτερικών και σαν να μην έχει δικές του θέσεις το ΠΑΣΟΚ. Τέλος, δεν μπορεί η Ελλάδα να εμφανίζεται πλέον ως διάπυρος υπερασπιστής της ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση. Να μην πάει στην άλλη άκρη , μπαίνοντας στην πρωτοπορία αυτών που λένε «όχι» φωναχτά, αλλά ας κάτσουμε να δούμε τι θα σημαίνει για μας η ένταξη. Ας μην ξεχνάμε μάλιστα ότι η εξωτερική πολιτική ασκείται σε πολλά επίπεδα και με πολλούς τρόπους. Και προ παντός, όχι πάντα φωναχτά και από τις τηλεοράσεις! Αγγελος Στάγκος